γράφει ο Νικ. Χρ. Γκίκας
Επέτειος σε λίγες ημέρες. Ο «Μεγάλος Περίπατος» του ηγέτη ήταν εξαρχής χωρίς σχέδιο και χωρίς όραμα. Επανάσταση μόνο. Ενθουσιασμός και χαμόγελα με σταλινικά ποσοστά που δείχνουν ότι βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μακρόχρονη διαδικασία εσωτερικών συγκρούσεων, εκκαθαρίσεων, κατήχησης και προπαγάνδας, η οποία υπό το βάρος της χρεωκοπίας της χώρας, ανέδειξε την ομίχλη της υποτιθέμενης ανόρθωσης.
Έτσι , οι λέξεις καραμέλες το ’15, της ελπίδας που έρχεται και της ακύρωσης των μνημονίων, προσγειώθηκαν ανώμαλα και μαζί ο ελληνικός λαός. Θεσμοί, Eurogroup και καταργήσεις μνημονίων απεδείχθησαν δονκιχωτικοί ανεμόμυλοι. Δεν υπάρχει μάλλον άλλη περίπτωση πολιτικού στα διεθνή χρονικά που να επιχείρησε με το «είχαμε αυταπάτες» να αποτινάξει αυτό που χαρακτήριζε ως εθνική προδοσία. Να επιχειρεί μάλιστα να αυτοπροβάλλεται ως προοδευτικός και εκσυγχρονιστικός, όταν η ξιπασιά του χαριεντίζονταν με τον μανιχαϊστικό αριστερισμό, τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ και τις ευπρόσδεκτες ψήφους των νεοφασιστών της Χρυσής Αυγής. Βλέπεις, όταν η εξουσία είναι αυτοσκοπός και η αρνητική ψυχολογία καλπάζει, οι διαχωριστικές γραμμές γίνονται ροζ και οι σκοτεινοί πυθμένες συγκοινωνούντα δοχεία.
Αλλά ο λαϊκισμός δεν έχει κορυφή. Κατασκευάζει μικρούς εμφύλιους για να δικαιολογήσει την πόλωση και την παρακμή. Αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους, οι κακοί ξένοι παλαιότερα, η μεσαία τάξη, ο Κυριάκος σήμερα, άλλος αύριο και σερβίρεται θεατρικά, με εξαιρετικά ελκυστικές προσφορές και υποσχέσεις. Στην εποχή μάλιστα των λογής θεαμάτων, οι λαϊκιστές μπορούν να ανεβάσουν εύκολα μια επιτυχημένη παράσταση, συναισθηματικά φορτισμένη και διχαστική. Θύμωσε λοιπόν ο Αλέξης και επαναφέρει διχαστικά διλλήματα, εκβιάζοντας μάλιστα μια περήφανη παράταξη που κράτησε τη χώρα ψηλά στα δύσκολα, καθώς κανείς δεν ασπάζεται τις επιδιώξεις του. Έπεα πτερόεντα για το συνονθύλευμα του προοδευτικού λιπώδους καιροσκοπισμού.
Ο επιδέξιος λοιπόν και πολιτικά αδίστακτος Αλέξης, βλέποντας τη νέα ήττα, επιδιώκει μακροημέρευση και κομματική ταύτιση στην αργόσυρτη φθίνουσα πορεία του, με την εσωτερική αντιπολίτευση να ταπεινώνεται συνεχώς από τον υποκριτικά συγκεκαλυμμένο θαυμασμό της.
Οι εκπρόσωποί της μάλιστα, αδιάφοροι, άκομψοι και αδαείς, μαζί με τους αμοραλιστές και “κηπουρούς” του ΠΑΣΟΚ διαπρέπουν, ενώ οι οξύνους αριστεροί αποσύρθηκαν στη σιωπή. Αγαλλιάσθε ουρανοί, σκιρτήσατε τα όρη. Την 10η Φεβρουαρίου ο αρχηγός κλείνει 15 χρόνια στο τιμόνι του ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ.
Σταλινική διάρκεια σε μεγαλείο και τραγωδία, καθώς πλέον αποτελεί βαρίδι. Με απόλυτη ιδεολογική έκπτωση, ελλιπείς προσλαμβάνουσες στη σύγχρονη πραγματικότητα και ορατό τον κίνδυνο νέων αυταπατών, καθίσταται αναμφισβήτητα ο πλέον αδύναμος κρίκος στην κούρσα της αξιοπιστίας, της εμπιστοσύνης και της ασφάλειας που αναζητούν οι πολίτες.
