γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Ας κάνουμε ένα πείραμα. Ας υποθέσουμε για λίγο ότι τα εμβόλια δεν είναι όσο ασφαλή ισχυρίζονται οι επιστήμονες. Ας υποθέσουμε ότι αυτοί που λένε «είναι αδύνατον να δημιουργηθεί ασφαλές εμβόλιο σε μόλις 10 μήνες» έχουν δίκιο και ότι τελικά, παρά την αποτελεσματικότητά τους, τα εμβόλια είναι επικίνδυνα. Προφανώς δεν έχουν ιδέα αυτοί που κάνουν αυτόν τον ισχυρισμό και δεν γίνεται να υπερισχύσει η γνώμη τους από αυτή των επιστημόνων που έχουν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στο συγκεκριμένο αντικείμενο, αλλά ας υποθέσουμε για λίγο ότι έχουν δίκιο.
Ας υποθέσουμε για λίγο ότι έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι οι μάσκες κάνουν κακό στον οργανισμό μας και ότι, παρά την αποτελεσματικότητά τους ως μέτρο, προκαλούν κάποια μόνιμη βλάβη.
Ας υποθέσουμε για λίγο ότι αυτοί που ισχυρίζονται ότι «το λοκντάουν προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά στους πολίτες από αυτή που αποτρέπει» έχουν κάποιο δίκιο και ότι με το απαγορευτικό προκαλέσαμε στους εαυτούς μας ανεπανόρθωτες βλάβες.
Ας υποθέσουμε για λίγο ότι στην μάχη ενάντια στον κορωνοϊό θυσιάσαμε κομμάτια της ζωής μας που δεν θα ανακτήσουμε ποτέ. Ότι αυτή τη νίκη που αχνοφαίνεται την πληρώσαμε με τις ζωές μας ακριβότερα από όσο προσπαθούν οι επιστήμονες και οι ειδικοί να μας πείσουν.
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι ο πόλεμος αυτός απαιτούσε αυτοθυσία και θάρρος. Σημαίνει ότι εμείς που πολεμήσαμε κατά της πανδημίας λειτουργήσαμε σαν στρατιώτες που παλέψαμε για την ζωή και την ελευθερία των συμπολιτών μας. Σημαίνει ότι, όπως σε κάθε πόλεμο, υπήρχε τίμημα που έπρεπε να πληρώσουμε για την νίκη και ότι κάποιοι αναγκάστηκαν να διαλέξουν ποιοι στρατιώτες θα είναι αυτοί που θα το πληρώσουν. Σημαίνει ότι έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε υπερήφανοι για τη νίκη μας και για το αποτέλεσμά της στην αναγέννηση της πατρίδας μας.
Σημαίνει ότι εμείς την ελευθερία μας την κερδίσαμε.
Σημαίνει όμως ότι οι υπόλοιποι την ώρα της μάχης, αντί να προσφέρουν στην πατρίδα και τον συνάνθρωπο, προτίμησαν να περάσουν καλά με τους κολλητούς τους. Σημαίνει ότι όταν μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι υπέφεραν στον αγώνα για μια φυσιολογική επιτέλους ζωή, εκείνοι εκμεταλλεύτηκαν τον πόνο τους για προσωρινές απολαύσεις. Σημαίνει ότι πρόδωσαν τις θυσίες όλων των υπολοίπων, αναγκάζοντάς μας να μείνουμε ακόμα περισσότερο σε λοκντάουν και να φοράμε ακόμα περισσότερο τις μάσκες μας, χωρίς φυσικά να θίξουμε την οικονομική ζημιά που προκαλούν (και ας μη ξεχνάμε ότι σχεδόν όλοι οι πόλεμοι και οι επαναστάσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας έχουν γίνει και για οικονομικούς λόγους. Ναι, και αυτός που μόλις σκεφτήκατε. Άλλωστε, αν δεν έχεις τρόπο να εξοικονομήσεις τα βασικά διατροφικά αγαθά σου, μπορεί να είσαι ελεύθερος αλλά όχι για πολύ).
Αν ισχύουν λοιπόν οι θεωρίες των διαφόρων συνωμοσιολόγων, τότε ακόμα περισσότερο χρωστάνε σε εμάς τη ζωή και την ελευθερία τους και προφανώς θα πρέπει να μας αντιμετωπίζουν ως ήρωες και απελευθερωτές τους.
Ας μη γελιόμαστε: Την ελευθερία δεν την φέραμε όλοι. Κάποιοι συμπολίτες μας μάλιστα πολέμησαν στο αντίθετο στρατόπεδο από εμάς γιατί δεν τους βόλευε το αποτέλεσμα. Ακόμα χειρότερα, κάποιοι ήταν –και παραμένουν- αντίπαλοί μας, αλλά εμφανίζονται ως συμπολεμιστές μας με στόχο να βγουν κερδισμένοι από τις θυσίες που εκείνοι τακτικά σαμποτάραν.
Σε αυτόν τον πόλεμο ξεχωρίσαμε. Καταλάβαμε ποιοι βάζουν πρώτα τον εαυτό τους και ποιοι βάζουν πρώτα το σύνολο, ανεξάρτητα από το τι ισχυρίζεται ο καθένας τους. Αυτοί που όντως πολεμήσαμε και με τις δικές μας θυσίες φέραμε την ελευθερία στους υπόλοιπους, την δειλία και τον φόβο που έδειξαν κάποιοι συμπολίτες μας μπορούμε να τον συγχωρέσουμε. Αυτούς που επένδυσαν στην ήττα μας, πώς να τους αντιμετωπίσουμε;
