γράφει ο Κωνσταντίνος Λυκογιάννης.
Πριν εκφράσω τις απόψεις μου, θέλω να διευκρινίσω ότι όσα θα εκθέσω σε αυτό το σημείωμα, δεν έχουν πολιτική αφετηρία ούτε και προορισμό. Zώντας για παραπάνω από 55 χρόνια στην Αμερική, πρώτον, εξετάζoντας τις πολιτικές εξελίξεις στη πατρίδα χωρίς ιδεολογικά γιαλιά μπορώ να τα βλέπω όπως ακριβώς είναι και, δεύτερον, βλέποντάς τα από κακριά, τα βλέπω πιο σφαιρικά και, αφού δεν με αγγίζουν άμεσα, είμαι πιο αντικειμενικός.
Υπάρχει στη χώρα μας μια κακή συνήθεια, να αγνοούμε μια ολοφάνερη αλήθεια. Μια αλήθεια που την έχει παραδεχτεί και έχει αποδεχτεί όλος ο κόσμος. Και αυτή είναι ότι: Ο Καπιταλισμός έχει επικρατήσει παγκοσμίως. Αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Μπορεί να υπάρχουν σε μερικά κράτη μερικές μικρές παραλλαγές στην εφαρμογή του, σύμφωνα με τη κουλτούρα και τις ιδιαιτερότητες του κάθε κράτους, αλλά, βασικά, όλα τα οικονομικά συστήματα που λειτουργούν σε όλα τα κράτη του κόσμου, είναι παραλλαγές του καπιταλισμού. Παρ’ όλα αυτά, εμείς στην Ελλάδα τον καταράμε και τον εξορκίζουμε και με κάθε μέσον, προσπαθούμε να του κλείσουμε το δρόμο. Παρ’ όλον που βλέπουμε ότι ο μέχρι πρότινος εξυμνούμενος «σοσιαλισμός» κατέρρευσε εκ των έσω και δεν λειτουργεί πουθενά. Δεν ξέρω αν τα οικονομικά συστήματα της Βόρειας Κορέας, της Κούβας και τη Βενεζουέλας, είναι σοσιαλιστικά, αλλά οτιδήποτε και αν είναι, είναι σίγουρο, ότι κανείς δεν θέλει να τα αντιγράψει.
Το σύστημα όμως που θέλει να εγκαθιδρύσει ο «προοδευτισμός» δεν είναι προσδιορισμένο και δεν έχει ούτε καν όνομα. Δεν λειτουργεί σε κανένα μέρος του κόσμου για να το συγκρίνουμε και πιθανόν να το εγκρίνουμε. Αντί ενός επακριβώς προσδιορισμένου οικονομικού συστήματος, εκείνο που ακούμε συνεχώς είναι ότι, για να σωθεί η χώρα θα πρέπει συνασπιστούν οι δημοκρατικές «προοδευτικές» πολιτικές δυνάμεις για να σχηματιστεί μια «προοδευτική» κυβέρνηση ή μια κυβέρνηση «προοδευτικής» κατεύθυνσης ή κυβέρνηση με «προοδευτική» βάση ή με «προοδευτικό» κορμό, χωρίς να προσδιορίζουμε επακριβώς τι εννοούμε όταν λέμε «προοδευτικός, η, ον» ή ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του, που θα βοηθήσει να σωθεί η χώρα από το μνημόνιο.
Σύμφωνα με τα λεξικά που έψαξα, «προοδευτικός» σημαίνει «κάποιος,α, που προτιμάει και επιδιώκει πρόοδο προς τη κατεύθυνση μιας καλύτερης κατάστασης, νέων πολιτικών, νέων ιδεών ή νέων μεθόδων». Η Αντιπολίτευση όμως δεν μας εξηγεί γιατί αυτό που ονειρεύεται το ονομάζει «προοδευτικό», αφού σήμερα, λυσσωδώς, υποστηρίζει το κατεστημένο και ούτε μας παρουσιάζει πως θα χρηματοδοτηθούν οι νέες πολιτικές, οι νέες ιδέες, οι νέοι μέθοδοι, που θέλει να εφαρμόσει. Φυσικά, κάθε ένας έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιοριστεί και να ονομάσει τον εαυτό του όπως θέλει, στη περίπτωση όμως ενός κόμματος, ο αυτοπροσδιορισμός σημαίνει υπόσχεση, κατεύθυνση, ευτυχή προορισμό, ευζωία των οπαδών του και αν η τωρινή δράση του δεν συνάδει με τους σκοπούς που προϋποθέτει ο αυτοπροσδιορισμός, τότε αυτό αποτελεί καθαρή απάτη.
Έτσι λοιπόν, θα επιτελούσε εθνική υπηρεσία, αν κάποιος διανοούμενος, που υποστηρίζει τη «προοδευτική» κατεύθυνση, θα μπορούσε να μας εξηγήσει τι συνεπάγεται ο όρος «προοδευτικό» στη πολιτική. Π.χ. ασφαλώς, θέλουμε να σταματήσουμε τη λιτότητα, να εξαλείψουμε την ανεργία, να επαναφέρουμε τους μισθούς στα προ του 2009 επίπεδα, να αυξήσουμε τις συντάξεις και τα επιδόματα, αλλά δεν λέμε καθαρά πώς θα το επιτύχουμε. Αν λάβουμε υπ’ όψιν τα σημερινά χαμηλά επίπεδα των μισθών και συντάξεων, για να επαναφέρουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, θα χρειαστούμε περισσότερα χρόνια και περισσότερα χρήματα. Από που θα τα βρει η «προοδευτική» κυβέρνηση; Τι είναι αυτό που δεν μπορεί να κάνει μια συντηρητική κυβέρνηση για να βρει χρήματα και είναι βέβαιη ότι θα μπορέσει αύριο η «προοδευτική»; Δεν μπορεί να γίνει αναδιανομή του πλούτου με δανεικά από τις «αγορές».
Σε ψηφοφορία της Κεντρικής Επιτροπής της τότε Αντιπολίτευσης και σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, πέρασε και ψηφίστηκε η γραμμή του αρχηγού της: «ένα κοινό πρόγραμμα αριστερής διεξόδου, που θα συσπειρώσει την ευρύτερη δυνατή κοινωνική πλειοψηφία γύρω από συγκεκριμένους στόχους». Είναι μια καταπληκτική ωραιολογία που αξίζει να μείνει στην ιστορία σαν έργο λογοτεχνικής αερολογίας. Το «κοινό πρόγραμμα αριστερής διεξόδου» λοιπόν, θέτει τους παρακάτω στόχους: Την απεμπλοκή από το καθεστώς του Μνημονίου και τη λιτότητα…, Την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο τη διαγραφή μεγάλου μέρους του. Την επαναφορά ενός ..θεσμικού πλαισίου που θα κατοχυρώνει τα εργασιακά δικαιώματα. Την ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους….Το Δημόσιο έλεγχο των τραπεζών…..Την αναδιανομή του εισοδήματος..Την ενίσχυση της δημοκρατίας….Τη καθιέρωση της απλής αναλογικής και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σε όλο αυτό το ευχολόγιο λείπει το μεγάλο «Πώς», καθώς επίσης ο ζωτικός παράγοντας «χρόνος», «πότε». Πως και πότε θα γίνουν;
Πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν ότι η εποχή της ωραιολογίας πέρασε. Ο λαός θέλει να ξέρει ακριβώς πως θα πραγματοποιηθούν αυτές οι εξαγγελίες. Η διαφορά των όρων «δεξιός» ή «αριστερός», έχουν κατά πολύ αμβλυνθεί. Ούτε ο όρος «προοδευτικός» θα κάνει τη κατάσταση καλύτερη. Η νέα γενιά, ο νέος ψηφοφόρος, που δεν έχει ζήσει τα εγκλήματα της δεξιάς και της αριστεράς, θέλει δουλειά και ζητάει να κάνει μια καριέρα. Δεν καταλαβαίνει πως είναι δυνατόν ο αριστερός προοδευτικός θα βρει χρήματα για να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις και ο δεξιός δεν μπορεί. Και την ίδια ώρα αναρωτιέται: αν, όπως λέει ο αριστερός, ξέρει και μπορεί να γίνει, γιατί δεν το εφαρμόζει τώρα να σωθούμε; Βασικά, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι πολιτικό. Δεν είναι ζήτημα αριστερού ή δεξιού. Το πρόβλημα είναι οικονομικό. Παράγουμε λιγότερα από ότι χρειαζόμαστε και ως εκ τούτου έχουμε έλλειψη ρευστού για τις βασικές μας ανάγκες.
Το να είμαστε δεξιοί ή αριστεροί, δεν έχει καμία σημασία. Η προοδευτικότητα δεν είναι προνόμιο της αριστεροσύνης, είναι προϊόν της σκέψης των ελευθέρων ανθρώπων και της συλλογικής προσπάθειάς τους, που χωρίς ιδεολογικούς φραγμούς, με καινοτομίες και σκληρή δουλειά, να αναζητούν συνεχώς το τρόπο που θα βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους.
Το να υποσχόμαστε στο λαό ότι εμείς οι αριστεροί «προοδευτικοί» μπορούμε να τον βγάλουμε από τη κρίση αν μας δώσει τη ψήφο του, με μόνον την υπόσχεση ότι το «προοδευτικό» μας πείραμα θα πετύχει, είναι καθαρή απάτη. Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και ας μη παίζουμε με το πόνο του λαού μας, με την υπόσχεση ότι το όνειρο του σοσιαλισμού θα γίνει πραγματικότητα στην Ελλάδα και ως εκ τούτου θα ζούμε ζωή χαρισάμενη.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να αποδεχτούμε ότι μόνον ο καπιταλισμός, θα δημιουργήσει τις ευνοϊκές συνθήκες, μέσα στις οποίες ο άνθρωπος, ελεύθερος από παράλογες επεμβάσεις της εξουσίας, θα επιδοθεί απερίσπαστος στην αναζήτηση της ευτυχίας του. Και το μόνο που πρέπει να προσπαθήσουν να κάνουν οι πολιτικοί, είναι να βρουν τρόπο να του βάλουν χαλινάρι και να τον τιθασεύσουν. Δεν πρέπει να αφεθεί ασύδοτος.
«Προοδευτικός» δεν είναι αυτός, που, είτε δεξιός είτε αριστερός, περιμένει στη γωνία τον άλλον να πέσει, ώστε να του πάρει τη σκυτάλη, «Προοδευτικός είναι αυτός που μελετάει, που σχεδιάζει και με τη καινοτομία, φτιάχνει κάτι καλύτερο από αυτό που έχουμε τώρα».
Ας μη παίζουμε λοιπόν με τις λέξεις.
