Όταν παιδί, καρφωμένος στη βιτρίνα ενός καταστήματος ηλεκτρικών ειδών στο χωριό μου, άκουγα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να απευθύνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό αναλαμβάνοντας τη δύσκολη αποστολή να αποτρέψει έναν πόλεμο με την Τουρκία, να επαναφέρει τη δημοκρατία στην Ελλάδα και να σώσει τη χώρα, είχα εντυπωσιασθεί από το γεγονός ότι αυτός ο κομψός κύριος με τη δύσκολη προφορά, έφυγε από την ησυχία του στο εξωτερικό και ήλθε να αγωνισθεί για τη σωτηρία της Ελλάδος.
Στο παιδικό μυαλό μου τον παρομοίασα με κάποιον από τους ήρωες της ελληνικής επανάστασης που επέλεξαν να θυσιασθούν για την πατρίδα. Και από τότε με αυτόν τον τρόπο συνέδεσα στη συνείδησή μου την πολιτική. Με την έννοια της θυσίας. Γιατί όντως όταν ασχολείσαι με την πολιτική ανιδιοτελώς δεν υπάρχει «λαβείν» παρά μόνο «δούναι». Και εν προκειμένω ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έδωσε τα πάντα. «Στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω αυτόν τον τόπο», παραδέχθηκε σε μια στιγμή ανθρώπινης αδυναμίας.
Θα αναλογισθεί κάποιος με θλίψη: «άλλες εποχές εκείνες…». Πράγματι, άλλες εποχές εκείνες, αλλά οι αξίες και η ηθική δεν είναι ακορντεόν να μεταβάλλονται ανάλογα με την εποχή. Και κυρίως δεν είναι ακορντεόν η πίστη προς την πατρίδα. Γιατί αν δεν υπάρχει πίστη στην πατρίδα κανείς πολιτικός δεν μπορεί να αφήσει θετικό έργο… Κανείς δεν μπορεί να είναι χρήσιμος για τον λαό, στο όνομα του οποίου έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Σήμερα λοιπόν που η πατρίδα έχει ανάγκη όλους όσους ασχολούνται με οποιονδήποτε τρόπο με την πολιτική, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που δεν θέλουν τη συστράτευση των ελληνικών κομμάτων στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι, σήμερα, που η κρίση έχει κορυφωθεί, εξακολουθούν να λένε όχι στη συνεργασία με τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Υπάρχουν πολιτικοί αρχηγοί πουαρούνται την έννοια της προσωπικής θυσίας, να παραμερίσουν δηλαδή το προσωπικό συμφέρον προς όφελος του κοινού καλού και της πατρίδας.
Άραγε αυτή είναι η νέα νοοτροπία που επαγγέλλονται;
Άραγε αυτό είναι το «νέο» για το οποίο υπερηφανεύονται;
Οι ύβρεις προς τους αντιπάλους; Η προσπάθεια διχασμού του λαού για να μπορέσουμε να περιχαρακώσουμε τους ψηφοφόρους μας; Δηλαδή, για μια ακόμη φορά το κόμμα πάνω από την πατρίδα; Και ως πότε θα συμβαίνει αυτό;
Για να υπηρετήσουμε την πατρίδα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας ιδεοληψίες και κομματικά κόμπλεξ ή συμφέροντα.
Δεν γίνεται ολόκληρη η υφήλιος να σου λέει ότι «στραβά αρμενίζεις» κι εσύ να επιμένεις ότι «είναι στραβός ο γιαλός…». Και η επιμονή σου αυτή να στοιχίζει δισεκατομμύρια στον ελληνικό λαό…
Πόσο νέο είναι να ακολουθείς μια πολιτική που οδήγησε σε ύφεση την οικονομία με αποτέλεσμα να χρεώσει κάθε ελληνική οικογένεια με επί πλέον 4.000 ευρώ; (στοιχεία Κωστή Χατζηδάκη)
Πόσο νέο είναι η πολιτική σου, που οδήγησε σε κλείσιμο των τραπεζών, να δημιουργήσει την ανάγκη για νέα κεφαλαιοποίηση των τραπεζών με επί πλέον κόστος 25 δις ευρώ, δηλαδή 10.000 ευρώ για κάθε ελληνική οικογένεια;
Πόσο νέο είναι για ιδεοληπτικούς λόγους να σταματάς όλες τις μεγάλες επενδύσεις που ήταν σε εξέλιξη και να αμαυρώνεις την εικόνα της χώρας σου στο εξωτερικό, αλλά και να αυξάνεις την ανεργία;
Πόσο νέο είναι να μειώνεις στο 1/3 τις απορροφήσεις του ΕΣΠΑ και στο εξάμηνο η απορροφητικότητα να πέφτει από 1,4 δις του αντιστοίχου πρώτου εξαμήνου του 2014 σε μόλις 450 εκατ. ευρώ το 2015;
Κι εν πάση περιπτώσει όταν πολεμάς τον ιδιωτικό τομέα, όταν υπερασπίζεσαι το δημόσιο, γιατί μειώνεις το ΠΔΕ (Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων) από τα 2,3 δις το α’ εξάμηνο του 2014 στα 1,2 δις ευρώ το α΄ εξάμηνο του 2015, μπορείς να υποστηρίξεις χωρίς ντροπή ότι εκφράζεις κάτι νέο;
Συνεπώς πόσο νέο είναι το «νέο» που εκφράζει ο κ. Τσίπρας ή κι εδώ ισχύει η περίφημη ρήση του Τσαρούχη ότι «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις»;
Μήπως λοιπόν όσοι αγαπάμε την πατρίδα μας πρέπει να αμφιβάλουμε για το «νέο» που πρεσβεύει ο νεότερος πρωθυπουργός που γνώρισε η Ελλάδα;
Μήπως ο παλιός Βαγγέλης Μεϊμαράκης, με την παλαιού τύπου κοπής φινέτσα και ομιλία, είναι λιγότερο παλαιοκομματικός από τον νεαρό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αφού το νέο δεν έχει σχέση με την ηλικία και την εμφάνιση;
Μήπως οι καιροί επιβάλλουν την εθνική συνεννόηση ακόμα και με τους πολιτικούς μας αντιπάλους, όπως προτείνει ο πρόεδρος της ΝΔ, και αυτή είναι πράγματι μια νέα πολιτική αντιμετώπισή και άποψη;
Μήπως το νέο είναι αντί να πηγαίνεις στους δανειστές για να διαπραγματευθείς μόνος, ή μάλον με μόνη συντροφιά τις ιδεολογικές σου εμμονές, να συστήσεις μια εθνική διαπραγματευτική ομάδα και όλοι μαζί, εσυ και οι πολιτικοί σου αντίπαλοι παρέα, να υπερασπιστείτε ως μια γροθιά, τα συμφέροντα της πατρίδας;
Μήπως το νέο είναι να είσαι διατεθειμένος να θέσεις τον εαυτό σου και τις φιλοδοξίες σου στην άκρη προς όφελος της πατρίδας, όπως προτείνει στον κ. Τσίπρα ο κ. Μεϊμαράκης και όπως ποτέ στο παρελθόν δεν έχει κάνει πολιτικός αρχηγός;
Μήπως αυτό εκτός από τις συνθήκες, το ζητάει και ο λαός και ιδιαίτερα οι νέοι ψηφοφόροι;
Μήπως ο παλιός Βαγγέλης Μεϊμαράκης εκφράζει καλύτερα το νέο από ό,τι ο νεότατος ηλικιακά αλλά παλαιοκομματικός πολιτικά Αλέξης Τσίπρας;
Και μήπως η έννοια της θυσίας στην πολιτική, που τόσο έχει ανάγκη η χώρα, εκφράζεται καλύτερα από εκείνον που καλεί σε ενότητα το λαό και όχι από εκείνον που επιχειρεί να τον διχάσει; Από εκείνον, τον «παλιό» που με την ψήφο του στήριξε τη διάσωση της Ελλάδος όταν το κόμμα του «νέου» αρνήθηκε να το πράξει;
Τελικά, όντως σε αυτές τις εκλογές πρέπει να αφήσουμε πίσω το παλιό και να προχωρήσουμε μπροστά με το νέο. Μόνο που το νέο δεν είναι αυτό που μας πλασάρουν. Νέο είναι ο τρόπος που θα επιλέξεις να υπερασπιστείς το συμφέρον της πατρίδας. Και σήμερα το συμφέρον της πατρίδας υπηρετείται μόνο με τη συνένωση δυνάμεων και την εθνική συμφιλίωση που ο «νέος» κ. Τσίπρας πεισματικά αρνείται.
