Από την πρώτη στιγμή, ακόμα κι όταν ήταν απλά μια πρόταση, ακόμα κι όταν είχε ξανακουστεί το 1992-93 για το ’96, ήμουν ενάντιoν ακόμα και της σκέψης να γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα και είχα αρθρογραφήσει έντονα. Και μόνο η γνώση, ότι το Μόντρεαλ που είχε διοργανώσει τους αγώνες του ’76 στο τέλος του 20ου αιώνα ακόμα ξεχρέωνε, με έκανε να ανατριχιάζω. Κι όμως οι πάντες πανηγύριζαν.
Σήμερα ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο, στη Βραζιλία. Και ξέρετε κάτι, νιώθω σαν να με χλευάζουν. Σαν να μου έχουν βγάλει τη γλώσσα και πετώντας σάλια παντού μου κάνουν μπρρρρρ! Νιώθω ότι το Ρίο είναι η απόλυτη απόδειξη γιατί πρέπει κάτι να αλλάξει ριζικά σε αυτό που με τόση ειρωνεία λέγεται Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, με τόση υποκρισία υποτίθεται ότι προασπίζει το Ολυμπιακό πνεύμα και με τόσο θράσος μιλάει για το Ολυμπιακό ιδεώδες. Κυρίες και κύριοι, οι μοντέρνοι Ολυμπιακοί Αγώνες πεθαίνουν στο Ρίο αυτές τις μέρες.
Το πιστεύω και το γράφω από την ημέρα που ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, ότι κάποια στιγμή πρέπει πολύ σοβαρά και από αναγνωρισμένα έντιμους δικαστικούς να ξεκινήσει μια έρευνα για το τι συνέβει από πριν το 1997, τότε που ξεκίνησε η προετοιμασία της παρουσίασης από την Αγγελοπούλου, μέχρι το 2004, την ημέρα που τελείωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας. Για να μην πω νωρίτερα, από τότε που η τέλεση των αγώνων έγινε εθνικός αυτοσκοπός σε μια χώρα που ζούσε το οικονομικό μπαλόνι του ενός από τους δυο πιο διεφθαρμένους πρωθυπουργούς της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, του Σημίτη.
Για όσους ξεχνάνε – δυστυχώς στην Ελλάδα το πολιτικό αλτσχάιμερ είναι πολύ διαδεδομένο – την εποχή ’97-’98 ζούσαμε την ακμή του Σημιτικού χρηματιστηριακού μπαλονιού. Ήταν η εποχή που η ΠΑΣΟΚική προπαγάνδα προσπαθούσε να πείσει τους πάντες ότι δεν χρειάζεται καν να δουλεύεις. Έπαιρνες δάνειο με επιτόκια που φτάνανε το 19% από την τράπεζα, τα έκανες μετοχές σε μπαλόνια γνωστών νταβατζήδων, εργολάβων και εκδοτών και μέσα σε μέρες το κεφάλαιο σου τετραπλασιαζόταν. Όχι δεν μιλάμε για τζόγο και ιππόδρομο, μιλάμε για φτιαγμένη ρουλέτα. Και φυσικά το χρηματιστήριο μπροστά σε αυτή την είσοδο χρήματος ανέβαινε. Μόνο που τίποτα δεν ήταν αληθινό, όλα ήταν εικονικά. Από τα χρήματα και τις επενδύσεις που υποτίθεται ότι μπαίνανε, στις επανακεφαλοποιήσεις μέχρι τα κέρδη, όλα ήταν εικονικά.
Υπάρχει μια ιστορία που θυμάμαι και νομίζω ότι είναι από ταινία. Δυο φίλοι στήνουν ένα πάγκο και πουλάνε 10 δραχμές το ποτήρι τη λεμονάδα. Αλλά με το που στήνουν το πάγκο τους πιάνει δίψα και λέει ο πρώτος στο δεύτερο, «πάρε ένα δεκάρικο και δώσε μου μια λεμονάδα». Παίρνει το δεκάρικο ο δεύτερος και δίνει στο πρώτο τη λεμονάδα αλλά με τον βλέπει να πίνει διψάει κι αυτός. Τότε του λέει πάρε ένα δεκάρικο και δώσε μου μια λεμονάδα. Μόνο που είναι το ίδιο δεκάρικο. Αυτό γίνεται συνέχεια μέχρι που τελειώνει η λεμονάδα και οι δυο φίλοι σκασμένοι στη λεμονάδα κάνουν τους υπολογισμούς τους. Είχαν υπολογίσει ότι είχαν φτιάξει αρκετή λεμονάδα για 100 ποτήρια άρα θα έπρεπε να έχουν 1000 δραχμές. Αλλά είχαν μόνο ένα δεκάρικο.
Με το χρηματιστήριο το ’97 τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα, γιατί το δεκάρικο ήταν δανεικό κι όταν το επιστρέφαν θα έπρεπε να έχει και τόκους, δηλαδή έπρεπε να επιστρέψουν δώδεκα δραχμές. Όταν έσκασε το μπαλόνι πολλοί καταστράφηκαν, πολλοί περισσότεροι από αυτούς που το ομολογήσαν και πολλά σκανδαλάκια ακόμα και κλοπής ή κατάχρησης μπήκαν κάτω από το χαλάκι για διάφορους λόγους ή καλύτερα γιατί όλοι είχαν πιαστεί χάνοι από το μπαλόνι του Σημίτη τότε.
Παράλληλα τότε ετοιμαζόταν και το άλλο μπαλόνι. Το πετυχημένη ελληνική οικονομία για να μπούμε στο ευρώ. Ο ελιάς είχε γίνει πια μπαλονάς. Τότε το δημόσιο χρέος σε αναλογία με το ΑΕΠ είχε φτάσει το 95,4% και είχαν αρχίσει να βαράνε οι καμπάνες από παντού. Αλλά κάτω από το χαλάκι κι αυτό, σε συνεργασία με εντός και εκτός νταβατζήδες.
Υπουργός Εθνικής Άμυνας τότε, ο Άκης. Μέχρι το 2000 ήταν ΥΠΕΑ ο Άκης. Υποβρύχια, οπλικά συστήματα, συστήματα ασφάλειας και βίλλες στο Παρίσι, ο Άκης. Εθνικής Οικονομίας ο Παπαντωνίου. Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων ο Λαλιώτης. Ο Σημίτης πάντα πρωθυπουργός. Η εθνική ομάδα του πάρτα όλα.
Ο συνδυασμός ενός οικονομικού μπαλονιού που ναι μεν τα Σημιτάκια το αποκαλούσαν ανάπτυξη αλλά όλοι οι υπόλοιποι είχαν αρχίσει να διαισθάνονται, μιας τελείως διεφθαρμένης κυβέρνησης Άκηδων και ενός χρέους που ανέβαινε με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να καλυφθούν τα έξοδα της βίλλας του κάθε Άκη, χρειαζόντουσαν και Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί τι να σου κάνει μια βίλλα στο Παρίσι; Γιατί όχι δυο και γιατί μόνο ο υπουργός, τόσοι γραμματείς και σοσιαλιστές φαρισαίοι έπρεπε να φάνε.
Δεν λέω ότι η Αθήνα δεν χρειαζόταν μετρό, περιφερειακό, προαστιακό. Αλλά πόσο στοίχησαν αυτά τα έργα και πόσο του Άκη έγινε με αυτά τα έργα; Και φυσικά από το πανήγυρι δεν μπορούσε να λείψει και ο εξωτερικός νταβατζής, η ΔΟΕ. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή. Ίσως μαζί με την ΟΥΕΦΑ ένας από τους πιο ανεξέλεγκτα διεφθαρμένους οργανισμούς στο κόσμο. Πακτωλός χρημάτων που πάει σε άγνωστες/γνωστές τσέπες. Από τηλεοπτικά δικαιώματα μέχρι δικαιώματα στις φωτογραφίες του κοινού. Διεφθαρμένα μέλη γνωστά μόνο από δωροδοκίες, διαχειρίζονται δισεκατομμύρια για άγνωστες και χωρίς καμία αιτιολογία πράξεις που τις περισσότερες φορές έχουν να κάνουν με πολυτελή ξενοδοχεία, κατοικίες και ποτά παρα με τον αθλητισμό. Η ΔΟΕ δεν έχει καμία απολύτως σχέση ουτε με την Ολυμπιακή σκέψη ουτε με τα Ολυμπιακά ιδεώδη. Είναι μια νόμιμη μαφία με βιτρίνα τον αθλητισμό που δρα και κονομάει όπως ακριβώς η μαφία των μυθικών Κορλεόνε. Και καλύτερα να μην ξεκινήσω το τι γίνεται με το ντόπινγκ, όπου μας κοροϊδεύουν όλοι θρασύτατα. Το κυριότερο δε, είναι τι γίνεται με την πολιτική ατζέντα που έχει η ΔΟΕ και τα πολιτικά παιχνίδια που παίζει.
Αυτή λοιπόν η γκανγκστερική ομάδα, βρήκε τη κυβέρνηση Σημίτη. Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Στη χώρα λοιπόν που το δημόσιο χρέος είχε φτάσει το 95,4% του ΑΕΠ, μόνο οι άμεσες ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων ανήλθαν στο 1 δισεκατομμύριο σημερινά ευρώ, με το καλημέρα. Σε αυτό δεν συμπεριλαμβάνονται τα έξοδα για τα πούρα της Αγγελοπούλου. Προσέξτε, οι άμεσες ανάγκες, οι πρώτες. Και ποιος όριζε αυτές τις ανάγκες; Η ΔΟΕ! Και ποιοι αναλάμβαναν να τις εκτελέσουν, αναθέσουν κλπ.; Σημίτης, Άκης και ΣΙΑ ΑΕ. Ότι για τον Λαλιώτη δεν έχει αποδειχτεί τίποτα νομικά, δεν σημαίνει ότι δεν ήξερε, δεν άκουσε, δεν ακούμπησε τίποτα!
Το περίφημο σύστημα ασφαλείας C4i που θα σταματούσε τον Μπιν Λάντεν, μιας και το χτύπημα στη Νέα Υόρκη και η υστερία ήταν πρόσφατη, έφτασε να στοιχήσει 1 δισεκατομμύριο σημερινά ευρώ. Ξέρετε πόσο χρησιμοποιήθηκε; Καθόλου και ποτέ! Πετάχτηκε στα άχρηστα. Ένα δισεκατομμύριο ευρουλάκια. Αλλά ήταν απαίτηση της …ΔΟΕ! Ένας απλός υπολογισμός που έκαναν κάποιοι ερευνητές, λέει ότι τη περίοδο 1998-2004 χαλάστηκαν με δικαιολογία τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, 13 δισεκατομμύρια σημερινά ευρώ. Το 2004 το δημόσιο χρέος χτύπησε κόκκινο. 99,5% του ΑΕΠ.
Από το Μάρτιο του 2004, και στη καούρα των έργων, έξη μήνες πριν αρχίσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαμε αλλάξει κυβέρνηση. Είχε φύγει ο διεφθαρμένος Σημίτης και είχε έρθει ο Κωστάκης Καραμανλής, ο επονομαζόμενος και πλέι στέισον, ο Ολυμπιονίκης του εξομοιωτή και της εικονικής πραγματικότητας. Οικονομίας Αλογοσκούφης, Περιβάλλοντος Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων, ο Σουφλιάς. Ο έχων και όνειρα για το Ελληνικό, τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, μισό το στρέμμα. Ακολουθούσαν Βουλγαράκης, Λιάπης, Μπακογιάννη, Στυλιανίδης, Ανδρεουλάκος, Αβραμόπουλος, μιλάμε για τη dream team του πλέι στέισον. Και φυσικά συνεχιστές του έργου του Σημίτη, γιατί αν θυμάστε όσοι δεν έχετε πάθει πολιτικό αλτσχάιμερ, ο Κωστάκης τον εξυμνούσε τον Σημίτη που μας έβαλε στο ευρώ.
13 δισεκατομμύρια ο πρόχειρος υπολογισμός και φάγανε, φάγανε, φάγανε, όλοι τους φάγανε. Νταβατζήδες φάγανε, πολιτικοί φάγανε, ο Άκης έφαγε. Στο φάγωμα δεν υπήρχαν διακρίσεις. Πράσινοι και μπλε μια οικογένεια στο φάγωμα και ο Κεντέρης στη ντόπα. Έφαγε κι αυτός τις βιταμίνες του. Έφαγαν και οι εξωτερικοί νταβατζήδες. Από τη Siemens μέχρι τη ΔΟΕ όλοι φάγανε. Τα κέρδη των τηλεοπτικών, φωτογραφικών κλπ. δικαιωμάτων είναι δισεκατομμύρια. Ξέρετε πόσα από αυτά βλέπει η χώρα που διοργανώνει τους Ολυμπιακούς; Τα τρία βλέπει κι αυτά από μακριά μη τα μαγαρίσει. Η ΔΟΕ τα παίρνει όλα. Ξέρετε τι προσφέρει η ΔΟΕ σε αντάλλαγμα; Τη φάτσα του Ζακ Ρογκ στο Ρίο, του Αντόνιο Σάμαρανκ τότε στην Αθήνα, σε φωτογραφία για να μη κατσιάσουν. Αυτά προσφέρει η ΔΟΕ, αυτά προσφέραν Σημίτης και Καραμανλής. Στο όνομα του Ολυμπιακού ιδεώδους.
Το 2005 το δημόσιο χρέος έφτασε το 102% και άρχισε η κόλαση που σήμερα αντιπροσωπεύει το αδύνατο να αποπληρωθεί σχεδόν 190% του ΑΕΠ. Ουσιαστικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας έδωσαν τη χαριστική βολή στην Ελληνική οικονομία με συνένοχους τις κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή και τη ΔΟΕ στο ρόλο του αρχινταβατζή. Και είπαμε, μην αρχίσω να μιλάω για το θέμα ντόπινγκ.
Και έτσι φτάσαμε στο Ρίο. Στο Ρίο των παρακρατικών εκτελεστικών ομάδων, στο Ρίο του αγνώστου αριθμού αστέγων και πεινασμένων, στο Ρίο της παιδικής πορνείας και της ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας. Στη Βραζιλία που παραβαίνει τα ανθρώπινα δικαιώματα με χιλιάδες καταγγελίες από πολλές NGO από όλο το κόσμο, στη Βραζιλία της Ρουσέφ που σαν πρόεδρος αυτή τη στιγμή είναι υπόλογος οικονομικών σκανδάλων και χρηματισμού από εταιρίες ενέργειας. Στη Βραζιλία που καταστρέφονται τα ελάχιστα εναπομείναντα τροπικά δάση. Στη Βραζιλία που η ΔΟΕ θεωρεί αντιπρόσωπο των Ολυμπιακών ιδεωδών και πνεύματος. Και να μην αρχίσω να μιλάω για το θέμα ντόπινγκ.
Για το θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων, το ρόλο της ΔΟΕ και τη καταστροφή που φέρνει σε κάθε χώρα που έχουν διεξαχθεί – πλην Λος Άντζελες αλλά για λόγους πολύ Κόκα-κόλα – γράφω από τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης και ύστερα και τακτικά. Και πάντα καταλήγω με τη πρόταση που κανένας δεν έχει καταφέρει να με πείσει για το αντίθετο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πρέπει να έρθουν μόνιμα στη γενέτειρα τους στην Ελλάδα και μάλιστα για καθαρά ηθικούς και λόγους ιδεώδους, στην Ολυμπία. Να φτιαχτούν με έξοδα της ΔΟΕ – αφού εκδημοκρατιστεί και γίνει έλεγχος σε όσα έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες – όλες οι απαραίτητες εγκαταστάσεις και να συντηρούνται με τα έσοδα της ΔΟΕ. Τα δε κέρδη να πηγαίνουν σε διεθνείς οργανισμούς όπως η ΟΥΝΕΣΚΟ και να διατίθενται σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη.
Σκεφτείτε ότι κάθε μέρα – κάθε 24ώρο – πεθαίνουν 30,000 παιδιά κάπου στο κόσμο από αρρώστιες που θεραπεύονται, έλλειψη καθαρού νερού και φαγητού. Πόσα παιδιά από αυτά θα μπορούσαμε να έχουμε σώσει μόνο από τα έσοδα ή τα μη έξοδα των Ολυμπιακών Αγώνων στο Ρίο που διαχειρίζεται ανεξέλεγκτα η ΔΟΕ; Πόσα από αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να στεγαστούν με τα έξοδα διαμονής ενός μόνο από τα μέλη της ΔΟΕ στο Ρίο;
Και η καλύτερη απόδειξη για την ανάγκη να γίνουν αυτά είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο. Στο Ρίο μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης, ενός πεινασμένου λαού, που εκμεταλλεύεται νταβατζήδικα μια υποκριτική ΔΟΕ. Στο Ρίο που τις επόμενες μέρες οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα ψυχορραγούν και τα Ολυμπιακά ιδεώδη θα αργοπεθαίνουν βασανιστικά σε λίμνες κόκα κόλα. Στο Ρίο που δολοφονείται το Ολυμπιακό πνεύμα και οι υπεύθυνοι μετράνε δολάρια από τηλεοπτικά δικαιώματα.
***************************************
Αυτή τη Παρασκευή, όπως κάθε Παρασκευή, παρέα μου κάνει ο Θάνος Ραφτόπουλος μέσα στο Ολυμπιακό πνεύμα!
***************************************
Στη φωτογραφία, η μέρα που η Αγγελοπούλου, ο Άκης και οι λοιποί νταβατζήδες, ΔΟΕ κλπ. γιόρταζαν την επιλογή της Αθήνας για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Μισοκρυμμένος πίσω της και δίπλα στον κύριο τίποτα, ο άλλος καταστροφέας της Ελλάδας, ο Γιωργάκης, τότε ΥΠΕΞ.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
