ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Σονέτο
Όσα είπες έμοιαζαν
με όνειρα φθαρμένα
ανεπίστροφα παρατημένα
ψευτιές που έταζαν
Τώρα που τα λόγια απόκαμαν
Μην επιμένεις σε παλιά, σε ζεσταμένα
είναι καιρό πολύ σβησμένα
αναμένα κάρβουνα που απόκαψαν
Τα μάτια σου καλή μου θάμπωσαν
Καθώς τα κοιτώ την πληγή μου βλέπω
κάθε που τα ρωτώ με τη φωνή τη ξέψυχη
«γιατί δε γνοιαστήκατε στιγμή
τον καιρό της νιότης του έρωτα
γιατί του επιτρέψατε, νιος να ξεψυχήσει;»
