Διαβάζω ότι ο πρόεδρος της ΕΡΤ κ. Διονύσης Τσακνής είναι ένας καταξιωμένος επαγγελματίας και καλλιτέχνης, με πολλά πτυχία, με διακρίσεις, με άριστες επιδόσεις στο τομέα του, τέτοιες που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και που θα πρέπει να αποτελεί τιμή για την Ελλάδα να την αντιπροσωπεύουν τέτοιοι καταξιωμένοι άνθρωποι.

Η εμφάνισή του όμως στην υπογραφή της συμφωνίας με το Βιετνάμ, δεν αντανακλά τη προσωπικότητά του. Δεν δείχνει τον άνθρωπο που αντιπροσωπεύει. Δείχνει ένα βαριεστημένο πρόσωπο που κάνει αυτό που κάνει σαν αγγαρεία και ότι θα προτιμούσε να ήταν κάπου άλλού. Ότι κάνει χάρη στον εκπρόσωπο ενός άλλου έθνους που βρίσκεται εκεί.

Φυσικά και είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε το ντύσιμό μας και να φορέσουμε ό.τι μας κάνει κέφι. Όταν είμαστε στο σπίτι μας όμως ή ανάμεσα σε γνωστούς μας και στο κύκλο μας. Ή ακόμα και στη δουλειά μας. Όχι όμως όταν ενεργούμε σαν εκπρόσωπος ενός ολόκληρου λαού.

Έρχεται ο ξένος, ξυρισμένος και χτενισμένος, με ένα ελαφρό άρωμα, με καλοσιδερωμένο πουκάμισο, με τη καλύτερη γραβάτα του, αντιπροσωπεύοντας ένα περήφανο λαό για να συναντήσει τον εκπρόσωπο ενός αλλου ένδοξου λαού. Και τι συναντάει; Έναν αχτένιστο, αξύριστο, ατημέλητο πρόσωπο, με ένα πουκάμισο και σακάκι απροσδιορίστου χρώματος, που δεν φορούσε αλλά κρέμονταν επάνω του, να φαίνεται ότι τώρα μόλις σηκώθηκε από το κρεβάτι με τα ρούχα που φορούσε και, που φυσικά, που δεν θα πρόφτασε να κάνει ούτε μπάνιο. Κάθονται δίπλα δίπλα και υπογράφουν τα δοκουμέντα. Ντροπή μας.

Αλήθεια, τι μήνυμα θέλει να στείλει στο κόσμο που τον παρακολουθεί ο κ. Πρόεδρος; Ότι όλα αυτά δεν έχουν μεγάλη σημασία και ότι η ουσία είναι που μετράει; Οι υπογραφές; Τότε γιατί οι τελετές; Γιατί δεν αντάλαζαν ταχυδρομικά τα έγγραφα και να βάζανε τις υπογραφές τους και να τα επέστρεφαν υπογραμμένα.

Το τυπικο έχει μεγάλη σημασία στις σχέσεις, όχι μόνο των κρατών, αλλά μεταξύ των ανθρώπων. Πως θα πεις καλημέρα, πως θα κυττάξεις έναν άνθρωπο στο πρόσωπο έχει σημασία. Η ευγένεια, η φιλοξενία, το χαμόγελο, η ένδυση, όλα αυτά και η ένταση που εκφράζονται, γίνονται μέτρο για χαρακτηρίσουμε ένα πρόσωπο καθώς επίσης τις προθέσεις και την αξιοπιστία του. Το τυπικό είναι αυτό που κάνει τη ζωή μας ανθρώπινη, που δείχνει ότι σαν άνθρωποι έχουμε κατανικήσει το ζώο μέσα μας και με το τυπικό είναι ο μόνος τρόπος να το δείξουμε. Ο ευπρεπής τρόπος συμπεριφοράς πρέπει να χαρακτηρίζει τις σχέσεις μας μεταξύ μας.

Και μη μου πείτε ότι οι ενδυματικές μας τάσεις είναι δείγματα προσαρμογής στα κελεύσματα μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας. Αν αυτό είναι σωστό, τότε μου γεννιέται μια απορία. Πως είναι δυνατόν μορφωμένοι άνθρωποι να υπακούν σε μια πεπαλαιωμένη ιδεολογία που μας φέρνει πίσω στο 19^ο αιώνα; Που μας προτρέπει να μη χτενίζουμε τα μαλλιά μας, να μη ξυριζόμαστε, να μη πλενόμαστε και να μη ντυνόμαστε ευπρεπώς; Ειδικά όταν αυτή μας επιτάσσει να την βάζουμε, (την ιδεολογία) πρώτη και το έθνος δεύτερο; Ακόμα και στη περίπτωση που μας κάνουν τη τιμή να μας αναθέσουν την αντιπροσώπευση ενός ολόκληρου έθνους;

Είναι πανταχόθεν παραδεδειγμένο ότι με τη εμφάνισή των εκπροσώπων μας σε μια διεθνή διαδικασία, προσπαθούμε να δείξουμε το καλύτερο εαυτό μας. Επομένως, η εμφάνιση και η συμπεριφορά του κ. Προέδρου, στην τελετή υπογραφής της συμφωνίας συνεργασίας των εθνικών τηλεοπτικών καναλιών Ελλάδος- Βιετνάμ, προκαλεί κατ’ αρχάς έκπληξη και ακολουθεί τό ειρωνικό χαμόγελο συγκατάβασης και ανοχής.

Αλήθεια, σαν Έθνος, το αξίζουμε;