γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Παρότι βασικό προσόν του λαού είναι να ξεχνάει, τα πρόσφατα τραύματα δεν το επιτρέπουν ακόμη. Θα πάρει δεκαετία τουλάχιστο.
Ενώ λοιπόν το φθινοπωρινό σήμα της αντιπολίτευσης για συσπείρωση λοξοκοιτάζει προς τη διεκδίκηση της «πολιτικής αλλαγής», εντούτοις ενδόμυχα βιώνουν την άβυσσο της φθοράς, με φόβους και ανομολόγητες αλήθειες. Το αλαζονικό αφήγημα για την εξουσία, η αδυναμία του λαού να κατανοήσει το μεγαλείο τους και η υποτιθέμενη ιστορική αναγκαιότητα στοιχειώνουν τις συναντήσεις τους.
Ωστόσο ξέμειναν από αφήγημα, καθόσον η αντισυστημική και αντιμνημονιακή ρητορική αποτελούν παρελθόν. Η ολομέτωπη επίθεση που επιχειρήθηκε στην κυβέρνηση δεν περιέχει ουδεμία πολιτική πρόταση και κανένα πολιτικό αφήγημα, καθώς το πολιτικό προϊόν τους είναι παρωχημένο, παραγνωρίζοντας τις πραγματικές ανάγκες και ανησυχίες της κοινωνίας. Εκπροσωπείται μάλιστα αυθεντικότερα και ειλικρινέστερα από αριστερότερους σχηματισμούς.
Αντί να λάβουν θέση στις διεργασίες που συντελούνται στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, στον κοινωνικοπολιτισμικό εξελικτισμό, στις οικονομικές συνέργειες και την αναπτυξιακή βιωσιμότητα, παραμένουν εγκλωβισμένοι στις ιδεοληψίες τους. Στις διαχωριστικές γραμμές δεξιάς και αριστεράς που δεν υφίστανται δεκαετίες τώρα. Στο δράκο του νεοφιλελευθερισμού επίσης αποκρύπτοντας το δράκο της Ασίας και τις ασιατικές τίγρεις. Αλλά κατά τον Β. Milanovic, κάθε εκδοχή του καπιταλισμού είναι ριζοσπαστικότερη από τις φαντασιώσεις τους.
Εκείνο που σίγουρα δεν πετυχαίνουν είναι να διαμορφώσουν το πολιτικό περιβάλλον που φαντασιώνονται. Η λαϊκή αποδοχή της κυβέρνησης στο μέσο της θητείας της εκπλήσσει. Η δυναμική που αναπτύσσει στην οικονομία και την κοινωνία τους ξενίζει. Η μεγάλη διαφορά των σημερινών κυβερνώντων με τους προηγούμενους είναι πως ό,τι δήλωσαν προεκλογικά, αργά ή γρήγορα το υλοποιούν.
Και ενώ το σήμερα εκφράζεται με το «ἅμα ἔπος τε καὶ ἔργον ἐποίεε», στο πρόσφατο παρελθόν τα αριστερά «ἔπεα πτερόεντα» αναζητούσαν τα θύματά τους στις πλατείες, στους αγανακτισμένους και οργισμένους πολίτες. Έτσι το περίφημο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης έγινε τρίτο μνημόνιο και συνειδητή επιδίωξη εξαθλίωσης της μεσαίας τάξης. Αυτό θα τους στοιχειώνει πάντα στο βωμό των Εκθέσεων.
Η αμηχανία λοιπόν του Αλέξη ήταν έκδηλη. Η απουσία ουσιαστικών πολιτικών θέσεων συνηγόρησε στην πλειοδοσία ανεδαφικών προτάσεων. Ακόμη κι αν το λαϊκό δικαστήριο τον απάλλαξε τότε, όπως στην ελληνική κωμωδία του 1959 “Η απολογία” του Δαλιανίδη, εντούτοις η ρετσινιά έμεινε ανεξίτηλη. Όταν έχουμε βιώσει το θρυλικό πλέον 2015 και τη μετέπειτα διακυβέρνηση, η όποια υποτιθέμενη φιλολαϊκή πρόταση ηχεί ανεύθυνος και ανέξοδος λαϊκισμός. Πόσο μάλλον όταν ακούγεται από τον ίδιο ολίγιστο και ολιγοβαρή αυταπατώμενο εραστή της εξουσίας.
