ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Πού είναι η ομορφιά;
Οι άνθρωποι γίναν τα νέα που περίμεναν.
Εξέλιπε πλέον η αναμονή της έκπληξης,
η φρεσκάδα του απλού που μάγευε.
Άνθρωποι προχωρούν χωρίς σήμανση.
Στον δρόμο τους τώρα αθροίζουν βήματα.
(Τόσα ο μισθός, τόσα η σύνταξη.
Απ’εδώ οι λογαριασμοί του χθες,
απ’εκεί οι επόμενοι.
Με τους πολλούς απλήρωτους).
Εικόνες της τριβής και του λυμένου γρίφου.
Άνθρωποι που έπαψαν να αναρωτιούνται.
Και τώρα ποιος θα τους μιλήσει ξανά για νέα;
Αφού αυτά μόνο να πληγώνουν ξέρουν,
καλύτερα αρνητές ανύποπτοι
να αθροίζουν αριθμούς της διεκπεραίωσης.
Που αποσιωπούν κάθε ευρύχωρη ομορφιά.
Καλύτερα…
Ομορφιά ως έχει.
Ξένη, μακρινή στα ανίερα μάτια.
Προσκύνημα μόνο των πιστών.
