«Αποδεικνύεται, πλέον, ότι ο κ. Τσίπρας είναι επικίνδυνος, όχι μόνο για την οικονομία και τα εθνικά θέματα, αλλά και την ίδια τη δημοκρατική νομιμότητα και την ανεξαρτησία των θεσμών. Όμως σε μια Δημοκρατία -και η Ελλάδα παραμένει Δημοκρατική Πολιτεία- καμία Κυβέρνηση δεν μπορεί να γίνει καθεστώς. Ο ελληνικός λαός παραμένει κυρίαρχος. Και το Σύνταγμα είναι ασπίδα νομιμότητας και ομαλότητας. Και όσοι μετέχουν σε αυτή τη βρώμικη επιχείρηση, να ξέρουν ότι θα λογοδοτήσουν σύντομα ενώπιον του ελληνικού Λαού, αλλά και της ελληνικής Δικαιοσύνης. Και, όπως μας έχει διδάξει η Ιστορία αυτού του τόπου, οι δημοκρατικοί θεσμοί είναι πολύ πιο ισχυροί από αυτούς που επιδιώκουν να τους υπονομεύσουν. Το Κράτος Δικαίου πάντα επιβάλλεται στο παρακράτος. Και είμαι απολύτως βέβαιος ότι αυτό θα συμβεί και αυτή τη φορά».
Λίγες ημέρες μετά, συζητώντας με κοινοβουλευτικούς συντάκτες, έκανε λόγο για προσπάθεια «πολωνοποίησης» της ελληνικής πολιτικής ζωής, επισημαίνοντας τον κίνδυνο εξάλειψης της αρχής του Μοντεσκιέ, που διέπη κάθε σύγχρονη δημοκρατία, για διάκριση των εξουσιών.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης και προσωπικά του κ. Τσίπρα είναι πλέον εμφανής και σε όσους πίστεψαν σε αυτόν: Θέλει να πάει σε εκλογές με τους πολιτικούς του αντιπάλους να βρίσκονται υπό κατηγορία. Αν μπορούσε να τους έχει βάλει φυλακή, όπως έκανε ο Μαδούρο θα το είχε κάνει, ωστόσο ξέρει ότι εδώ είναι ακόμη Ευρώπη!
Δεν τον νοιάζει αν το κατηγορητήριο είναι διάτρητο…
Δεν τον νοιάζει αν κανένας από τους προστατευόμενους μάρτυρες (αλήθεια από ποιους προστατεύονται οι μάρτυρες, από τη… μαφία των «Σαμαροβενιζέλων»; Έχει χαθεί κάθε στοιχείο σοβαρότητας;) δεν έχει δει κάτι αλλά απλά «άκουσε», «του είπαν», «υποθέτει», «θεωρεί», «εκτιμά»…
Δεν τον νοιάζει καν να πληρώσουν εκείνοι που πραγματικά «έβαλαν το χέρι στο βάζο με το μέλι»…
Εκείνο – και είναι το μόνο- που τον νοιάζει, είναι να πάει σε εκλογές με τους πολιτικούς αντιπάλους του να έχουν λερωμένη τη συνείδησή τους, ώστε να μπορέσει να στηρίξει το αφήγημά του περί «καθαρού καινούριου» και «λερωμένου παλιού». Το αφήγημά του θα υποστηρίζει ότι ο λαός πληρώνει όσα οι προηγούμενοι «του παλιού πολιτικού συστήματος» έκαναν λάθος. Θα εμφανίζει δε τον εαυτό του ως αρχάγγελο της κάθαρσης με πύρινη ρομφαία, ο οποίος αναγκάσθηκε να λάβει τα μέτρα που του επέβαλαν οι ξένοι δανειστές, επειδή οι προηγούμενοι «λαδιάρηδες» καταχράσθηκαν τα χρήματα του ελληνικού λαού.
Ποιοι είναι όμως αυτοί που εκτόξευσαν, όπως υποστήριξε, τον λογαριασμό της υπέρογκης φαρμακευτικής δαπάνης στα 23 δις για μια 10ετία; Μήπως όλα αυτά έγιναν όντως κάτω από τη μύτη πολιτικών προσώπων, αλλά με οικονομικό όφελος μιας σειράς στελεχών του ιατρικού κόσμου; Και σε ποια παράταξη ανήκουν όσοι είχαν απολαβές από τη Novartis –και κάθε Novartis- είτε είναι γιατροί, είτε φαρμακοποιοί είτε δημοσιογράφοι; Με την προσπάθεια του κ. Τσίπρα να ρίξει όλη την ευθύνη στους πολιτικούς αντιπάλους του μήπως όλοι αυτοί θα τη «βγάλουν λάδι»;
Ωστόσο τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από το αν θα πληρώσουν ή όχι κάποιοι γιατροί, φαρμακοποιοί, δημοσιογράφοι ή πολιτικοί. Για το ότι πρέπει να πληρώσουν δεν το συζητούμε. Πρέπει. Όμως αυτό είναι διαφορετικό. Και δεν έχει σχέση με την προσπάθεια Τσίπρα να ρίξει συλλήβδην λάσπη κατά των πολιτικών αντιπάλων του.
Η επιχείρηση Novartis είναι απλά ένα γρανάζι στην επιχείρηση «εκλογές» του Αλέξη Τσίπρα. Στην επιχείρηση αυτή περιλαμβάνονται οι κάθε λογής προσλήψεις στον δημόσιο τομέα. Περιλαμβάνονται τα κάθε λογής επιδόματα. Οι χάρες και οι υποσχέσεις σε κοινωνικές ομάδες για διαγραφές δανείων και ρυθμίσεις πέραν των τετριμμένων. Οι υποσχέσεις για αυξήσεις μισθών. Οι υποσχέσεις για μονιμοποιήσεις. Ο έλεγχος των ΜΜΕ. Ο έλεγχος της Δικαιοσύνης. Η υπολειτουργία της Βουλής (υπάρχουν υπουργοί που έχουν να απαντήσουν σε Ερώτηση Βουλευτή της Αντιπολίτευσης πέραν του ενός έτους). Η καταρράκωση και ο έλεγχος των θεσμών, ώστε τα πάντα να περνούν και να υποτάσσονται στην εκτελεστική εξουσία.
Πριν μερικούς μήνες η Ευρώπη έζησε αυτό το φαινόμενο στην Πολωνία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία χαϊδολογάει τον κ. Τσίπρα, έχει τεράστια ευθύνη για όσα εξελίσσονται και πρόκειται να εξελιχθούν στην Ελλάδα.
Σαφώς και πρέπει να πάρουν πίσω τα χρήματά τους και η Ελλάδα- με όποια κυβέρνηση- ήταν πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις της στο εξωτερικό. Όμως άλλο είναι αυτό και άλλο η υποταγή έναντι οικονομικής βοηθείας σε όποια σχέδια υπάρχουν στους εγκεφάλους ορισμένων πολιτικών παραγόντων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ για το κλείσιμο όλων των εκκρεμοτήτων – εθνικών και οικονομικών- που έχει η Ελλάδα. Και αν ο κ. Τσίπρας αποδεικνύεται το «καλύτερο παιδί» για τους δανειστές και τους πέραν του Ατλαντικού συμμάχους, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνουν «στραβά μάτια» σε ζητήματα δημοκρατίας.
ΕΕ και ΗΠΑ πρέπει να καταλάβουν ότι η ανοχή σε καταστάσεις πολωνοποίησης της ελληνικής πολιτικής ζωής ή καταστάσεις που παραπέμπουν στο καθεστώς Μαδούρο, μόνο κακό μπορούν να κάνουν σε μια περιοχή εύφλεκτη που η πολιτική σταθερότητα είναι το ζητούμενο. Γιατί πολιτική σταθερότητα τύπου Μαδούρο οι Έλληνες δεν πρόκειται να ανεχθούν.
Αυτό βέβαια πρέπει να γίνει κατανοητό όχι μόνο από το ΕΛΚ και την κυρία Μέρκελ στην οποία δεν χαλάει χατίρι ο κ. Τσίπρας, αλλά και από τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές οι οποίοι έχουν ανοίξει τις πόρτες τους στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Έλληνα Πρωθυπουργό. Δεν είναι δυνατόν η Φώφη Γεννηματά να ανέχεται να παρίσταται στις συνεδριάσεις των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών ένας πολιτικός που αποτελεί κίνδυνο για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα μας.
Η Ευρώπη πρέπει να καταλάβει ότι στην τήρηση της δημοκρατικής νομιμότητας δεν μπορούν να γίνονται εκπτώσεις. Γιατί τελικά οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι πολύ μεγαλύτεροι από εκείνους που αρχικώς διαφαίνονται. Και οι κίνδυνοι αυτοί έχουν σχέση και με τη δημοκρατία, και με τη σχέση των Ελλήνων με την ΕΕ αλλά και με τη σταθερότητα στην περιοχή των Βαλκανίων.
