Υπάρχουν δύο τρόποι για να πέσει η κυβέρνηση Τσίπρα: ή ο ίδιος να παραιτηθεί ή να αποσύρουν την υποστήριξή τους στην κυβέρνηση τουλάχιστον τρεις Βουλευτές. Υπάρχουν επίσης δύο ειδών Βουλευτές: αυτοί που ακολουθούν την ιδεολογία και τις απόψεις τους, και αυτοί οι οποίοι ακολουθούν την τσέπη τους και το προσωπικό τους συμφέρον (και οι οποίοι μάλλον είναι πολλοί περισσότεροι). Προφανώς ο ευκολότερος τρόπος για να πέσει η κυβέρνηση είναι να φύγουν από την πλειοψηφία τρεις από τους Βουλευτές που εστιάζουν στο προσωπικό τους συμφέρον. Καμία έκπληξη μέχρι στιγμής.

 

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι υπάρχουν μεγαλοεπιχειρηματίες που ελέγχουν κάποιους Βουλευτές και που επωφελούνται από την παραμονή του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία. Ναι, ξέρω… αυτά συμβαίνουν σε άλλες χώρες και όχι στην Ελλάδα, αλλά ας το υποθέσουμε. Αν λοιπόν οι μεγαλοεπιχειρηματίες διαπιστώσουν ότι υπάρχει κίνδυνος να χάσουν τα λεφτά τα οποία κερδίζουν επειδή ο Αλέξης Τσίπρας είναι Πρωθυπουργός, θα ψάξουν να βρουν τρόπο να διατηρήσουν τα κέρδη τους.*

 

Αν για παράδειγμα ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει να στερήσει τα προνόμια που δίνει στους εργολάβους δημοσίων έργων, τότε οι εργολάβοι δημοσίων έργων θα πρέπει να βρουν κάποιον άλλον αντί για τον Αλέξη Τσίπρα για να τους κάνει τα χατίρια. Αν λοιπόν εμφανιστεί κάποιος και υποσχεθεί στους εργολάβους δημοσίων έργων ότι θα τους έχει στα ώπα- ώπα αρκεί να τον στηρίξουν όταν έρθει η κατάλληλη ώρα, οι εργολάβοι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα με την αλλαγή στην εξουσία. Αν λοιπόν ο Πρωθυπουργός στηρίζεται από, ας πούμε, δέκα τέτοιες κατηγορίες απαραίτητων ατόμων -εφοπλιστές, καναλάρχες, προέδρους ομάδων, μεγαλοσυνδικαλιστές κλπ- και ξαφνικά βρεθεί κάποιος (ακόμα και από το ίδιο κόμμα) που υπόσχεται ακόμα καλύτερες ημέρες σε αυτά τα άτομα, γιατί να μην τον ακολουθήσουν; Μα φυσικά γιατί με τον Αλέξη Τσίπρα που ήδη είναι στην εξουσία τα κέρδη τους είναι πιο ασφαλή. Τι γίνεται όμως αν η θέση του Τσίπρα ως Πρωθυπουργός δεν είναι σίγουρη; Τότε τα άτομα-κλειδί θα αρχίσουν να ψάχνουν για κάποιον άλλο πιο σίγουρο τρόπο ώστε να διασφαλίσουν τα κέρδη τους.

Το πρώτο πράγμα λοιπόν που θα έκανε ο Ντόναλντ Τραμπ θα ήταν να κάνει επίθεση στην υγεία του Τσίπρα -όπως έκανε χαρακτηριστικά και στην Χίλαρι Κλίντον! Μπορεί η Κλίντον να κατηγορήθηκε ότι είναι άτομο των συμφερόντων και των λόμπι, όμως το ίδιο ακριβώς είναι και ο Ντόναλτ Τραμπ. Ποιόν λοιπόν θα προτιμούσαν οι δισεκατομμυριούχοι, έναν δικό τους άνθρωπο με προβλήματα υγείας, ο οποίος μπορεί να αντικατασταθεί στα μισά της τετραετίας από κάποιον αντιπρόεδρο τον οποίο δεν εμπιστεύονται, ή κάποιον δικό τους άνθρωπο με τον οποίο θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο για τα επόμενα 4 ή ίσως και 8 χρόνια; Ο Τραμπ όταν έκανε επιθέσεις στην υγεία της Κλίντον δεν νοιαζόταν καθόλου για το αν ο λαός επιθυμεί κάποιον υγιή ή κάποιον ασθενή για Πρόεδρο, αλλά ποιον προτιμούν αυτοί οι πολύ λίγοι που είναι απαραίτητοι για να κρατηθείς στην εξουσία. Το ίδιο ακριβώς έγινε όταν πολύ πριν από τον θάνατό του ο Κιμ Γιονκ Ιλ είχε ορίσει ως διάδοχο τον μικρό υιό του Κιμ Γιονκ Ουν -φοβούμενος ότι θα προσπαθήσουν να τον αποσταθεροποιήσουν, έδωσε μία εύκολη λύση στους υποστηρικτές κλειδί που τους γέμισε ασφάλεια: όπως τους βοηθούσε ο ίδιος, έτσι θα έκανε και ο υιός του. (Και φυσικά το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Φιντέλ Κάστρο όταν παραχώρησε την εξουσία στον Ραούλ Κάστρο πριν από 8 χρόνια.)

Αν λοιπόν ο Τραμπ ήταν υποψήφιος στην Ελλάδα θα έβαζε κάποιες μικρές φιλικές ιστοσελίδες να δημιουργήσουν ιστορίες για την υγεία του Αλέξη Τσίπρα. Στην συνέχεια θα έβαζε άλλες λίγο μεγαλύτερες να σχολιάσουν το ρεπορτάζ των μικρών ιστοσελίδων, λέγοντας βέβαια ότι μπορεί το συγκεκριμένο ρεπορτάζ να βασίζεται σε φήμες και ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, αλλά εγείρει πολύ σημαντικά ερωτήματα. Στη συνέχεια κάποιο φιλικό σχετικά μεγάλο μέσο θα ρώταγε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο για την υγεία του Πρωθυπουργού και για το αν αληθεύουν οι φήμες, ώστε στο τέλος ένας μεγάλος τηλεοπτικός σταθμός να κάνει αφιέρωμα σε όσα γνωρίζουμε μέχρι στιγμής για την φυσική και πνευματική κατάσταση του Αλέξη Τσίπρα. Το αποτέλεσμα θα ήταν να αναγκαστούν όλα τα ΜΜΕ να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο θέμα, να αρχίσουν τα άτομα-κλειδί να αγχώνονται και τελικά να αρχίσει να τρίζει η πρωθυπουργική καρέκλα.

Αυτή η αλληλουχία ήταν μία πάγια τακτική του Τραμπ στις Αμερικανικές εκλογές. Πώς αυτό μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα; Για παράδειγμα, η μικρή φιλική ιστοσελίδα μπορεί να ξεκινήσει ένα ρεπορτάζ για τα γκρίκλις του Τσίπρα κατά την επίσκεψη Ομπάμα. Μπορεί λοιπόν να αποδώσει το συγκεκριμένο πρόβλημα στην ομιλία σε κάποια παρενέργεια από μία φαρμακευτική αγωγή, να παρουσιάσει μία λίστα με τα φάρμακα που προκαλούν πρόβλημα στην άρθρωση (ή ίσως και υπνηλία) και να υποθέσει ότι αυτά τα φάρμακα πέρα από πρόβλημα στην ομιλία μπορεί να προκαλέσουν και πρόβλημα στην κρίση του. Το αμέσως επόμενο βήμα είναι μία άλλη μεσαίου μεγέθους ιστοσελίδα ή κάποια μεσαία εφημερίδα να αναφέρει το συγκεκριμένο ρεπορτάζ με κάποιον τίτλο του στυλ «είναι σε θέση να κυβερνήσει ο Τσίπρας;» αναφέροντας ότι στην περίπτωση που όντως ακολουθείται μία ειδική φαρμακευτική αγωγή θα πρέπει να διαβεβαιωθούμε ότι δεν θολώνεται η κρίση του Πρωθυπουργού από τις παρενέργειες. Φυσικά το επόμενο βήμα είναι να ερωτηθεί ο εκπρόσωπος Τύπου της κυβερνήσεως, ο οποίος θα διαψεύσει ως γελοία όλα τα δημοσιεύματα. Αυτή η διάψευση θα παίξει σε όλα τα ΜΜΕ της χώρας, με αποτέλεσμα αυτό το οποίο διαψεύστηκε να αρχίσει να γίνεται πιστευτό στους ανθρώπους κλειδί. Στην συνέχεια, μετά από λίγες ημέρες μπορεί να θιχτεί το θέμα της αύξησης του βάρους του Τσίπρα, αν επίσης είναι αποτέλεσμα φαρμάκων, αν το αυξημένο βάρος σε συνδυασμό με το απίστευτο άγχος της θέσης του αυξάνει τον κίνδυνο για καρδιακό και, τελικά, πότε έκανε το τελευταίο του τσεκάπ και γιατί δεν δημοσιεύει τα αποτελέσματα των εξετάσεών του; Μήπως φοβάται κάτι και κρατάει την κατάσταση της υγείας του κρυφή;

Βλέπετε πόσο εύκολα είναι όλα αυτά να γίνουν και πόσο οικεία μας είναι από τις πρόσφατες εκλογές στην Αμερική αλλά και την σύγχρονη ιστορία μας στην Ελλάδα. Πιο πρόσφατο παράδειγμα ίσως είναι οι εσωκομματικές εκλογές στη Νέα Δημοκρατία, όπου ο Απόστολος Τζιτζικώστας δεν θα μπορούσε να είναι Βουλευτής για αρκετά χρόνια μετά από την εκλογή του ως πρόεδρος της ΝΔ -όχι για λόγους υγείας, αλλά λόγω της θέσης που ήδη κατέχει ως περιφερειάρχης- κάτι το οποίο πιθανότατα έκανε αρκετούς από τους αρχικούς του υποστηρικτές-κλειδί να στραφούν προς Μεϊμαράκη και Μητσοτάκη. Άλλα πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι επιθέσεις στην κυβέρνηση όταν βρίσκεται με πολύ οριακή πλειοψηφία 151-153 Βουλευτών (κάτι το οποίο μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχουμε δει από τη ΝΔ ενάντια στην τωρινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ).

Ο Ντόναλντ Τραμπ όμως δεν θα άφηνε ποτέ μία τέτοια ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Αυτό που θα έκανε θα ήταν να αρχίσει να υπερηφανεύεται ότι σε λίγους μήνες θα έχει ρίξει την κυβέρνηση αφού θα έχει πείσει με τα επιχειρήματά του τουλάχιστον 3 Βουλευτές να αποχωρήσουν (είμαι αρκετά σίγουρος ότι θα έλεγε κάτι υπερβολικά πομπώδες του στυλ «και ξέρετε κάτι; Εγώ θα πείσω πολύ περισσότερους από 3. Θα πείσω 10 Βουλευτές να αποχωρήσουν ταυτόχρονα για να δείξουν το μέγεθος της αποτυχίας του Αλέξη Τσίπρα«). Κάθε λογικός άνθρωπος θα έλεγε ότι αυτό θα συσπείρωνε την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και, ναι, αυτή θα ήταν η πρώτη αντίδραση. Αυτό όμως που θα έκανε την διαφορά θα ήταν ότι ο Τραμπ δεν θα έμενε εκεί. Θα συνέχιζε λέγοντας ότι «άλλωστε σε λίγο καιρό θα πέσουν από μόνοι τους. Αν δεν τους ρίξει η οικονομία και η Ευρώπη θα τους ρίξει η δικαιοσύνη και τα σκάνδαλα στα οποία έχουν συμμετάσχει. Μέχρι την δεύτερη εβδομάδα του Μαρτίου θα έχουν γίνει εκλογές και θα είμαι Πρωθυπουργός και τότε θα τους πάω όλους σε δίκη και θα φανεί ποιοί κρύβονται και τα οικονομάνε πίσω από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ«. Μπορεί και πάλι να συσπειρωνόταν η κοινοβουλευτική ομάδα, αλλά τα άτομα-κλειδί και κατά προέκταση οι Βουλευτές που ελέγχουν αυτά τα άτομα θα αμφέβαλλαν ακόμα περισσότερο για τον Αλέξη Τσίπρα και για το κατά πόσο θα διατηρήσουν τα κέρδη τους στοιχηματίζοντας επάνω του.

Το κερασάκι στην τούρτα θα ήταν η δημόσια δέσμευση ότι τα άτομα-κλειδί του Τσίπρα θα διατηρούσαν τα προνόμιά τους. Όπως ο Τραμπ βγήκε και είπε ότι θα μειώσει την φορολογία στους πλούσιους, αφού ήξερε ποιά άτομα έπρεπε να φέρει κοντά του και να απομακρύνει από την Κλίντον, έτσι και εδώ θα μπορούσε πχ να υποσχεθεί ότι οι εργολάβοι δημοσίων έργων θα ανακατασκευάσουν μεγάλα τμήματα του οδικού άξονα της Ελλάδας, ότι οι εφοπλιστές που θα φέρνουν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα θα έχουν μεγάλα προνόμια, ότι θα φέρει νόμο που θα κουρεύει χρέη πολλών νοικοκυριών και ταυτόχρονα καναλαρχών κλπ. Και μη ξεγελιέστε, αυτά θα μπορούσε πολύ εύκολα να τα κάνει κάποιος της αντιπολίτευσης αλλά πολύ πιο εύκολα θα μπορούσε κάποιος ο οποίος έχει ήδη θέση στην κυβέρνηση, βρίσκεται κοντά στον Τσίπρα, γνωρίζει καλά ποιά είναι αυτά τα άτομα-κλειδί, το τι θέλουν και πως να τους το δώσει και, το πιο σημαντικό, έχει ήδη κομμάτι από την έξουσία!

Άσχετα λοιπόν από το αν όλη αυτή η αναταραχή θα συνέφερε ή όχι την χώρα μας, υπάρχουν τρόποι για να αποσταθεροποιηθεί και τελικά να πέσει ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν είναι άγνωστοι σε εμάς, είτε τους γνωρίσαμε από τον Ντόναλντ Τραμπ, είτε από Έλληνες πολιτικούς. Μπορεί προσωπικά να μη μου αρέσουν τέτοιου είδους λαϊκίστικες επιθέσεις, αλλά για κάποιον που θέλει οπωσδήποτε να αρπάξει την εξουσία είναι πανίσχυρα εργαλεία. Άλλωστε, το καλύτερο παράδειγμα Έλληνα πολιτικού που χρησιμοποίησε τέτοιου είδους μεθόδους Τραμπ για να αποσταθεροποιήσει ηγεσίες κόμματος και κυβερνήσεις και τελικά να ανελιχθεί στην θέση του προέδρου και τελικά του Πρωθυπουργού είναι ο δικός μας Ντόναλντ Τραμπ, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας.

 

 

*Η συγκεκριμένη συμπεριφορά των ανθρώπων που είναι απαραίτητοι για να διατηρηθεί κάποιος στην εξουσία βασίζεται στην θεωρία των επιλεγόντων (selectorate theory) του Μπουένο Ντε Μεσκίτα. Γενικότερα το άρθρο έχει βασιστεί πολύ στη συγκεκριμένη θεωρία, για την οποία μπορείτε να μάθετε περισσότερα είτε μέσα από κάποιο βιβλίο του συγκεκριμένου καθηγητή (http://www.burmalibrary.org/docs13/The_Dictators_Handbook.pdf) ή με το συγκεκριμένο συνοπτικό βίντεο που επεξηγεί κάποια κομμάτια της (https://youtu.be/rStL7niR7gs).

 

 

Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!