Επί 5 χρόνια, πολλά, για να μην πούμε όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, στην κεντρική πολιτική σκηνή, στην τοπική αυτοδιοίκηση, έως και την πλατεία του τελευταίου στο χάρτη χωριού, συνεπικουρούμενα από ομάδες του πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακού» αγώνα, «δηλητηρίαζαν» την κοινωνία με συνειδητά ψέματα ή αφελέστατες υπεραπλουστεύσεις, με μαγικές συνταγές και λύσεις που δεν υπήρχαν και δεν εδράζονταν ούτε στην πιο «οργιώδη» φαντασία… του μέσου λογικού πολίτη αυτής της χώρας.
Οι ίδιοι ή οι οπαδοί τους «χαρακτήριζαν» με ευκολία όποιον διαφωνούσε με το πεδίο σκέψης τους, υπήρχαν φορές μάλιστα που ξέφευγαν και ξεπερνούσαν τα όρια του πολιτικού πολιτισμού, «φτύνοντας» και «χυδαιολογώντας» εναντίον των πολιτικών ή ιδεολογικών τους αντιπάλων.
Μια πορεία γεμάτη κούφιες υποσχέσεις και παχιά λόγια, πριν αλλά ακόμη και μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.
Μας είπαν ή ονειρεύονταν χρηματοδοτήσεις από την Ρωσία, την Κίνα, τους εξωγήινους και δεν ξέρω εγώ από ποιους άλλους,
μας είπαν για διαγραφή του Μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο,
μας είπαν για το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, η κοστολόγηση του οποίου για πολλούς ξεπερνούσε τα 11 δις,
μας είπαν ότι θα κάνουν «Κούγκι» τις αγορές,
μας είπαν για δημιουργική ασάφεια,
μας είπαν ότι δεν θα κλείσουν οι τράπεζες,
μας είπαν ότι δεν θα επιβληθούν περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων,
μας είπαν ότι με το όχι του δημοψηφίσματος θα ενίσχυαν την διαπραγματευτική τους θέση, μας είπαν, μας είπαν, μας είπαν.
Όλες τους οι προβλέψεις διαψεύστηκαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο.
Και εν τέλει αφού στο και πέντε ο Αλ. Τσίπρας κατανόησε το τέλος της «ουτοπίας» ολοκληρώνοντας την περήφανη διαπραγμάτευση, αφού προηγουμένως «φούσκωσαν» το λογαριασμό για τον κάθε πολίτη μέχρι εκεί που δεν πάει, τι κάνουν;
Κάποιοι εξ’ αυτών ετοιμάζονται, αντί να αναλάβουν την ευθύνη και να απολογηθούν για όσα ανεδαφικά έλεγαν όλα τα προηγούμενα χρόνια ζητώντας τουλάχιστον μία συγγνώμη, να ΦΥΓΟΜΑΧΗΣΟΥΝ! ΑΣ ΤΟΥΣ ΚΡΙΝΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ. Όλους μαζί, και τον καθένα εξ’ αυτών ξεχωριστά.
Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε υποχρεωμένοι να μείνουμε πιστά προσηλωμένοι στο δύσκολο δρόμο της ειλικρίνειας και της απτής πραγματικότητας, που έστω και καθυστερημένα, πάντα, μα πάντα δικαιώνεται.
