Δεν έχουν νόημα οι ευχές, αν δεν έχει γίνει κατανοητός ο αγώνας των παιδιών μέχρις ότου καταφέρουν να αποκομίσουν τα εύσημα της επιτυχίας.

Οφείλουμε όλοι μας ν’ αναλογισθούμε την κοπιώδη προσπάθειά τους. Τις αντιξοότητες. Τις «τρικλοποδιές» του συστήματος. Την οικονομική κατάσταση πολλών γονέων, που με στερήσεις και υπερβάσεις κατάφεραν να σταθούν αρωγοί στον αγώνα των νέων μας. Υπ’ αυτή την έννοια, δεν πρέπει να είμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι, υπερήφανοι, γιατί είναι η ίδια η Πολιτεία εκείνη που έχει θέσει προσκόμματα και υψηλά εμπόδια στις ελπίδες και τα όνειρά των παιδιών μας.

Η Πολιτεία, επίσης, είναι εκείνη που βαρύνεται, εν πολλοίς, με την ηθική αυτουργία της αποτυχίας του 27% των νέων, που δεν κατάφεραν να μπουν σε κάποια σχολή. Η παραπαιδεία, το πάσχον προπαρασκευαστικό πλαίσιο, η μη εξασφάλιση ίσων ευκαιριών για όλους, δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα στο προαναφερθέν ποσοστό των παιδιών, που κι αυτά, όμως, οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους.

Αυτά τα παιδιά, εύχομαι να οπλισθούν με πείσμα και θέληση και τότε να έχουν τη βεβαιότητα ότι κάτι καλό θα επιφυλάξει η ζωή στην πίστη και την αποφασιστικότητά τους.

Δράττομαι, τέλος, της ευκαιρίας για να επισημάνω τις ευθύνες της Πολιτείας που πελαγοδρομεί ανάμεσα στην ανευθυνότητα και τις ιδεοληψίες της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας. Οι όποιες αλλαγές, για την διαμόρφωση και εφαρμογή ενός σταθερού ρεαλιστικού, αξιόπιστου, με παιδαγωγικό χαρακτήρα, συστήματος εξετάσεων ξεφεύγει κατά πολύ από τα… γούστα του Γαβρόγλου και του κάθε εφήμερου Υπουργού Παιδείας.

Το μέλλον της χώρας, η Παιδεία των νέων μας, δεν είναι κομματική υπόθεση. Είναι εθνική υπόθεση, γι’ αυτό και κρίνεται επιβεβλημένη η προσπάθεια διαμόρφωσης συνθηκών συναντίληψης στα μείζονα, προκειμένου ν’ αποκτήσουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που θα εγγυάται τη θεμελίωση του μέλλοντος της πατρίδας μας σε στέρεα υλικά.