γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Το κενό της πολιτικής εκπροσώπησης της Κεντροαριστεράς δεν μπορεί να καλυφθεί από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Η προσπάθεια μετάβασής του από τη νεφελώδη ριζοσπαστική Αριστερά στη Σοσιαλδημοκρατία είναι δραματική.
Με έκδηλα τα αδιέξοδα και προφανείς τις λαϊκίστικες κορώνες, υιοθετούν οτιδήποτε συναντούν στο διάβα τους. Οτιδήποτε τους ξεπερνά ή δεν το ελέγχουν, το διαλύουν ή το “καπελώνουν”, όπως ακριβώς έκαναν με τους θεσμούς, την παιδεία, τα εργατικά συνδικάτα και τα οικολογικά κινήματα.
Στην πραγματικότητα εποφθαλμιούν κάθε ανεξάρτητα αρχή και στοχεύουν στην καθυπόταξη της δικαιοσύνης, της ΤτΕ και κάθε κρατικού φορέα στο κόμμα, σύμφωνα με τις τοποθετήσεις στη νέα ΚΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ. Η εξουσία και όχι η κυβέρνηση είναι το ανομολόγητο πάθος. Σφάλουν όσοι πιστεύουν ότι υπάρχει ευρωπαϊκότερος και δημοκρατικότερος ΣΥΡΙΖΑ. Το βαθύ κόμμα είναι ο αήθης μαρξιστικός πυρήνας, όπου τα παιδιά είναι γαλουχημένα διαφορετικά∙ Σταλινικά περισσότερο παρά δημοκρατικά.
Και μπορεί δια της βίας να αφίππευσαν το άλογο του αντιμνημονιακού και του αριστερίστικου λαϊκισμού, εντούτοις με ρετάλια από το παλιό ΠΑΣΟΚ, με απολειφάδια της Αριστεράς και τη ρητορική της οξύτητας, ο εκσυγχρονισμός δεν έρχεται. Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες ο συγχρωτισμός με τους “άνωθεν χαρισματικούς” Φίληδες, Σκουρλέτηδες, Μπαλαούρες, Σάκηδες και τους διάφορους αναρχομαρξιστές τύπου Λάμπρου, τρομάζει και απωθεί. Τους καλωσορίζουνε όλους βέβαια αλλά δεν ακούγεται καμία άλλη φωνή. Οι ανείπωτες χάρες της εξουσίας βλέπεις…
Οι απόψεις τους είναι μονολιθικές∙ ταξική διαίρεση, πάλη των τάξεων, ισότητα, κοινωνία των ελεύθερων, έφοδος στους ουρανούς και τα συναφή. Πληθυντικές αερολογίες. Ένα γκροτέσκο παραμύθι που διαιωνίζει την πλάνη στην κοινωνία. Μια συνεχή επίκληση ψεύδους που επιδιώκει να καταστεί αλήθεια, όπως ακριβώς η επίκληση της πλατιάς μεσαίας τάξης, της ηθικής πυκνότητας της κοινωνίας σύμφωνα με τον E. Durkheim, που τόσο πολύ λοιδορήθηκε και ταλαιπωρήθηκε από το μένος του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κοινωνική συμμαχία που επικαλούνται δεν έχει καμία βάση στην κοινωνία, στους νέους, στα συνδικάτα, στους επαγγελματικούς φορείς ή την αυτοδιοίκηση. Είναι αποκομμένοι από κάθε κοινωνικό και θεσμικό έρεισμα και βασίζονται κυρίως στην άγνοια, την ανασφάλεια και την αδιαφορία των πολιτών. Αντίστοιχα και ο υποτιθέμενος προοδευτικός μετασχηματισμός τους αποϊδεολογικοποιείται, καθώς αδυνατεί να ερμηνεύσει τις ανησυχίες των πολιτών. Ευρωσκεπτικισμός, αθρόα μετανάστευση, κοινωνικές ανισότητες και διάλυση του ρόλου των συνδικάτων είναι μερικές μόνο από τις συνέπειες των υποτιθέμενων προοδευτικών επιλογών. Η υφέρπουσα μυθολογία του πλεονεκτήματος και του υποτιθέμενου κοινωνικού μετασχηματισμού αποτελεί μπούμερανκ στη ζωή των πολιτών. Πλέον ο κόσμος κινείται σε πιο φιλελεύθερα μοντέλα διακυβέρνησης και εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας.
