Οι μέχρι τώρα εκλογικές κορόνες βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου: φοιτητικού τύπου κοκορομαχίες, προσωπικές αντιπαραθέσεις, «μάχες» αν θα γίνουν οι εκλογές στις 20 ή στις 27 του Σεπτέμβρη, κινήσεις με οδηγούς τα καμώματα και τους ναρκισσισμούς. Ορισμένες φορές ορισμένες δυνάμεις δίνουν την εντύπωση ότι η Ελλάδα έλυσε σε ένα μήνα τα κρίσιμα προβλήματα και το μόνο που λείπει είναι ο αγώνας για τίτλους και διαμοιρασμό της εξουσίας! Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι, η τραγωδία της πτώχευσης παραμονεύει!
Πολύ συγκεκριμένα: η Ελλάδα διαθέτει τρία χρόνια για να γυρίσει σελίδα. Τόσος είναι ο διαθέσιμος χρόνος για να εφαρμόσει πολιτικές όπως καταγράφονται στο «μνημόνιο Τσίπρα». Αυτό σημαίνει ότι οι ευρωπαίοι εταίροι έδωσαν επαρκή χρόνο στην Αθήνα για να δουλέψει με σοβαρότητα για να αντιμετωπίσει τα μείζονα και τα επείγοντα. Αυτή η υπόθεση συνδέεται με την εκλογική αναμέρτηση της 20ης Σεπτεμβρίου. Όσοι αισθάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης, όσοι έχουν μιαν ευρύτερη αίσθηση των δυσκολιών, όσοι ψήφισαν το «μνημόνιο Τσίπρα», έχουν μπροστά τους μια σαφή στρατηγική: την μετεκλογική συνεργασία των δυνάμεων που έχουν επαφή με την πραγματικότητα, που ψηφίζουν ΕΕ και ευρωζώνη, με πρωθυπουργό είτε τον ηγέτη του κόμματος που θα έρθει πρώτο στην εκλογική αναμέτρηση, είτε με επιλογή μιας προσωπικότητας ευρύτερης αποδοχής, ικανής να κάνει τη διαφορά, να ενώσει και να οργανώσει την αντιμετώπιση της πιεστικής συγκυρίας.
Δεν είμαι αισιόδοξος ότι έτσι θα λειτουργήσουν τα πράγματα. Οι εμπειρίες δείχνουν άλλα. Είναι ικανή η πίεση της συγκυρίας να φέρει καινούρια κατάσταση πραγμάτων; Ίσως, κάτω από έναν όρο: η σοφία των αριθμών που θα προκύψουν από την εκλογική αναμέτρηση στις 20 Σεπτεμβρίου, να είναι τέτοια ώστε να επιβάλει τις αναπόφευκτες συνεργασίες.
