Την ίδια ώρα, έχω πρόβλημα να προσδιορίσω και να δώσω όνομα στο οικονομικό σύστημα που έχουμε σήμερα στη χώρα μας. Βασικά, είναι το στάδιο σύγκρουσης του νέου με το παλιό. Το νέο, ο καπιταλισμός, θέλει να εμπεδωθεί και το παλιό αντιστέκεται. Είναι γεγονός ότι, με τη μορφή που λειτουργεί σήμερα, δεν ικανοποιεί κανένα, παρ’ όλα αυτά η «αριστερή προοδευτική» πολιτική παράταξη, προτιμά να το διατηρήσουμε, γιατί έτσι, σε πρώτη φάση, νομίζει ότι θα εμποδίσει την εφαρμογή του καπιταλισμού. Και ενώ ο απώτερος σκοπός της είναι να το αλλάξει, ακόμα δεν έχει καθορίσει με τί θα το αντικαταστήσει.
Το σύστημα όμως που θέλει να εγκαθιδρύσει δεν είναι προσδιορισμένο, δεν έχει ούτε καν όνομα. Δεν λειτουργεί σε κανένα μέρος του κόσμου για να το συγκρίνουμε και πιθανόν να το εγκρίνουμε. Αντί ενός επακριβώς προσδιορισμένου οικονομικού συστήματος, εκείνο που ακούμε συνεχώς είναι ότι, για να σωθεί η χώρα θα πρέπει συνασπιστούν οι δημοκρατικές «προοδευτικές» πολιτικές δυνάμεις για να σχηματιστεί μια «προοδευτική» κυβέρνηση ή μια κυβέρνηση «προοδευτικής» κατεύθυνσης ή κυβέρνηση με «προοδευτική» βάση ή με «προοδευτικό» κορμό, χωρίς να προσδιορίζουμε επακριβώς τι εννοούμε όταν λέμε «προοδευτικός, η, ον» ή ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του, που θα βοηθήσει να σωθεί η χώρα από το μνημόνιο.
Σύμφωνα με τα λεξικά που έψαξα, «προοδευτικός» σημαίνει «κάποιος,α, που προτιμάει και επιδιώκει πρόοδο προς τη κατεύθυνση μιας καλύτερης κατάστασης, νέων πολιτικών, νέων ιδεών ή νέων μεθόδων». Η Αντιπολίτευση όμως δεν μας εξηγεί γιατί αυτό που ονειρεύεται το ονομάζει «προοδευτικό», αφού σήμερα, λυσσωδώς, υποστηρίζει το κατεστημένο και ούτε μας παρουσιάζει ποιες είναι οι νέες πολιτικές, οι νέες ιδέες, οι νέοι μέθοδοι, που θέλει να εφαρμόσει. Φυσικά, κάθε ένας έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιοριστεί και να ονομάσει τον εαυτό του όπως θέλει, στη περίπτωση όμως ενός κόμματος, ο αυτοπροσδιορισμός σημαίνει υπόσχεση, κατεύθυνση, ευτυχή προορισμό, ευζωϊα των οπαδών του και αν η τωρινή δράση του δεν συνάδει με τους σκοπούς που προϋποθέτει ο αυτοπροσδιορισμός, τότε αυτό αποτελεί καθαρή απάτη. Έτσι λοιπόν, θα επιτελούσε εθνική υπηρεσία, αν κάποιος διανοούμενος, που υποστηρίζει τη «προοδευτική» κατεύθυνση, θα μπορούσε να μας εξηγήσει τι συνεπάγεται ο όρος «προοδευτικό» στη πολιτική. Π.Χ. Ασφαλώς, θέλουμε να σταματήσουμε τη λιτότητα, να εξαλείψουμε την ανεργία, να επαναφέρουμε τους μισθούς στα προ του 2009 επίπεδα, να αυξήσουμε τις συντάξεις και τα επιδόματα, αλλά δεν λέμε καθαρά πώς θα το επιτύχουμε. Αν λάβουμε υπ’ όψιν τα σημερινά χαμηλά επίπεδα των μισθών και συντάξεων, για να επαναφέρουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, θα χρειαστούμε περισσότερα χρήματα. Από που θα τα βρει η «προοδευτική» κυβέρνηση; Τι είναι αυτό που δεν μπορεί να κάνει η σημερινή κυβέρνηση για να βρει χρήματα και είναι βέβαιη ότι θα μπορέσει άυριο η «προοδευτική»;
Πριν ένα μήνα περίπου, σε ψηφοφορία της Κεντρικής Επιτροπής της Αντιπολίτευσης, πέρασε και ψηφίστηκε η γραμμή του αρχηγού της: «ένα κοινό πρόγραμμα αριστερής διεξόδου, που θα συσπειρώσει την ευρύτερη δυνατή κοινωνική πλειοψηφία γύρω από συγκεκριμένους στόχους». Είναι μια καταπληκτική ωραιολογία που αξίζει να μείνει στην ιστορία σαν έργο λογοτεχνικής αερολογίας. Το «κοινό πρόγραμμα αριστερής διεξόδου» λοιπόν, θέτει τους πρακάτω στόχους (Κάτι που μοιάζει με τα ζάππεια του Σαμαρά): Την απεμπλοκή από το καθεστώς του Μνημονίου και τη λιτότητας…, Τη αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο τη διαγραφή μεγάλου μέρους του. Την επαναφορά ενός ..θεσμικού πλαισίου(;) που θα κατωχυρώνει τα εργασιακά δικαιώματα. (υποχρεώσεις;). Την ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους….Το Δημόσιο έλεγχο των τραπεζών…..(αυτό το καταλαβαίνουμε)…Την αναδιανομή του εισοδήματος…(Αυτό δεν το καταλαβαίνουμε).. Την ενίσχυση της δημοκρατίας….Την καθιέρωση της απλής αναλογικής (θεός να φυλάξει)….και Την Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Επειδή χρειάζεται πολύς χώρος και χρόνος για να βγάλουμε το φρέσκο αέρα από τα μπαλόνια-στόχους της «αριστερής διεξόδου», θα προσπαθήσω με λίγα λόγια να σας εξηγήσω γιατί τα περιεχόμενο των «στόχων» είναι καθαρός αέρας. Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σε όλο αυτό το ευχολόγιο λείπει το μεγάλο «Πως», καθώς επίσης ο ζωτικός παράγοντας «χρόνος», «πότε». Πότε θα γίνουν; Σε ποιο ορίζοντα χρόνου, όπως έλεγε ο κ. Σαμαράς. Π.χ., Η μονομερής «απεμπλοκή» από το μνημόνιο, σημαίνει ότι σταματάνε οι κάνουλες της Ε.Ε. αμέσως. Πως θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις αν χρειαστεί; Και η «αναδιαπραγμάτευση»; Για να υπόσχεται κάποιος κάτι τέτοιο θα πρέπει να έχει την υπόσχεση των πιστωτών μας ότι θα το κάνουν. Την έχει; Και αν ακόμα οι πιστωτές μας συμφωνήσουν να το κάνουν, που αμφιβάλω, αυτό παίρνει χρόνια. (Στην Αργεντινή πήρε 13 χρόνια και ακόμα διαπραγματεύται). Τι θα κάνουμε εν τω μεταξύ για ρευστό, αν χρειαστούμε; Πώς και πότε θα ανασυγκροτήσουμε το «κοινωνικό κράτος»;
Πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν ότι η εποχή της ωραιολογίας πέρασε. Ο λαός θέλει να ξέρει ακριβώς πως θα πραγματοποιηθούν αυτές οι εξαγγελίες. Οι όροι «δεξιός» ή «αριστερός», έχουν κατά πολύ αμβλυνθεί. Ούτε ο όρος «προοδευτικός» θα κάνει τη κατάσταση καλύτερη. Η νέα γενιά, ο νέος ψηφοφόρος, που δεν έχει ζήσει τα εγκλήματα της δεξιάς και της αριστεράς, θέλει δουλειά και ζητάει να κάνει μια καριέρα. Δεν καταλαβαίνει πως είναι δυνατόν ο αριστερός προοδευτικός θα βρει χρήματα για να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις και ο δεξιός δεν μπορεί. Και την ίδια ώρα αναρρωτιέται: αν, όπως λέει ο αριστερός, ξέρει και μπορεί να γίνει, γιατί δεν το αποκαλύπτει τώρα να σωθούμε; Βασικά, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι πολιτικό. Δεν είναι ζήτημα αριστερού ή δεξιού. Το πρόβλημα είναι οικονομικό. Παράγουμε λίγα και εξάγουμε λιγώτερα, δεν πληρώνουμε φόρους, επομένως έχουμε έλλειψη ρευστού για τις βασικές μας ανάγκες. Το να είμαστε δεξιοί ή αριστεροί, δεν έχει καμία σημασία. Η προοδευτικότητα δεν είναι προνόμιο της αριστεροσύνης, είναι προϊόν της σκέψης των ελεθέρων ατόμων και της συλλογικής προσπάθειάς τους, που χωρίς ιδεολογικούς φραγμούς, με καινοτομίες και σκληρή δουλειά, αναζητούν συνεχώς το τρόπο που θα βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους..
Είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και να πούμε καθαρά στον πάσχοντα λαό μας ότι σήμερα, κάτι καινούργιο γεννιέται. Και όπως πάντα σε κάθε γέννα, οποιαδήποτε γέννα, υπάρχουν πόνοι, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με πίστη στο μέλλον και υπομονή. Τίποτα στη ζωή δεν είναι εύκολο, ούτε είναι δωρεάν. Το να υποσχόμαστε στο λαό ότι εμείς οι αριστεροί «προοδευτικοί» μπορούμε να τον βγάλουμέ από τη κρίση αν μας δώσει τη ψήφο του, με μόνον την υπόσχεση ότι το «προοδευτικό» μας πείραμα θα πετύχει, είναι καθαρή απάτη. Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και ας μη παίζουμε με το πόνο του λαού μας, με την υπόσχεση ότι το όνειρο του σοσιαλισμού θα γίνει πραγματικότητα στην Ελλάδα και ως εκ τούτου θα ζούμε ζωή χαρισάμενη. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να αποδεχτούμε ότι μόνον ο καπιταλισμός, θα δημιουργήσει τις ευνοϊκές συνθήκες, μέσα στις οποίες ο άνθρωπος, ελεύθερος από παράλογες επεμβάσεις της εξουσίας, θα επιδοθεί απερίσπαστος στην αναζήτηση της ευτυχίας του. Και το μόνο που μπορούν να προσπαθήσουν να κάνουν οι πολιτικοί, είναι να βρουν τρόπο να του βάλουν χαλινάρι και να τον τιθασεύσουν.
«Προοδευτικός» δεν είναι αυτός, που είτε δεξιός είτε αριστερός, περιμένει στη γωνία τον άλλον να πέσει, ώστε να του πάρει τη σκυτάλη, «προοδευτικός» είναι αυτός που μελετάει, που σχεδιάζει και με τη καινοτομία, φτιάχνει κάτι καλύτερο από αυτό που έχουμε τώρα.
Ας μη παίζουμε λοιπόν με τις λέξεις.
