γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Για πρώτη φορά ίσως δεν ζούμε σε διαφορετικό χρόνο από τον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο. Είναι φανερό πως η ευρύτερη μεσογειακή περιφέρεια και όχι μόνο, ταλαιπωρείται από τα φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής. Ωστόσο αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα σύμφωνα με τη δική μας εικόνα, τις υπαρκτές ή φαντασιακές ανάγκες του μικρόκοσμου που έχουμε πλάσει.
Οι προδότες πολιτικοί λοιπόν για κάποιους τα έκαψαν όλα, τα καίνε για τις ανεμογεννήτριες κατ’ άλλους. Αφορμή για αήθη πολιτική εκμετάλλευση, ακόμη και ανήθικη με κατ΄ επιλογήν καταστροφή, ως μια αθεράπευτη παθογένεια, ένα μίσος και μια μισαλλοδοξία για έναν εμφύλιο διαρκείας σε ό,τι διαφορετικό και φιλελεύθερα προοδευτικό, για ορισμένους πολιτικούς.
Για άλλους η κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στην φύση, η απληστία, η ανευθυνότητα και αφροσύνη του οργιαστικού καταναλωτικού ατομισμού μας, η ληστρική υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων και η ψευδαίσθηση της υπεροχής που καλλιεργεί η επιστήμη δια της τεχνολογικής προόδου.
Όπως σε κάθε κρίση έτσι και τώρα, παρά το πεπερασμένο του χρόνου, γέροντες, Αββάδες, σκηνίτες, δενδρίτες και λογής “αθλητές” της ερήμου ανέβηκαν στα social τις ημέρες αυτές, ικανοποιώντας την ενοχική θρησκοληπτική ματαιοδοξία πολλών, που βλέπουν την έλευση της αποκαλυπτικής εποχής, αιώνες τώρα βέβαια, παρασύροντας τους πολίτες στην οπισθοδρόμηση και το σκοταδισμό.
Με λιγότερες ή περισσότερες ευθύνες στους εκάστοτε κυβερνώντες λοιπόν γινόμαστε οι ειδήμονες πυροσβέστες, οι ειδικοί της πολιτικής προστασίας, προστάτες και τιμωροί του τυχαίου ή ακόμη και του σκοπίμου. Μοναδική σανίδα σωτηρίας και ελπίδας σε κάθε περίπτωση, η διάσωση της ανθρώπινης ζωής. Με οποιοδήποτε κόστος μάλιστα καθώς αποτελεί την αρχική και τελική διάσταση του Θεού, τον «προσωπικό τρόπο ύπαρξης» κατά τον Χρ. Γιανναρά.
Πέρα ωστόσο από την ανοησία των συνωμοσιολογικών ευρημάτων, όλα τα σωτηριολογικά θεωρήματα παραβλέπουν την εκρηκτική αύξηση του πληθυσμού της γης, τις παγκόσμιες ανάγκες σε στέγαση, τροφή, νερό, μετακινήσεις, διασκέδαση. Την άναρχη και αυθαίρετη δόμηση και μάλιστα εντός δασικών περιοχών. Τη δική μας διαχρονική ευθύνη που συναυτουργεί με πολιτικούς που κάνουν τα στραβά μάτια στο νόμο και στην τιμωρία, θεωρώντας πως το δημόσιο και κάθε τι συλλογικό είναι δώρο στην διάθεση του ατόμου ή της συντεχνίας.
Είναι φανερό πως απαιτείται εκσυγχρονισμός, νέα πολεοδομικά σχέδια, νέο αστικό περιβάλλον πέρα και έξω από τα δάση, περισσότερη ψηφιακή τεχνολογία άμεσου ελέγχου του φυσικού περιβάλλοντος και σίγουρα περισσότερη εμβάθυνση στη διάδραση του ανθρώπου με τη φύση. Περισσότερο όμως απαιτείται σύνεση και λιγότερη πολιτική σπέκουλα.
