Η Ελλάδα σύρεται, δυστυχώς, σε μια εκλογική διαδικασία, την πλέον κρίσιμη στιγμή στην επώδυνη και μακροχρόνια πορεία ανασυγκρότησης της οικονομίας της. Τη στιγμή που βρεθήκαμε στο τέλος του προγράμματος που είχαμε συμφωνήσει με τους δανειστές μας, στο κατώφλι της εξόδου από την κρίση, στην επιστροφή επιτέλους σε μια κανονικότητα. Την αναγκαιότητα να συνεχιστεί απρόσκοπτα αυτή η διαδρομή προς το «ξέφωτο» την αντιλαμβάνεται άλλωστε και η απόλυτη πλειοψηφία των πολιτών, όπως καταδεικνύουν και όλες οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης. Δυστυχώς, όμως, η πολιτική ζωή κατατρύχεται διαχρονικά από ορισμένα «κουσούρια», τα οποία δεν επιτρέπουν την ολοκλήρωση κάθε εθνικής προσπάθειας. Ο μικροκομματισμός, τα μικροσυμφέροντα, ο λαϊκισμός και η εύκολη δημαγωγία κατορθώνουν συχνά να υπονομεύουν το έργο που συντελείται.
Η πρόσφατη ιστορία μας βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων, που κοινή τους συνισταμένη είναι η καταστροφική τους κατάληξη. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι τα λάθη αυτά που διαπράξαμε στο παρελθόν είχαν τραγικά αποτελέσματα, φαίνεται ότι δεν έχουν γίνει παθήματα και τα επαναλαμβάνουμε.
Αναφέρω ως τέτοιο παράδειγμα, που βρίσκει τρανταχτές αναλογίες στο σήμερα, τα όσα προηγήθηκαν και οδήγησαν στην Μικρασιατική Καταστροφή και ιδιαίτερα το κλίμα στο οποίο διεξήχθησαν οι τραγικές, όπως αποδείχθηκε, εκλογές του 1920.
Θυμίζω ότι τότε, και ενώ συνεχιζόταν ο πόλεμος, σύμπασα η αντιβενιζελική αντιπολίτευση αξίωνε και επέβαλε εκλογές, γεγονός που χαρακτηρίστηκε αργότερα ως το μεγαλύτερο πολιτικό σφάλμα. Σήμερα η «ποικιλόχρωμη» αντιπολίτευση, εν μέσω ενός σκληρού οικονομικού, αυτή τη φορά, πολέμου, επιβάλλει εκλογές με αφορμή την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Αλλά οι ομοιότητες δεν σταματούν εδώ. Η τότε αντιπολίτευση υποσχόταν ρήξη με τους συμμάχους, όπως και η σημερινή αντιπολίτευση υπόσχεται ρήξη με τους εταίρους. Η τότε αντιπολίτευση για να γίνει ευχάριστη στο λαό που υποβαλλόταν σε οδυνηρές θυσίες καθώς βρισκόταν σχεδόν 10 χρόνια στα όπλα, είχε ρίξει το σύνθημα «οίκαδε», την επιστροφή των στρατιωτών στα σπίτια τους. Η σημερινή αντιπολίτευση, στους κουρασμένους οπωσδήποτε από τις οικονομικές θυσίες πολίτες, υπόσχεται επιστροφή στην εποχή των «παχέων αγελάδων». Η τότε αντιπολίτευση υποσχόταν απαγκίστρωση από διεθνείς δεσμεύσεις και προχώρησε σε μονομερείς ενέργειες όπως την επάνοδο του βασιλέως Κωνσταντίνου, που ήταν «κόκκινο πανί» για τους συμμάχους. Η σημερινή αντιπολίτευση υπόσχεται απαγκίστρωση από μνημόνια τα οποία, όπως διατείνεται θα «σκίσει», δεν θα αναγνωρίσει συμφωνίες με τους εταίρους.
Όπως γνωρίζουμε η άφρονα πολιτική που ακολούθησαν οι νικητές των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου του 1920 οδήγησε εντέλει στη Μικρασιατική Καταστροφή, τη μεγαλύτερη εθνική συμφορά, που μας ακολουθεί ως τραύμα στο εθνικό συλλογικό υποσυνείδητο. Ας ελπίσουμε ότι ο ελληνικός λαός τούτη τη φορά, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2014, δεν θα παρασυρθεί από τη δημαγωγία της αντιπολίτευσης και δεν θα πέσει στη παγίδα των μεγάλων λόγων. Ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσει η λογική και η Ελλάδα δεν θα βρεθεί ενώπιον μιας νέας ανυπολόγιστης καταστροφής, όπως θα είναι η έξοδός της από την ευρωπαϊκή οικογένεια με ό,τι αυτό συνεπάγεται όχι μόνον για την οικονομία της αλλά και για την εθνική της ασφάλεια.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε και στην «Καθημερινή»
