Σκηνή τέλους. Παύση. Αυλαία. Βαθιά υπόκλιση. Χειροκρότημα. Φώτα σβηστά. Σκοτάδι.
Ποιος είπε ότι η πολιτική είναι ρεαλισμός; Η πολιτική επικοινωνία φαίνεται πως έχει δανειστεί πολλά στοιχεία από το θέατρο, καθιστώντας συχνά τα μεταξύ τους όρια δυσδιάκριτα. Καλογραμμένα κείμενα καλά προβαρισμένα, ρόλοι άρτια σκηνοθετημένοι, προσεγμένα σκηνικά και λαμπερά φώτα κι ένα κοινό ασάλευτο σα ναρκωμένο. Ειδοποιός διαφορά η κάθαρση. Η αποκατάσταση της αλήθειας και της αδικίας, η τιμωρία του κακού, ο εξαγνισμός. Το να ποιείς την πολιτική δεν υπαγορεύει ταυτόχρονα πως ποιείς το ήθος. Δυστυχώς.
Πόσο γελοίες θα ‘ταν όλες αυτές οι βαρύγδουπες δηλώσεις και οι ομιλίες αν αφαιρούσε κανείς τον ήχο; Βλέμματα άδεια, κινήσεις στημένες και χαμόγελα ψεύτικα, παγωμένα, σχεδόν τρομακτικά, χέρια να σηκώνονται απειλητικά προς το πλήθος κι ύστερα να κινούνται εμφατικά αριστερά-δεξιά σα νευρόσπαστα.. Βωβός, σουρεαλιστικός κινηματογράφος για λίγους και εκλεκτούς..
Σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, αύριο ας πέσουν οι μάσκες. Ο λαός ας εγκαταλείψει την καρέκλα του παθητικοποιημένου θεατή που χτυπά άβουλα παλαμάκια σε λογίδρια και προπαγάνδες και ας δράσει. Η ψήφος της Κυριακής, πέρα από τη συμβολική, ιστορική της σημασία ας φέρει και το βάρος της ενδοσκόπησης, της περισυλλογής και της ευθυκρισίας. Είναι καιρός να βρεθεί ο λαός στον πυρήνα της πολιτικής και να υψώσει σθεναρά τη φωνή του απέναντι στην Ύβρη, φέροντας ο ίδιος τη Νέμεση και την Κάθαρση μέσα απ’ τις κάλπες. Είναι καιρός τα μπουλούκια των θεατρίνων με τις κακοπαιγμένες τους φανφάρες να εγκαταλείψουν το σανίδι μια για πάντα. ‘‘Ο λαός δε σώζεται..’’, έλεγε ο Καζαντζάκης, ‘’..ο λαός σώζει.’’ Αλλιώς είμαστε όλοι άξιοι της μοίρας μας.
