γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η όποια αυτοκριτική είναι στάχτη στα μάτια των πολιτών, ενώ οι εγκληματικές ευθύνες της πολιτικής εξαπάτησης μετακυλίονται δήθεν στην αφέλεια και τις συλλογικότητες.
Η κοινωνική αξιοπρέπεια όμως που έβλεπε προτεκτοράτα και τοκογλύφους κατάπιε το 3ο μνημόνιο μετά βδελυγμίας, ενώ ξαφνικά η Ευρώπη αποτέλεσε το κοινό μας σπίτι. Οι ριζοσπάστες αριστεροί ανακάλυψαν την Αμερική και η χώρα δεν έχει πια Μερκελιστές, Θατσεριστές μόνο. Βάσεις του θανάτου δεν υπάρχουν και κυρίως Yankees don’t go home. Αξέχαστη η περήφανη διαπραγμάτευση, οι ρωγμές που διέβλεπαν στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, η περίφημη συμμαχία των χωρών του Νότου, οι αερολογίες ελπίδας και αυταπάτης και πόσα ακόμη…
Διαχρονικά οι αποτυχημένες αριστερίστικες ιδεολογίες έπλαθαν φαντασιακούς ενόχους για να δικαιολογήσουν τις θεσμικές εκτροπές. Οι εσωτερικοί εχθροί που εφεύρε ο γραμματέας είναι η πραγματικότητα της μισητής αντίθετης άποψης, του κυνικού “εμείς και εσείς” και του διχαστικού λόγου “τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν”.
Πλείστοι εξ αυτών συνεχίζουν να αναμασούν τα ίδια. Παρότι η ρητορική τους είναι έωλη, εντούτοις διαρκώς επαναλαμβάνεται στο όνομα της υποτιθέμενης παθούσας κοινωνίας. Οι αρμοί που φαντασιώνουν και η αρμοσμένη εξουσία στα θελήματα της μαρξιστικής ιδεολογίας δεν είναι παρά οι Ιδεολογικοί Μηχανισμοί του Κράτους κατά την Αλτουσεριανή προσέγγιση, τους οποίους κρατά η αστική τάξη. Το προλεταριάτο θα αναλάμβανε το ρόλο του διαλεκτικού μεσολαβητή στην κοινωνία, αλλά για τη χειραγώγηση απαιτούνταν η κινητήρια δύναμη αυτού, η εξαθλίωση και γι’ αυτό ο κατατρεγμός και η συνειδητή επιλογή εξυγιαντικής από τα “έντομα” της μεσαίας τάξης, κατά τον Σολζενίτσιν. Ένας καταναγκαστικός άνωθεν ανθρωπισμός χωρίς άνθρωπο.
Η συνειδητοποίηση της αποτυχίας των ιδεολογημάτων τους όμως, να ανατρέψουν δηλαδή τη Δημοκρατία, τη νομιμότητα δια της κατάλυσης της εξουσίας, τους αναγκάζει να αναδιπλωθούν αναζητώντας πρόθυμους πολιτικούς τυχοδιώκτες και δούρειους ίππους. Δεν υπάρχει όμως καμία επιστροφή στα περιθωριακά ιδεολογήματα του ολοκληρωτισμού. Η κενολογία των μυθευμάτων της Αριστεράς, όπως στον υπόλοιπο κόσμο έτσι και σε εμάς έκλεισε με πάταγο. Ο κόσμος αγανάκτησε από τη μισαλλοδοξία, τη μετριότητα και τους εμμονικούς. Απηύδησε από τη δημαγωγική ρητορική περασμένων δεκαετιών και ανελεύθερων αντιλήψεων.
Πέντε χρόνια μετά ο διχαστικός τους λόγος δεν έχει κανένα αφήγημα, η αντιμνημονιακή ρητορική δεν ευδοκιμεί, το δε ιδεολογικό τους υπόβαθρο έχει ξεπεραστεί και αμαυρωθεί από την αναξιοπιστία, την αφερεγγυότητα και τις πολλαπλές πολιτικές αντιφάσεις. Η εποχή άλλαξε. Η κοινωνία ωριμάζει και έχει πλήρη επίγνωση του εαυτού της ως δύναμη αλλαγής. Η αναζήτηση πλέον νέου προσωπείου έχει πρόσθετες δυσκολίες.
