γράφει ο Λουκάς Γεωργιάδης.
Η ελληνικός λαός είναι ένας παράξενος λαός. Ένας λαός αντιφάσεων και… περίεργων συμπεριφορών. Η συντριπτική πλειονότητα αισθάνεται ότι κάποιος του… χρωστάει και έχει κάθε δικαίωμα να απαιτήσει για να του δώσουν αυτό που δικαιούται. Όταν όμως έρχεται η ώρα της υποχρέωσης, εκεί τα πράγματα γίνονται… σκούρα.
Η Ελλάδα έχει λάβει ένα Σχέδιο Μάρσαλ για την ανοικοδόμηση μετά την Κατοχή, καθώς και τέσσερα πακέτα κοινοτικών κονδυλίων, ενώ σε λίγο θα αρχίσει να εισπράττει και από το πέμπτο και το έκτο (νέο ΕΣΠΑ και Ταμείο Ανάκαμψης αντίστοιχα. Ωστόσο, αυτά είναι… ψιλά γράμματα. Νιώθουμε κατά βάθος αντιδυτικοί, αντιευρωπαίοι, αντιαμερικανοί και όλα τα αντι. Αντιθέτως, δείχνουμε ανοχή εκεί που δεν πρέπει. Για παράδειγμα, φαίνεται ότι η θηριωδία του Πούτιν στην Ουκρανία, δεν συγκινεί ιδιαιτέρως την πλειοψηφία του λαού. Και είμαστε ο μοναδικός λαός σε ολόκληρη την Ευρώπη με τέτοιο βαθμό ρωσοφιλίας, χωρίς ποτέ οι Ρώσοι να μας έχουν βοηθήσει στα βάθη των αιώνων. Ωστόσο, με τον ρωσικό λαό μας ενώνουν πολλά, αλλά πλέον, υπό το πρίσμα των τελευταίων εξελίξεων και αυτά δυστυχώς, τίθενται υπό αναθεώρηση, ελέω της εισβολής Πούτιν στην Ουκρανία.
Διαβάζοντας τα στοιχεία της δημοσκόπησης που δημοσιοποίησε η εταιρεία PULSE για λογαριασμό του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ, το 22% επικροτεί την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, απλά γιατί είναι με τη Ρωσία. Ωστόσο, από το 70% που καταδικάζει την εισβολή, το 48%, δηλαδή οι μισοί (35 εκατοστιαίες μονάδες), δείχνουν κατανόηση για τους λόγους που ώθησαν τον… χασάπη Βλαδίμηρο να μπουκάρει και να σπείρει τον όλεθρο. Πιστεύουν ότι το ΝΑΤΟ ετοιμαζόταν να εισβάλλει στη Ρωσία και προφανώς ο… κακομοίρης ο Πούτιν, είναι ο αδύναμος του σεναρίου. Επί της ουσίας το 22% άμεσα και το 33% έμμεσα, δηλαδή σύνολο 55%, μάλλον φαίνεται να ξεπλένουν αυτό που γίνεται στην Ουκρανία. Είναι το μεγαλύτερο ποσοστό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν ξέρουμε αν συνιστά ντροπή, αλλά ξέρουμε ότι τέτοιες… επιδόσεις, μας βάζουν πρώτους στο κάδρο. Φανταστείτε πώς μας βλέπουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και πολύ περισσότερο, σκεφτείτε αν στη θέση της Ουκρανίας ήταν η Ελλάδα και στη θέση της Ρωσίας η Τουρκία! Το υπόλοιπο, δικό σας σύντροφοι…
Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, ας σκεφτούμε τι θα γινόταν αν στην θέση της Ρωσίας ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Θα γίνονταν συναυλίες για τους «φονιάδες των λαών», πορείες στην αμερικανική πρεσβεία κλπ. Τώρα, στην περίπτωση της Ρωσίας, δεν έγινε ούτε μία συγκέντρωση έξω από την πρεσβεία της. Μάλλον είναι… τυχαίο! Επειδή στη θέση του εισβολέα βρίσκεται η Ρωσία, απλά για τα μάτια του κόσμου γίνεται μια συναυλία… ειρήνης γενικώς και αορίστως. Για να μην πούμε για τους… ειρηνόφιλους που τυγχάνει να έχουν κάνει πορείες και συναυλίες για εγκληματίες τρομοκράτες και αναρχικούς κακοποιούς του κοινού ποινικού δικαίου. Εμετικές καταστάσεις…
Με βάση τα παραπάνω, δεν πρέπει να απορούμε σχετικά με τον τρόπο σκέψης του μέσου Έλληνα. Δεν ισοπεδώνουμε και δεν γενικεύουμε. Διαβάζουμε τη στατιστική και αναλύουμε τις μετρήσεις που γίνονται. Καταγράφουμε τις τάσεις και αξιολογούμε τις συμπεριφορές και τα αποτελέσματα τους. Όταν πριν από 7 χρόνια, το 61% πίστεψε ότι με την ψήφο του, θα διαλύσει την Ευρωζώνη, θα… κονιορτοποιήσει τις ΗΠΑ και θα αλλάξει το… σχήμα της γης, αν μη τι άλλο, έχουμε έναν μπούσουλα για να κινηθούμε και να προσδιορίσουμε το σημείο αναφοράς και τις παραμέτρους του.
Η θέση της Ελλάδος είναι με τους ισχυρούς της Δύσης, αλλά αυτό φαίνεται να το αμφισβητεί η πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, του ΜεΡΑ 25, της Ελληνικής Λύσης και των λοιπών ακραίων. Αν θέλουμε να το αναγάγουμε σε ποσοστά εκλογών του 2019, μιλάμε για 45%! Αν σε αυτό προσθέσουμε και τους εκτός Βουλής, τότε το ποσοστό ξεπερνάει το 50%. Είμαστε δύο Ελλάδες! Αυτό είναι το συμπέρασμα. Είμαστε ένας λαός που είναι… μοιραίο να βρίζει αυτούς που τον ταίζουν, δηλαδή τους δυτικούς και από την άλλη, να συντάσσεται με ό,τι πιο περιθωριακό υπάρχει. Αδικούμε την ιστορία μας και τις ρίζες του πολιτισμού μας. Δώσαμε τα φώτα στους άλλους, αλλά εμείς σπάσαμε όλες τις λάμπες και επί χρόνια προσπαθούμε με τα… κεριά, να δούμε τη σκοτεινή πλευρά του είναι μας. Είμαστε εκτός του πεδίου των εθνικών συμφερόντων και σε μεγάλο βαθμό ευθυγραμμιζόμαστε με αυτούς που έχουν εντελώς διαφορετικά συμφέροντα από εμάς.
Υπάρχει ένα πείραμα που γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις και δεν διαρκεί παραπάνω από 10 δευτερόλεπτα. Ρωτάς πολύ απλά όποιον αμφισβητεί τον δυτικό τρόπο ζωής, πού θα προτιμούσε να ζήσει. Στην Ελλάδα ή στο Πακιστάν; Στη Γερμανία ή στη Ρωσία; Στη Γαλλία ή στη Βενεζουέλα; Στις ΗΠΑ ή στην Κούβα; Στην Ολλανδία ή στη Βόρεια Κορέα; Οι συγκρίσεις είναι τυχαίες και ο καθένας μπορεί να κάνει όποιον συνδυασμό θέλει. Αυτή η χώρα έζησε δικτάτορες και ένα τμήμα του λαού του, στερούμενο παιδείας και πολιτιστικής κουλτούρας, θέλει να βγάλει τα απωθημένα του. Ωστόσο, πήγαμε στο άλλο άκρο. Στην αμφισβήτηση των πάντων και στην επικράτηση ενός μοντέλου παρακμιακής ελευθεριότητας που αποβαίνει εις βάρος του συνόλου. Επιπλέον, δεν ζήσαμε κομμουνισμό και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, κάποιοι εκ του ασφαλούς αποπνέουν κομμουνίλα και αριστεροκομμουνίλα, μέσα από την ασφάλεια ενός δημοκρατικού πολιτεύματος δυτικού τύπου, όπου ο καθένας νομίζει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, επιδιώκοντας να σπάσει το… θρασόμετρο.
Ως λαός ταυτιστήκαμε με τις παρασιτικές νοοτροπίες της δημοσιουπαλληλίας και του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού. Η Ελλάδα δεν ήταν σε αυτό το επίπεδο έως τα τέλη του 1981. Από το 1982 και μετά μάθαμε ότι είναι εύκολο να… λιγδώσει το έντερο, αλλά με δανεικά. Και τα δανεικά κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να τα αποπληρώσεις. Γι αυτό και πρέπει να κάνεις καλό κουμάντο. Δυστυχώς, όταν μαζευτούν πολλά χρέη από δανεικά, τότε είναι δύσκολο να δανειστείς και άλλα. Αυτό πάθαμε το 2010 και πιστεύαμε ότι θα βάζαμε μυαλό. Ωστόσο, ο λαϊκισμός, ο τυχοδιωκτισμός και τα… επαγγελματικά ψεύδη κάποιων πολιτικών απατεώνων που παρέσυραν ευκολόπιστους πολίτες, αποτελούν τα στοιχεία της πολυεπίπεδης χρεοκοπίας μας.
Ακόμη και σήμερα, δείχνουμε ότι είμαστε ένας λαός που δεν έχει καταλάβει, που δεν συνειδητοποιεί, που δεν θέλει να διδαχθεί από τα λάθη του, που δεν θέλει να δει κατάματα τον ήλιο, που δεν μπορεί να βάλει πλάτη για το «εμείς», που δεν είναι διατεθειμένο να υπηρετήσει τα συμφέροντα αυτής της χώρας, που δεν διστάζει να υπονομεύσει το… μαγαζί του αβαντάροντας τον απέναντι ανταγωνιστή. Και για όλα αυτά οι δικαιολογίες είναι πανεύκολες. Το 1961, ο Τζον Κέννεντι, κατά την ορκωμοσία του ως Προέδρου των ΗΠΑ είχε διατυπώσει τη γνωστή ρήση «Μην αναρωτιέσαι τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά σκέψου τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου». Βέβαια, αυτά τα είχε πει απευθυνόμενος σε έναν λαό, όπου δεν υπάρχει ίχνος κομμουνισμού. Εδώ είναι Ελλάδα, όμως…
Ο Ιούλιος του 2015, μέσα από ένα αστείο δημοψήφισμα κατέδειξε ότι η πλειονότητα μπορεί ανά πάσα στιγμή να πέσει θύμα απάτης. Και αν πέσει μια φορά θύμα απάτης, τότε στη συνέχεια έχει την ελπίδα ότι οι ίδιοι απατεώνες που του έταξαν «λαγούς με πετραχήλια», θα τον δικαιώσουν με την πρώτη ευκαιρία! Όταν είσαι εθισμένος στα ψέματα και τα καταπίνεις… αμάσητα, τότε είσαι εύκολο… θήραμα. Αυτό είναι το πρόβλημα και γι αυτό καταντήσαμε ένας λαός του 61%, που εξελίσσεται μέσα από τις αντιφάσεις του και τις ψευδαισθήσεις του…
