Ένας κοινός, ταπεινός, γλοιώδης, βδελυρός επαίτης έχει καταντήσει η χώρα μας με αριστερό προσωπείο, δεξιό βηματισμό και Ψωροκωστισμό, εκλιπαρώντας μόνιμα τους δανειστές για να πάρει τη δόση της. Και κάνει τούμπες και κολοτούμπες σε κατάσταση αλοφροσύνης και απόλυτης εξάρτησης. Όπως ακριβώς ένας ναρκομανής που πάντα υποκύπτει στις απαιτήσεις του ναρκοβαρώνου.
Πρόκειται για μια σχέση απόλυτης εξάρτησης και όχι διαπραγμάτευσης όπως αποκαλείται δημοσίως. Η διαπραγμάτευση εμπεριέχει την ύπαρξη εναλλακτικής λύσης,κάτι που στην προκειμένη περίπτωση δεν υφίσταται. Το κλειδί του κουμπαρά το κρατά το Βερολίνο και είναι εκείνο που αποφασίζει αν θα παράσχει ρευστότητα σε χρήμα, αν θα εκχωρήσει τη δόση, σύμφωνα με τις δικές του βλέψεις και συμφέροντα. Παραγγέλει τη μουσική και εμείς χορεύουμε καρσιλαμά.
Οι κλάψες, οι οδυρμοί, η επίκληση ελέους, οι ικεσίες για ελεημοσύνη προς τον ισχυρό από τον ανίσχυρο, του εξαρτημένου προς τον δυνάστη, έχουν τη μοίρα του πρόβατου που σκούζει και βελάζει πριν τη σφαγή. Γιατί είναι γνωστό πως κανένα πρόβατο δε γλίτωσε ποτέ βελάζοντας από τη σφαγή.
