γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Εναγωνίως μια νέα συνθήκη αναζητείται. Το τραγικό παρελθόν και περισσότερο η ανάγκη μη ανιχνευσιμότητας των αναμνήσεων της διακυβέρνησής τους αποτελούν το εφαλτήριο μιας συνθήκης που αναζητά τη λησμονιά στην κρουσταλλένια βρύση του Μαβίλη∙ θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν. Τι να πρωτολησμονήσουν οι πολίτες άραγε. Εύστοχος λοιπόν ο μινυρισμός του Κούλογλου αλλά και η απελπισία του Τόσκα που απεγνωσμένα ανέκραξε “μάζευε κι ας είν’ και ρώγες”.
Ποια ιδεολογία λοιπόν και ποιο ηθικό πλεονέκτημα… κουραφέξαλα. Άλλωστε το μωσαϊκό περιλαμβάνει από τον αναρχισμό μέχρι ορφανά στις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας και της ακροδεξιάς, όπου ο μόνος συνδετικός κρίκος είναι η δίψα για εξουσία, παντί τρόπο.
Ωστόσο η αντισυστημική και αντιμνημονιακή ρητορική εξαντλήθηκαν, ο συνήθης καταγγελτικός λόγος δεν πείθει, ενώ η λάμψη του Αλέξη αμαυρώθηκε σφόδρα. Δεν υπάρχει και το ανάλογο “οικοσύστημα” εκτροφής της μάζας πλέον. Μοιραία η παράσταση επανάστασης έλαβε τέλος.
Παρότι λοιπόν η απεύθυνση πλατιού καλέσματος του Αλέξη ταυτίζεται με την αγωνία του Τόσκα, εντούτοις οι σύντροφοι ασφυκτιούν και ξεσπαθώνουν. Φανατικοί, δογματικοί και ιδεοληπτικοί δεν χωράνε πλέον. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στη σκιώδη κυβέρνηση τα βαρίδια έχουν δεύτερο ή ανύπαρκτο ρόλο, Σκουρλέτης, Φίλης, Τσακαλώτος, Πολάκης κτλ. Αλλά η φυγή προς τα εμπρός απαιτεί ρήξεις με το παρελθόν, με τις αυταπάτες, με τους φορείς της οπισθοδρόμησης.
Πλέον ο δρόμος για την εξουσία περνά από την ειλικρίνεια, την εντιμότητα και το ρεαλισμό. Με εκλογές ή διάσπαση στην πραγματικότητα, θα προκύψουν νέες εκσυγχρονιστικές δυνάμεις στην αντιπολίτευση πέρα από τον υποβόσκοντα αναρχισμό, τα μαρξιστικά κατάλοιπα και τις αριστερίζουσες διεθνιστικές ιδεοληψίες. Οι δυνάμεις αυτές, απεγκλωβισμένες από αριστερές ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, θα μπορούσαν να διαμορφώσουν και να συγκροτήσουν μια ευρύτερη σοσιαλδημοκρατική οντότητα που ο τόπος έχει ανάγκη.
Παρά λοιπόν τις πρότερες ταπεινώσεις, η οριστική απόρριψη έρχεται στην τελευταία προειδοποίηση: “μη περιβλέψης οπίσω σου… διά να μη απολεσθείς” (Γεν.ιθ:17). Αλλά στο μανιφέστο της ήττας, η γυναίκα του Λωτ δεν ανησυχεί παρά για το αριστερό αλάτι στο κεντρώο γεύμα της, για τον δήθεν δράκο του νεοφιλελευθερισμού στο παραμύθι της ουτοπικής επανάστασης των δεσμωτών. Δεν έχει καμία εκτίμηση στα θέλω της κοινωνίας. Αγκιστρωμένη στα πάθη της, στο βούρκο της εξαπάτησης και παραπλάνησης, εντρυφούμενη στον πεζοδρομιακό λαϊκισμό ασελγεί στους πολίτες αψηφώντας τους κοινωνικούς κανόνες. Φαντασιώνεται σπέρματα αναρχομαρξισμού στην κοινωνία τα οποία δεν είναι παρά στήλες άλατος.
