Ας αρχίσουμε με το προφανές: στις περισσότερες περιπτώσεις ό,τι κόμμα και να ψηφίσουμε θα το μετανιώσουμε. Ίσως αν γυρίζαμε τον χρόνο πίσω να ξαναψηφίζαμε το ίδιο, αλλά και πάλι θα το κάναμε με σκυφτό το κεφάλι. Μπορεί βεβαίως να υπάρχουν φορές όπου η συνολική στάση του κόμματος μέσα σε μία κοινοβουλευτική θητεία να μας άφησε πολύ ικανοποιημένους, αλλά όποτε γίνεται κάτι τέτοιο είτε είναι μια εξαίρεση, είτε ανήκουμε στην κατηγορία που περιέγραψα νωρίτερα που δεν θα έπρεπε να διαβάζει αυτό το άρθρο. Ο καλύτερος λοιπόν τρόπος για να μη μετανιώνουμε για το κόμμα που ψηφίσαμε είναι να μη ψηφίσουμε κόμμα.
Υπάρχει η περίπτωση να ψηφίσουμε με βάση αυτόν που προτιμάμε για Πρωθυπουργό. Ακόμα και στην περίπτωση που δεν έχουμε κάποια ξεκάθαρη προτίμηση, είμαστε αρκετά σίγουροι για το ποιοί δεν θέλουμε να είναι οι επόμενοι Πρωθυπουργοί, οπότε είναι σαφώς ασφαλέστερη επιλογή από το να ψηφίζεις κόμμα. Παρόλα αυτά όμως, το ότι μπορεί να μην είναι χειρότερος από κάποιους άλλους δεν μας εγγυάται ότι αυτός που θα επιλέξουμε να ψηφίσουμε για Πρωθυπουργό είναι καλός, απλά ότι είναι καλύτερος από κάποιους που στα μάτια μας δεν είναι καλοί. Ο καλύτερος λοιπόν τρόπος για να μη μετανιώνουμε για αυτό που ψηφίσαμε είναι να μη ψηφίσουμε για Πρωθυπουργό.
Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ψηφίσουμε για αυτό που λένε οι βουλευτικές εκλογές στο όνομά τους: για Βουλευτές. Το ότι πιθανότατα σας φαίνεται λιγότερο σημαντικό από το να ψηφίσουμε για κόμμα ή για Πρωθυπουργό είναι αποτέλεσμα της γενικότερης απαξίωσης που έχουμε για τη Βουλή και τους Βουλευτές.
Σκεφτείτε πέρα από την ψήφο του πόση δύναμη έχει στην πραγματικότητα ένας Βουλευτής: μπορεί να κάνει από κάτι απλό όπως το να αναδείξει ένα θέμα μέσω μιας Ερώτησης, μέχρι να ρίξει κυβερνήσεις. Αν αμφιβάλλετε, σκεφτείτε πόσες από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών στηρίζονται από οριακή πλειοψηφία 2-3 Βουλευτών και πόσο εύκολα θα μπορούσε η αποχώρηση ενός μόνο Βουλευτή να προκαλέσει μέχρι και την πτώση τους. Και όλη αυτή τη δύναμη την έχει κάποιος με τον οποίο μπορείς πολύ εύκολα να μιλήσεις στο τηλέφωνο ή να τον δεις από κοντά αν κλείσεις ραντεβού μαζί του. Δεν είναι κάποιος απρόσωπος όπως ένας κομματικός μηχανισμός, ούτε κάποιος «μη χείρον βέλτιστον» όπως πολλοί αρχηγοί κομμάτων. Είναι κάποιος που, αν τον διαλέξεις σωστά, μπορείς να αποδεχτείς ακόμα και αποφάσεις του με τις οποίες διαφωνείς αφού θα σκεφτείς ότι «και εγώ στην θέση του μπορεί να έκανα το ίδιο».
Υπάρχει όμως ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα με το να ψηφίζει κάποιος για Βουλευτή και όχι για κόμμα ή Πρωθυπουργό: πρέπει όντως να ενδιαφέρεται για το τι θα ψηφίσει. Αλήθεια, γνωρίζετε ποιοί (και πόσοι) είναι οι Βουλευτές της περιφέρειάς σας; Γνωρίζετε ποιοί από αυτούς είχαν χρήματα πριν ασχοληθούν με την πολιτική και ποιοί απέκτησαν περιουσία ως Βουλευτές; Δεν θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε ποιοί πλούτισαν μέσα από την πολιτική; Δεν είναι κάτι δύσκολο να το διαπιστώσετε, τα πόθεν έσχες όλων τους είναι δημοσιευμένα. Αφού λοιπόν μας ενοχλεί το να πλουτίζουν οι πολιτικοί μας από την πολιτική, γιατί δεν ελέγχουμε από μόνοι μας ποιοί είναι αυτοί που δεν μας κάνουν για Βουλευτές;
Αφού μας ενοχλεί που ο Τσίπρας είναι παιδί του κομματικού σωλήνα, γιατί δεν ελέγχουμε ποιοι από τους υποψήφιους Βουλευτές έκαναν καριέρα ως φοιτητοπατέρες; Μας ενοχλεί που ο Τσίπρας δεν είχε ένσημα, αλλά έχουμε ποτέ ελέγξει αν αυτός τον οποίο σταυρώνουμε έχει δουλέψει μια ώρα στη ζωή του; Μας ενοχλεί που ο Τσίπρας αλλάζει τακτικά τις θέσεις του και κάνει κωλοτούμπες, έχουμε όμως τσεκάρει τι έγραφαν –αν έγραφαν!- οι υποψήφιοι Βουλευτές μας πριν από μερικά χρόνια και τι λένε τώρα; Αν λοιπόν είχαμε εφαρμόσει αυτά τα κριτήρια όταν διαλέγαμε για Βουλευτές, αυτοί που θα πλαισίωναν τον Τσίπρα (και τον κάθε Τσίπρα) θα ήταν άτομα με άποψη και χαρακτήρα, όχι υπάκουα στρατιωτάκια του κόμματος που αδυνατούν να ασκήσουν έλεγχο στην ηγεσία του.
Το πρόβλημά μας λοιπόν δεν είναι ούτε τα κόμματα, ούτε οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί και, στην πραγματικότητα, ούτε οι Βουλευτές. Το πρόβλημά μας είμαστε εμείς, που δεν ασχολιόμαστε με την πολιτική όσο θα έπρεπε για να έχουμε μία ολοκληρωμένη δική μας άποψη για το ποιός θα είναι ο αντιπρόσωπός μας. Το να ενδιαφερθούμε για τον τόπο μας και για το ποιόν ορίζουμε εμείς να μας κυβερνήσει είναι η μόνη λύση για να μη κοπανάμε μετεκλογικά το κεφάλι μας στον τοίχο και να μη μουντζώνουμε τον εαυτό μας. Αλλιώς θα είμαστε αδιάφοροι έως κακοί πολίτες, που θα εκλέξουν αδιάφορους έως κακούς Βουλευτές, που θα υπερψηφίσουν μία αδιάφορη έως κακή κυβέρνηση της οποίας θα ηγείται ένας αδιάφορος ή κακός Πρωθυπουργός, ο οποίος φυσικά θα αξίζει σε αδιάφορους έως κακούς πολίτες.
Υ.Γ. Φυσικά για να διαλέξουμε τους Βουλευτές που θέλουμε θα πρέπει να είμαστε σε θέση να διαλέξουμε. Αν οι εκλογές γίνουν πριν περάσουν 18 μήνες από την τελευταία φορά που ξαναείχαμε εκλογές (Σεπτέμβριο 2015) τότε θα ξαναγίνουν με λίστα, οπότε χάνουμε αυτόν τον έλεγχο και για το ποιοί θα απαρτίσουν το καινούριο κοινοβούλιο είμαστε στο έλεος του κάθε αρχηγού κόμματος.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
