γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Για πρώτη φορά από το ’15 και μετά, εκπέμπουμε προς τη διεθνή κοινότητα μηνύματα αλλαγής. Μηνύματα που συνηγορούν στην επιθυμία μας να αλλάξουμε ώστε να διαχειριστούμε μόνοι μας τα προβλήματα.
Ωστόσο οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι προέρχονται από εσωτερικούς και οικείους εχθρούς, την αλαζονεία, τη ραθυμία και το λαϊκισμό.
Η λαϊκίστικη δεξιά και η υποτιθέμενη Κεϋνσιανή πτέρυγα του κόμματος είναι έτοιμες για συγκρούσεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης, καθώς σταδιακά περιθωριοποιούνται και πλειοδοτούν στον καιροσκοπισμό. Η επιτυχίες της κυβέρνησης και τα ποσά που εικάζεται πως θα εκταμιευτούν γεννούν φθόνο, που ενίοτε εκδηλώνεται με κεϋνσιανές παρόλες προς τέρψη των ιθαγενών και άλλοτε πάλι με εθνικολαϊκές κορώνες. Όταν μάλιστα εμφιλοχωρούνται, ο συνδυασμός είναι αχτύπητος. Μηχανορραφούν ερίζοντας για το θήραμα, αφενός οδηγώντας τη χώρα στην αδυναμία και αφετέρου στην υπερβολή.
Ιδιαίτερα μετά τα διαφαινόμενα δις της ΕΕ, διάφορες φωνές ξεσπαθώνουν στα πλαίσια του “λεφτά υπάρχουν”, διεκδικώντας τη διανομή πόρων στους πολίτες με το απατηλό επιχείρημα της κατανάλωσης και της ενίσχυσης της αγοράς. Οι ίδιοι που έβλεπαν στο πρόσωπο των δημοσίων υπαλλήλων την ανάπτυξη και που βολεμένοι πλέον λυμαίνονται ως τρωκτικά το δημόσιο κορβανά με τον παρασιτικό τρόπο διαβίωσης. Προσέφεραν στην κοινωνία και το κόμμα άλλωστε.
Αυτές οι “ανθρωπιστικές” συνιστώσες, ενώ στο απώτερο παρελθόν απενεχοποιούσαν υποκριτικά το πελατειακό σύστημα αντιγράφοντάς το προκειμένου να διατηρούνται δυναμικά στις επάλξεις, στο πρόσφατο ξεσπαθώνουν έναντι του ορθολογισμού, παραβλέποντας πως δωρεάν δείπνο δεν υπάρχει.
Ο Άγης λόγου χάρη, θεωρούσε θεάρεστη τη φοροδιαφυγή και νόμιμη αφού οι πολίτες πιέζονταν και τώρα μετ’ επιτάσεως, χάρη της ανάπτυξης, προτείνει επιδόματα και παροχές σε χαμηλά εισοδήματα. Σχέδιο με σύνεση δηλαδή, εφάμιλλο των επιδόσεων του Αλέξη και με αναπτυξιακή προοπτική. Το παθαίνουν αυτό οι Άγηδες καθότι είναι δύσκολο να εξηγήσουν στους πολίτες πως πρέπει να αλλάξουν, πως δεν μπορεί να περιμένουν από τα επιδόματα, τον πελατειασμό και το κράτος πατερούλη. Κύρια όμως γιατί είναι δύσκολο να τους εξηγήσουν τη διαχρονική εκμετάλλευση σε βάρος τους.
Σήμερα λοιπόν παρότι είμαστε σε ύφεση και εντούτοις μας προσφέρονται μηδενικά επιτόκια για επενδύσεις, οι επενδυτές, εγχώριοι και ξένοι στριμώχνονται στην έξοδο. Και συμβαίνει αυτό διότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η νοοτροπία μας, τα εσφαλμένα στερεότυπα, οι προστατευτισμοί και οι σοσιαλιστικές ιδεοληψίες του παρελθόντος. Ας ελπίσουμε πως τα παράσιτα θα μείνουν στο περιθώριο και η ευκαιρία μετασχηματισμού της χώρας που παρουσιάστηκε θα πιάσει τόπο.
