γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Για την Άννα, η πυραμίδα εξουσίας της χώρας θα έπρεπε να ενισχύει την εθνική ομοψυχία με την συναινετική εκλογή του/της Προέδρου της Δημοκρατίας. Ωστόσο οι πολιτικοί φημίζονται για την κοντή του μνήμη. Η περίπτωση του 2009 με την εκλογή Παπούλια είναι γνωστή, ενώ νωρίτερα η επιλογή Σαρτζετάκη το ΄85 έναντι του Καραμανλή από τον Α. Παπανδρέου, εξασφάλιζε στο ΠΑΣΟΚ συσπείρωση και τη συναίνεση της ευρύτερης Αριστεράς. Σήμερα, μια πρόταση Βενιζέλου θα ταίριαζε ίσως περισσότερο στο πνεύμα του Συντάγματος.
Συνεργατικός από την εποχή των μνημονίων και δεινός ρήτορας, θα είχε αρκετά να πει. Όταν όμως «καίγεται» το σπίτι, η πολιτική πνεύματος είναι έπεα πτερόεντα. Μετά την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας, ο χρόνος για εκλογές είναι ανοικτός στα πλαίσια αιφνιδιασμού. Η επιλογή Τασούλα επομένως κρίνονταν ως επιβεβλημένη και υπαγορεύθηκε από τρεις κρίσιμους παράγοντες. Στις δημοσκοπήσεις καταγράφονται απώλειες στα δεξιά της κυβέρνησης.
Ο Κυριάκος επιδίωξε ένα ανάχωμα στις συνεχιζόμενες δεξιές απώλειες, τόσο στην πλευρά του Βελόπουλου όσο και σε εκείνη της Λατινοπούλου, το κόμμα της οποίας θα επιδιώξει να καταστεί από βαλβίδα εκτόνωσης των θυμωμένων ψηφοφόρων, μια κυβερνητική πολιτική επιλογή. Συγκαλυμμένα μάλιστα έστειλε μια έμμεση πρόσκληση στο δεξιότερο άκρο που ενίοτε ετεροπροσδιορίζεται. Στην κοινωνία η δυσαρέσκεια και η φθορά δείχνει να παγιώνονται. Ο μέσος πολίτης ελάχιστα ενδιαφέρεται για το συμβολικό θώκο, παρά για την καθημερινότητά του.
Η παρατεταμένη ακρίβεια και δη η ενεργειακή, αφαιμάζει τα εισοδήματα παρά τις αυξήσεις, ενώ η μικρή ανάπτυξη που εμφανίζεται δεν περνάει στους πολίτες, με τη μεσαία τάξη να οπισθοχωρεί συνεχώς. Επιπλέον η Χατζηδάκια φοροεπιδρομή απομάκρυνε εκατοντάδες χιλιάδες μικροεπαγγελματίες που περιμέναν ανάσα από την κυβέρνηση. Έτσι ο επερχόμενος ανασχηματισμός θα επιδιώξει έναν επαναπροσδιορισμό με την κοινωνία και τη βάση του κόμματος, με στοχευμένες παροχές και περισσότερες λαϊκίστικες κορώνες. Τέλος, εξαιρετικά κρίσιμο στοιχείο στην επιλογή αποτέλεσε ο Τράμπ.
Στη Δύση η πολιτική υποβάλλεται σε μια συνολική διαδικασία αντιστροφής. Η ευρωπαϊκή ηγεσία, παρασυρμένη από το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, πλέον αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Προγραφές φίλων και εχθρών, ανοιχτές παρεμβάσεις στις πολιτικές διεργασίες συμμαχικών χωρών και «άπλυτα» ηγεσιών στη φόρα, είναι στην ημερήσια διάταξη. Είναι τέτοια η αγωνία, ώστε οι κυβερνώντες μας ομνύουν επανειλημμένα τη στρατηγική σχέση. Ευρωπαίοι ηγέτες και κυβερνητικά ΜΜΕ αποποιούνται αρκετές από τις αγαπημένες φιλελεύθερες «αξίες» τους, καθώς το μετα-φιλελεύθερο δικαίωμα που αντιπροσωπεύει ο Τραμπ στέκει σε παραδοσιακές αξίες, πέρα από τη ΛΟΑΤΚΙ τρέλα, τον μετα-ανθρωπισμό και την ολοκληρωτική κοινωνική εκφύλιση. Τα απεταξάμην του Κυριάκου είναι χαρακτηριστικά.
Μια προσπάθεια εξευμενισμού είναι στα σκαριά.