Το τέλος εποχής του κατεστημένου πολιτικού συστήματος επισφραγίζεται με μία επικείμενη αβέβαιη εκλογική μάχη, μία εκ των έσω σύγχυση της κομματικής ταυτότητας (αριστεράς, δεξιάς και κέντρου) και ποικίλες πολιτικές ανακατατάξεις της στιγμής. Μετά από πολλές δεκαετίες το λεγόμενο φράγμα του δικομματισμού με την εναλλαγή ΝΔ – ΠΑΣΟΚ σε αυτοδύναμη κυβερνητική εξουσία φαίνεται πως έχει σπάσει οριστικά, μία συνθήκη που διαμορφώθηκε σταδιακά ήδη από τις προηγούμενες δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 (βουλευτικές) και του 2014 (δημοτικές και ευρωεκλογές). Μια ανατροπή που ωστόσο αποκάλυψε ακόμη εντονότερο το πολιτικό αδιέξοδο και χάος, καθώς οι υφιστάμενες εναλλακτικές δυνάμεις δε φαίνεται να διαθέτουν την απαραίτητη δυναμική να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να σηματοδοτήσουν μία καταλυτική αλλαγή. Η Νέα Δημοκρατία δίνει ευρωπαϊκό χαρακτήρα στον ακροδεξιό εναγκαλισμό της υποσχόμενη τέλος στις θυσίες και τα μνημόνια ενώ το ΠΑΣΟΚ είναι πια ένα κόμμα με οριακή εκλόγιμη παρουσία που προσκολλάται παρασιτικά σε όποιον πλησιάζει περισσότερο τον κυβερνητικό θώκο μόνο για να μπορεί να υφίσταται. Στην αριστερή πτέρυγα, ο ΣΥΡΙΖΑ μια ανάσα πριν τις κάλπες κάνει ακόμη αντιπολίτευση, αδυνατώντας να παράξει στους ψηφοφόρους του τα εχέγγυα για την ικανότητά του όχι πια να κρίνει, αλλά να πράξει, να φανεί αποτελεσματικός και κατόπιν να κριθεί. Η επάνοδος του Γ. Παπανδρέου με το Κίνημα είναι μάλλον μάταιη και η πιθανή του υποστήριξη από μερίδα του λαϊκού σώματος τουλάχιστον κωμικοτραγική, καθώς η ανακύκλωση προσώπων και πολιτικών που έχουν μέχρι πρότινος κατακεραυνωθεί για την οικονομική καταστροφή της χώρας μόνο θλιβερή μπορεί να χαρακτηρισθεί. Το Ποτάμι, αν και εν τη γενέσει του διέθετε ενδιαφέροντα και ιδιαίτερα ελκυστικά, εναλλακτικά συστατικά – στελέχωση μη πολιτικών προσώπων, ανοιχτό κάλεσμα σε όλες τις παρατάξεις, προοδευτικές θέσεις κ.ο.κ. – διανύει ακόμη μια περίοδο βρεφικής ανάπτυξης, με ρυθμούς πολύ αργούς για να καλύψουν τον εκλογικό αγώνα ταχύτητας, ενώ σε ανώριμο επίπεδο βρίσκεται ακόμη και η πολιτική του συνέπεια, σταθερότητα και αξιοπιστία. Από την άλλη μεριά, η στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος δυστυχώς δεν δικαιολογεί πια ούτε την ύπαρξή του, είναι σαν φάντασμα του ιστορίας και του πολιτικού παρελθόντος που ξεχάστηκε στα έδρανα της βουλής, καθώς δεν είναι σε θέση πια ούτε να ωφελήσει τους υποστηρικτές του, ούτε να βλάψει τους αντιπάλους του. Οι υπόλοιποι πολιτικοί σχηματισμοί δεν είναι παρά δυσαρεστημένα παιδιά που εγκατέλειψαν την κομματική τους φαμίλια επειδή το μοίρασμα της πατρικής περιουσίας δεν ανταποκρίθηκε στις υψηλές τους προσδοκίες. Σε μια χώρα που η μετακίνηση πολιτικών προσώπων χωρίς κανένα ιδεολογικό πρόσημο θυμίζει τις μουσικές καρέκλες που παίζαμε ως παιδιά, δε θα με εντυπωσίαζε ο οποιοσδήποτε νέος σχηματισμός, χρωματισμός ή αποχρωματισμός, πράσινος κόκκινος ή μπλε.
Η ουσία βρίσκεται στην επόμενη ημέρα, εκεί που οι απερχόμενοι θα κρύβονται ή θα κάνουν… σθεναρή αντιπολίτευση και οι επερχόμενοι θα παραλαμβάνουν έτι μία φορά καμένη γη, αναζητώντας περίοδο χάριτος, κατανόηση και επιείκεια. Ποιοι είναι όμως οι πρωταρχικοί υπεύθυνοι γι αυτόν τον τραγελαφικό φαύλο κύκλο που περιστρέφεται γύρω μας εις το διηνεκές; Εμείς.
Εμείς, που έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Εμείς που σβήνουμε από τη μνήμη μας κάθε ντροπή και εξαπάτηση, ρίχνοντας στην κάλπη σταυρωμένη την πατροπαράδοτη προτίμηση, γιατί ‘’δεν πάει αλλού το χέρι μας’’, ή εκείνη του τοπικού πολιτικάντη που μας έταξε θέση κι αποκατάσταση για το παιδί κι ας πνίγεται όλη η υπόλοιπη χώρα. Ακόμη περισσότερο, γιατί καταπίνουμε ασυνείδητα ότι μας ταΐζουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ που μας διαμορφώνουν πολιτική άποψη για να μας απαλλάξουν από τον κόπο της κρίσης και ύστερα τα αναπαράγουμε ένθερμα με θρησκευτική ευλάβεια στις πολιτικές διαμάχες του καφενείου ή του καναπέ. Φταίμε γιατί είμαστε ο λαός που του αρκεί μια δήθεν αλλαγή στο όνομα, το έμβλημα ή το χρώμα για να πιστέψουμε πως κάτι άλλαξε και γιατί είμαστε επικίνδυνα ανόητοι για να ζητήσουμε το κεφάλι του μετανάστη επί πίνακι με αντίτιμο να ανυψωθεί το πατριωτικό μας φρόνημα και ‘’να καθαρίσει ο τόπος’’. Αυτοί οι 300 στη Βουλή είναι δυστυχώς αντιπροσωπευτικό συστατικό της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και πέρα για πέρα δικό μας δημιούργημα.
Αυτός ο λαός, όπως και κανένας λαός, δεν έχει ανάγκη από πρωτοποριακά και πολλά υποσχόμενα μανιφέστα για να πιστέψει. Για χρόνια τα παραμύθια μας νανούριζαν γλυκά για να μη βλέπουμε το δράκο που καιροφυλακτούσε… Είναι καιρός πια να ενηλικιωθούμε, να αφήσουμε πίσω τους ήρωες και ψευδο-σωτήρες και να γυρίσουμε εμείς τη σελίδα. Οι πολίτες οφείλουν να αναγνωρίσουν τον πολιτικό τους αναλφαβητισμό και να (ανα)μορφωθούν. Χρειάζεται όραμα, χρειάζεται ορίζοντα, χρειάζεται αυτοκριτική ίσως και γροθιά στον καθρέφτη, ξερίζωμα κάθε αναχρονιστικής, πελατειακής, οχαδερφικής λογικής, φρέσκια σκέψη και ανοιχτό νου και τότε μόνο θα προκύψει η αληθινή αλλαγή που όλοι οραματίζονται. Μία διεργασία χρονοβόρα όσο και επίπονη, που απαιτεί κόπο, δράση και παιδεία. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά προφάσεις εν αμαρτίαις…
