γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η Ευρώπη σε πολλά ζητήματα δεν έχει κοινή φωνή. Ευρωασφάλεια, ευρωσύνορα, μετανάστευση, προσφυγικό.
Η δυσαρέσκεια μεγαλώνει. Η Γερμανία δε γίνεται Γκωλική, παρά θέλει να καταπιεί την Ευρώπη.
Το αίσθημα του οικονομικού εθνικισμού κυριεύει όλο και περισσότερο του μεγάλους. Παρότι πλέον οι ανισότητες είναι μικρότερες και ο πλούτος σε σχέση με το παρελθόν επιμερίζεται καλύτερα, τα προβλήματα δεν είναι τα ίδια παντού, ούτε υπακούουν στα στερεότυπα περασμένων δεκαετιών. Αλλού είναι τα κοινωνικά ζητήματα ενώ στο νότο κυρίως τα οικονομικά και η εσωτερική μετανάστευση.
Εμείς πάλι φτιάξαμε μια σοβιετία με οθωμανικές καταβολές και συγχέουμε τα δικά μας προβλήματα με εκείνα της Ευρώπης.
Ένα αόρατο διευθυντήριο λοιπόν με πολλαπλές επικαλύψεις και οι αγορές, είναι μέρος της αποδυνάμωσης των πολιτών, με άμεσες συνέπειες στη Δημοκρατία. Οι πολίτες θεωρούν πως δεν ακούγονται και ότι δεν μπορούν να επηρεάσουν το μέλλον τους σε μια απρόσωπη κοινότητα, όπου η αίσθηση του μακροχρόνιου φαντάζει ουτοπική. Η ρευστότητα κυριαρχεί, μαζί με μία χαοτική συνέχεια νεωτερικότητας. Βεβαιότητες που καθόριζαν τις ζωές τους χάθηκαν, ενώ η προοδευτική, πλουραλιστική κοινωνική συναίνεση των διεθνιστών και εκλεπτυσμένων ελίτ, φαντάζει οργουελικό πείραμα.
Χάρη στις υποτιθέμενες αλτρουιστικές πολιτικές του δικαιωματισμού, οι πολίτες οδηγούνται σε ιδεολογικές φλύκταινες, με μια ετερόκλιτη και περίπλοκη αλχημεία ως συνεκτικό δεσμό.
Υποκύπτοντας στη γοητεία του λαϊκισμού και του αντικοινοβουλευτισμού, ενώνονται σε πολιτικο-κοινωνικά μορφώματα ριζοσπαστικοποίησης και ενίοτε βίαιου εξτρεμισμού, καθώς τα άκρα συχνά συναντώνται και σταδιακά συνιστούν παράγοντα πολιτικής. Η ριζική μεταβλητότητα αφορά τα κοινά ιδεώδη, την ασφάλεια, τις δομές, τους ηθικούς κώδικες, τα δικαιώματα της πλειοψηφίας, τα όρια της ανεκτικότητας, την οικογένεια ακόμη και τη διαφορά των φύλλων. Η γενικότερη ανασφάλεια όμως κάνει την πρότερη αποπολιτικοποίηση, να δίνει τη θέση της στην επιλογή της διατήρησης των κεκτημένων.
Οι πολίτες στρέφουν σε κεντρικές κοινωνικές αξίες, σε μια αμυντική στάση απέναντι στον άνωθεν πολύχρωμο διεθνισμό, απέναντι στην επιβαλλόμενη ρευστότητα του νόθου προοδευτισμού. Οι υποτιθέμενες προοδευτικές πολιτικές του λαϊκισμού δεν εξασφαλίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Αυτή ανακτάται μόνο με την άσκηση πολιτικών ενδυνάμωσης των μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας, τα οποία αγαπούν τα θεμελιώδη και τις παραδοσιακότερες αξίες. Εκείνες που αντιμάχονται οι λογής προοδευτικοί αυταπατώμενοι.
Οι πολιτικές αυτές δεν αφορούν έναν αρνητικό συντηρητισμό, ούτε σχετίζονται με τα άκρα, παρά εστιάζουν και αναδεικνύουν τις κλασσικές αστικές αρετές της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, της κοινωνίας της μεσαίας τάξης, της ισότητας, δικαιοσύνης, μόρφωσης και ασφάλειας. Οι αρχές αυτές διασφαλίζουν τη Δημοκρατία. Αυτές τις δυνάμεις θα πρέπει να υπερψηφίσουμε στις εκλογές και όχι τη δικαιοφάνεια των Φαρισαίων.
