Όσο και να επιθυμούνε ορισμένοι να εξωραΐσουν την πραγματικότητα, οι παθογένειες και τα οικονομικά προβλήματα παραμένουν, παρά τα επιδόματα προσεταιρισμού και τις αναπτυξιακές κορώνες.
Τα ψηφισμένα μέτρα άλλωστε εγγυώνται τη συνέχισης της λιτότητας πολύ πέρα από το ΄18. Μας παρουσιάζουν ένα νέο success, όταν τα αποτελέσματα του ΄17 είναι εξαιρετικά κατώτερα των προσδοκιών, ενώ αντίστοιχα αποτελούμε τη χειρότερη ευρωπαϊκή χώρα για να επενδύσει κανείς.
Δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Οι κυβερνώντες εκτιμούν αφάνταστα την αξία των ευτυχών συγκυριών και χάρη στην εξουσία, μυούνται στην κατάσταση της τρυφηλότητας, όπου κανείς δεν θα ήθελε να ξεφύγει. Ειδικά όταν προκύπτει ως θείο δώρο.
Ουμανισμός, αξίες και κουραφέξαλα. Για νιοστή φορά οι μυθοπλασίες αποτελούν εργαλείο διαχείρισης της κοινωνίας, συνεπικουρούμενες από επιδόματα και δοξασίες, καθώς διασταυρώνονται στα μύχια μεταίχμια, όπου μεταγγίζει η μία στην άλλη το φόβο και την οργή. Ακραιφνείς θεματοφύλακες του φαντασιακού προορισμού, της κάνναβης και συναφών ανοησίων.
Άλλη μια επανάσταση εξαπάτησης αυταπατάται μέχρι να εκκολαφθεί μια νέα. Άλλωστε το έργο δεν στοχεύει σε απαιτητικούς θεατές αλλά στις δοξασίες της μάζας για λύτρωση από φαντασιακούς εχθρούς.
Η κριτική σκέψη έχει αλλοτριωθεί σε απελπιστικό βαθμό. Υπεύθυνη βέβαια είναι η άρχουσα τάξη της μεταπολίτευσης που εγκολπώθηκε την εξουσία, το χρήμα, τα αρχοντικά, το τάμα του έθνους, τον Κεϋνσιανισμό και τη συναδέλφωση. Η διανόηση της γενιάς μας εξαγοράστηκε για λίγα αργύρια. Ενοχική της ευμάρειας, υπέγραφε διακηρύξεις στη λήθη της μεταπολίτευσης ενισχύοντας το πελατειακό και αυταρχικό κράτος. Τρόφιμοι του ιδίου συστήματος.
Οι επαναστάτες με τις φανφάρες και τις χαμερπείς αοριστολογίες, με μεθοδική διαστρέβλωση και προπαγάνδα, αναζητούσαν την ευημερία στην επέκεινα χώρα, παραπλανώντας χάριν λαϊκίστικων και κομματικών επιδιώξεων πως αυτή περνά από την γήινη καθημερινότητα. Από πολιτικές ελευθερίας στην οικονομία, την κοινωνία και το κράτος.
Αυτή η υποκρισία όμως και ο φαρισαϊσμός επικρατούν στις ημέρες μας ως επακόλουθο των ελευθεριαζόντων ιδεών και της σύγχυσης που προβάλλουν σε διλλήματα ιδιώτευσης και δημόσιου καλού, στο ηθικό και ανήθικο, στο νόμιμο και παράνομο, στο ρατσιστικό και μη, απόρροια της γενικευμένης παρακμής. Λες και ο φασισμός δεν είχε κόκκινη προβιά ή η ελευθερία και δικαιοσύνη είναι κτήμα της αριστεράς.
Εξίσου φλου αρτιστίκ και ο καλλιτεχνικός χώρος. Βιώνουμε από τη μια μεριά την αποθέωση της ενορχηστρωμένης προπαγάνδας για αειφόρο ανάπτυξη και από την άλλη μια υπόγεια διεργασία κοινωνικής έκρηξης.
Μια σπίθα αρκεί. Σήμερα δεν τους ακούει κανείς, αλλά η καταστροφή έχει επέλθει. Όσο λοιπόν ο λαϊκισμός, το ψέμα και η εξαπάτηση θα εξωραΐζονται ως αυταπάτη, ως πολιτική πρακτική χωρίς συνέπειες και τιμωρία, η διαιώνιση της φτωχοποίησης θα συνεχίζεται.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
