Κανείς δεν μπορεί να στερήσει από τους πολίτες , από έναν λαό το δικαίωμα στην ελπίδα. Άλλο όμως ελπίδα και άλλο συνειδητή παραπλάνηση για την υφαρπαγή της ψήφου . Και παρά το γεγονός ότι έχουμε εδώ και χρόνια απομακρυνθεί από την περίοδο των παχιών αγελάδων εξακολουθούμε να παρασυρόμαστε με εξαιρετική ευκολία από τις σειρήνες όλων εκείνων που αδιαφορώντας για το «κόστος» των υποσχέσεων παίζουν εις βάρος των συμφερόντων του λαού μας απαράδεκτα παιχνίδια εξουσίας.
Επιτρέπουμε με περισσή άνεση κάθε ιδέα , κάθε «ευγενή» προσπάθεια , που αποσκοπεί στον διαχωρισμό και την διχόνοια ανάμεσά μας γνωρίζοντας πολλές φορές ότι τα κίνητρα όσων επιβάλλουν αυτές τις πολιτικές τακτικές κάθε άλλο παρά προς το κοινό συμφέρον συντάσσονται μιας και τα ελατήρια τους είναι λόγοι προσωπικής πολιτικής επιβίωσης που επιβάλλονται από τις εκάστοτε κομματικές και ιδιοτελείς προσεγγίσεις. Με απλά λόγια, το μόνο που απασχολεί είναι η κατάκτηση της πολυπόθητης καρέκλας και η πάση θυσία διατήρησή της.
Και πότε συμβαίνει αυτό ; Σήμερα, που ο στόχος είναι κοινός για την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και του πολιτικού μας συστήματος, σήμερα που βιώνουμε έναν πραγματικό πόλεμο, σήμερα που ενώ γνωρίζουμε τι πρέπει να γίνει καλυπτόμενοι πίσω από τις καρέκλες μας και τα συμφέροντά μας αγνοούμε το προφανές: πώς θα σταθεροποιήσουμε τη χώρα, πώς θα αλλάξουμε παραγωγικό μοντέλο , πώς θα καταπολεμήσουμε την μάστιγα της ανεργίας, πώς θα στηρίξουμε τις επιχειρήσεις, πώς θα καταπολεμήσουμε την γραφειοκρατία και θα ανασυντάξουμε το αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό δημόσιο, πώς θα δημιουργήσουμε όρους ανάπτυξης. Και ενώ υποτίθεται πως τα ξέρουμε όλα αυτά, εμείς τον χαβά μας …
Γιατί υποκύπτουμε στις υποσχέσεις; Γιατί παραδινόμαστε άνευ όρων στο ψέμα και στην παροχολογία; Υπάρχουν ευθύνες στους πολίτες ή αυτές οι ευθύνες ανήκουν αποκλειστικά στους πολιτικούς; Δυστυχώς η ψήφος για τον ελληνικό λαό έχει τιμή, έχει προσωπικό όφελος, έχει αντίκρισμα. Αντίστοιχα και για τον πολιτικό προσωπικό. Και αντί να πράξουμε το αυτονόητο συνεχίζουμε να ακολουθούμε πολιτικοί και πολίτες παράλληλους μονοδρόμους: Το μεν πολιτικό σύστημα δεν λέει την αλήθεια, οι δε πολίτες δεν θέλουν να την ακούσουν. Όσο οι δρόμοι αυτοί αποκλίνουν λύση για τον τόπο μας δεν θα υπάρξει. Μόνο αν συναντηθούν και υπάρξει σφοδρή σύγκρουση με λογικές, πρακτικές και νοοτροπίες που μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο θα υπάρξει λύση.
Μην ξεγελιόμαστε, το πρόβλημά μας δεν είναι οικονομικό. Είναι βαθύτατα πολιτικό και έχει να κάνει με εμάς και όχι με όλους τους εχθρούς που δεν έχουν άλλη δουλειά όλη την ημέρα από το να προσπαθούν να μας εξαφανίσουν από προσώπου γης. Έχει να κάνει με την έλλειψη πολιτικής παιδείας, με τη διαιώνιση της ίδιας φαύλης ξεπερασμένης νοοτροπίας που μας θέλει υπόδουλους της αδικαιολόγητης άγνοιάς μας. Για μένα είναι απολύτως ξεκάθαρο: εχθρός της φαυλότητας που μας καταταλαιπωρεί είναι η παιδεία. Ακόμα και σήμερα στερούμαστε βασικών αρχών όπως είναι οι ίσες ευκαιρίες, η ισονομία, η ελεύθερη και αδιάκοπτη πρόσβαση στα ατομικά θεμελιώδη δικαιώματα, η κατ’ επίφαση δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, η ανικανότητα της διατύπωσης της αλήθειας. Δεν είμαστε ο ομφαλός της Γης. Δεν μπορούμε ακόμα να εξαργυρώνουμε τις επιταγές του χρυσού αιώνα του Περικλέους. Αδικούμε τους εαυτούς μας, προσβάλουμε την μνήμη των προγόνων μας, στερούμε από τα παιδιά μας την δυνατότητα να προχωρήσουν στο μέλλον απαλλαγμένα από στερεότυπα και ιδεοληψίες.
Αν δεν αντιληφθούμε την πραγματικότητα γύρω μας ο δρόμος μας θα είναι ο ίδιος και χειρότερος ψάχνοντας πάντοτε να «κερδίσουμε» κάτι από τις ψεύτικες ελπίδες και τα απατηλά όνειρα. Η χρεοκοπία στην συμπεριφορά μας και στον τρόπο που λειτουργούμε ως πολίτες και πολιτικοί σίγουρα προηγείται της οικονομικής χρεοκοπίας που με κάθε τρόπο πρέπει να αποφύγουμε!
