Το πάρτι στις χρηματαγορές τελειώνει και η καταναλωτική φρενίτιδα των αγορών που στήριζε την ελληνική οικονομία σταδιακά μειώνεται. Το κλίμα στην παγκόσμια αγορά βαραίνει και γίνεται ασταθές, δυσκολεύοντας το αφήγημα της ανέφελης εξόδου. Η επιτυχία της σκοντάφτει στα capital control, στα spread που οδηγούν σε ακριβότερο δανεισμό, στην υπερφορολόγηση ως αναπτυξιακό εργαλείο και στον ανύπαρκτο δανεισμό στις επιχειρήσεις. Οι λογής αναπτυξιακές αναλαμπές που συχνά προπαγανδίζουν οι κυβερνώντες, εξαγωγές και αύξηση της μερικής έστω απασχόλησης, περισσότερο σχετίζονται με την παγκόσμια και ευρωπαϊκή ανάπτυξη παρά με τις συνθήκες της ελληνικής αναδιοργάνωσης.
Η υιοθεσία του ολιστικού αναπτυξιακού προγράμματος εστιάζει σε μικροπαροχές προς άγρα ψήφων, με λαϊκισμούς για συλλογικές διαπραγματεύσεις και ψίχουλα στον κατώτατο μισθό, παρά βαδίζει σε αναπτυξιακά μονοπάτια. Η δημιουργία κινήτρων όμως είναι εκείνη που εξασφαλίζει ανάπτυξη και όχι οι ρυθμίσεις και οι περιορισμοί. Τέτοια δυναμική μπορεί να υπάρξει μόνο με την προσέλκυση επενδύσεων, με δραστικά μικρότερη φορολογία, εξορθολογισμό και όχι ασφαλιστικά αντικίνητρα και επιπλέον άνοιγμα των αγορών και υπηρεσιών.
Αποκρύπτουν πως οι δείκτες ευμάρειας βελτιώνονται μόνο με υπερανάπτυξη και όχι με υπεραπόδωση εσόδων από τις καταρημαγμένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και την εξαθλιωμένη κοινωνία. Το ίδιο και οι μισθοί ανεβαίνουν μόνο με δραστική μείωση της ανεργίας, συνέπεια επενδύσεων, και όχι με διοικητικές πράξεις. Και επειδή οι τελικές συμφωνίες είναι χειρότερες από τα σενάρια που ακούγονται, οι εκπλήξεις είναι μπροστά μας. Η αερολογία τους θα διαπιστωθεί μόλις μεταφραστεί το πρόγραμμα σε νέα μέτρα και προϋποθέσεις. Οι εταίροι δεν τους εμπιστεύονται και ζητούν επιπλέον μεταρρυθμίσεις καθώς γνωρίζουν πως οι πανηγυρισμοί για το υπερπλεόνασμα αποτελούν αφαίμαξη των πολιτών και αδυναμία ουσιαστικής ανάπτυξης.
Παρά την ανάπτυξη που ευαγγελίζονται, το βιοτικό επίπεδο των πολιτών φθίνει συνεχώς, ενώ οι ανισότητες διευρύνονται. Για αυτούς που εξαθλίωσαν την κοινωνία και την έθισαν στα επιδόματα και την ελεημοσύνη, δεν υπάρχει καμία αξιοπιστία πλέον. Όσο και αν η προπαγάνδα του συστήματος προσπαθεί να μας πείσει για το τέλος των μνημονίων, της επιτροπείας και της ανάπτυξης που έρχεται, η πραγματικότητα είναι σκληρή. Η εποπτεία θα είναι αυξημένη, ομολογώντας συν κάτι περισσότερο από τις υπόλοιπες χώρες, ενώ η ανάπτυξη θα χαροπαλεύει στο βούρκο των αριστερών ιδεοληψιών.
Η εσκεμμένη απραξία και η εγνωσμένη και προγραμματική αριστερίζουσα ιδεοληψία στην διοίκηση έχει φέρει τραγικά αποτελέσματα. Είναι βέβαιο πως η οργή του λαού από τις αυταπάτες, τις χειραγωγήσεις και τα παράλληλα προγράμματα, θα εκφραστεί στην κάλπη. Οι δανειστές το γνωρίζουν καλά και αναζητούν εξασφαλίσεις, αλλά σε καταστάσεις ευφορίας κανείς δε θέλει κακές ειδήσεις.
