Η σχιζοφρένεια είναι τελείως επιφανειακή. Βιτρίνα. Δικαιολογία για να μην ασχοληθεί κανένας με τα σοβαρότερα. Αυτός δεν είναι ένας λαός σχιζοφρενής που τον κυβερνάνε άρρωστοι, αυτός είναι ένας λαός που έχει χάσει τις κοινωνικές του δομές και αντιστάσεις. Ένας λαός που έχει γίνει πρόβατα, θύμα των ατομικών μικροσυμφερόντων του και τον κυβερνάνε οι μονόφθαλμοι. Και μονόφθαλμοι όχι γιατί βλέπουν εκεί που οι άλλοι είναι τυφλοί, αλλά γιατί νομίζουν ότι είναι πονηροί. Γιατί έξυπνοι δεν είναι.
Και απόδειξη των παραπάνω είναι η καλοστημένη χορογραφία που στήθηκε για άλλη μια φορά στο κέντρο της Αθήνας με πλαστικές σημαίες, με πανό και συνθήματα από σιλικόνη, με τα ΜΑΤ παραταγμένα και πέτρες με μολότοφ να πέφτουν βροχή. Mε την αντιπολίτευση να χαίρεται μισαλλόδοξα που τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ζει τα δικά τους. Ωρίμασε πολιτικά το λένε.
Μια φίλη συζητώντας για το θέμα μου είπε για αστείο, ότι οι Έλληνες είναι ματιασμένοι. Ε, να τους φτύσουμε τότε. Λυπάμαι, αλλά οι Έλληνες δεν είναι ματιασμένοι, για φτύσιμο είναι.
Αυτό που κάνει αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ, το να καλεί τον κόσμο να συμμετάσχει σε απεργία εναντίων του και μάλιστα με τη δικαιολογία ότι θα ασκήσει πίεση στους …δανειστές, – εδώ δεν έγινε τίποτα με το 62% του δημοψηφίσματος, με μια πορεία στο κέντρο θα γίνει; – αυτό που καταφέρνει, τουλάχιστον για μένα, είναι να δείχνει τον απεριόριστο και σκληρό κυνισμό που τους διακατέχει από τη στιγμή που αναλάβανε την εξουσία. Με μια κουτοπόνηρη κίνηση κατάφερε ο Τσίπρας όχι μόνο να ευτελίσει τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων, των ανέργων, των αστέγων και των πεινασμένων, να ισοπεδώσει τη δήθεν αντιπολίτευση, το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και όλα τα συνδικάτα, αλλά κατάφερε και να δώσει και κάτι στους επαναστάτες του καναπέ να ξεσπάσουν.
Ένα αποκριάτικο πανηγυράκι που συμμετείχαν όλοι εθελοντικά. Όλοι; Φυσικά όχι όλοι. Γιατί οι εργαζόμενοι στα σουπερμάρκετ, στα εργοστάσια και στα καταστήματα πήγαν κανονικά στη δουλειά τους. Κι ας τολμούσαν να κάνουν κι αλλιώς. Γιατί το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα δεν τόλμησε ούτε να σκεφτεί να συμμετάσχει σε αυτή τη χορογραφία γιατί εδώ κινδυνεύει το ψωμί της οικογένειας τους. Και συμπληρωματικά, υπάρχει και η υποκρισία μιας και ανάφερα τους εργαζομένους των σουπερμάρκετ. Ξέρετε πόσα παράπονα θα ακούγαμε όλοι από τα κοινωνικά δίκτυα αν οι απεργοί γυρνώντας από τη πορεία για τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν έβρισκαν την ταμεία στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς τους στη θέση της και τα ράφια να μην είναι φορτωμένα; Γι’ αυτό λέω για ένα λαό χωρίς κοινωνική συνείδηση, δομές και αντιστάσεις.
Αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα, ήταν εκεί το ΚΚΕ, εκεί και ο Κυριάκος, ο Άδωνις, ο Τζιτζικώστας και η Φωφό με τον Ποταμάκη. Για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων, των πεινασμένων, των ανέργων και των αστέγων. Τρίχες. Για τις ψήφους που χάνει ο Τσίπρας πήγαν αλλά πάλι αποδείχτηκε πιο πονηρός. Ήταν κι ο ΣΥΡΙΖΑ εκεί.
Και το άλλο; Τώρα τελευταία – αν το έχετε παρατηρήσει – κανένας δεν μιλάει για ανέργους, πεινασμένους και αστέγους, όλοι μιλάνε γι’ αυτούς που έχουν δουλειά και μην τη χάσουν. Με το ένα τρίτο του ελληνικού εργατικού δυναμικού άνεργο, με δεκάδες χιλιάδες οικογένειες στην πείνα και χιλιάδες αστέγους.
Έτυχε αυτή τη βδομάδα να ακούσω σε διαφορετικές περιπτώσεις τον Τζιτζικώστα και τον Κουτσούμπα να μιλάνε. Καλά, εγώ ζω 3,500 χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, αυτών η δικαιολογία πια είναι; Στον κόσμο τους όλοι. Αλλά δυστυχώς υπάρχει εξήγηση.
Εξήγηση υπάρχει και είναι κρυμμένη μέσα στην ιστορία. Η Ελλάδα δεν έζησε αυτό που έζησαν οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό έγινε για διάφορους λόγους, ο εξής ένας: η Οθωμανική κατοχή. Η Ελλάδα δεν είδε τη φεουδαρχία, δεν έζησε την αναγέννηση και πολύ περισσότερο ήταν απούσα στην βιομηχανική επανάσταση. Με την απελευθέρωση αυτό που ήταν η Ελλάδα ήταν μια καθαρά αγροτική χώρα. Με μια φυτεμένη σε μορφή αποικισμού αριστοκρατία από ξένους και ημι-έλληνες, με τους τσιφλικάδες, την αριστοκρατία του χρήματος – που κατά καιρούς βαφτιστήκαν και ευεργέτες – και με τους αγρότες, τους πεινασμένους. Στο ενδιάμεσο και λίγο πάνω από τους αγρότες υπήρχαν οι επιστάτες. Από αυτούς έβγαιναν και οι ρουφιάνοι, οι χαφιέδες, οι μπράβοι, οι μπάτσοι και ό,τι άλλο θέλετε.
Έτσι πορεύτηκε η Ελλάδα μέχρι της αρχές του 20ου αιώνα μέχρι που ήρθε ο Καραμανλής. Ο Καραμανλής της πρώτης περιόδου, με το παλάτι και που εκπαιδευόταν. Τότε το χωράφι έγινε πόλη, ο τσιφλικάς επιχειρηματίας και ο αγρότης υπάλληλος και όλοι στριμωχτήκαν στο διαμέρισμα σε διαφορετικούς ορόφους. Ο επιχειρηματίας στο ρετιρέ και ο υπάλληλος στην ημιυπόγεια γκαρσονιέρα. Ο επιστάτης έγινε προϊστάμενος, τμηματάρχης, θυρωρός, περιπτεράς αλλά και Χίτης, Γερμανοτσολιάς, εθνικιστής, και φυσικά παρέμεινε χαφιές και ρουφιάνος, μπάτσος, τσιράκι και παράσιτο της εξουσίας του χρήματος. Αλλά τώρα είχε και καινούργιο όνομα. Τον έλεγαν μεσαία τάξη.
Καμία σχέση με τη μεσαία τάξη των βιομηχανοποιημένων κοινωνιών της Ευρώπης, ακόμα και σε σύγκριση με τις σύμπτωχες Ισπανία και Πορτογαλία. Εδώ ήταν μόνο στο τίτλο, μεσαία τάξη. Αλλά ήρθε η δικτατορία και η μεταπολίτευση για να ολοκληρώσουν τη νέα κοινωνική τάξη στην Ελλάδα. Με αφετηρία τη δικτατορία που κατά τα Κεμαλικά πρότυπα ενσωμάτωσε μπάτσους και καραβανάδες στην μεσαία τάξη, ακολούθησε η δεύτερη περίοδος Καραμανλή και φυσικά ο Αντρέας – που όλη του η δύναμη ήταν η μεσαία τάξη – για να ενσωματώσουν και τους δημόσιους και τραπεζιτικούς υπαλλήλους. Στην Ελλάδα υπήρξε το φαινόμενο όπου το δημοσιοϋπαλληλίκη δεν σου προσέφερε μόνο μονιμότητα και σταθερότητα μισθού αλλά σου ασφάλιζε και κοινωνική θέση με κληρονομικά δικαιώματα. Ναι, μέχρι μια περίοδο πριν από λίγα χρόνια – αν και νομίζω ότι ισχύει ακόμα σε κάποιες περιπτώσεις – τα παιδιά δημοσίων υπαλλήλων είχαν προτεραιότητα στις προσλήψεις στο δημόσιο.
Ο Αντρέας ήταν η ολοκλήρωση αυτής της αλλαγής. Η δικιά μου γενιά μεγάλωσε με το όνειρο να γίνουμε δικηγόρος, γιατρός η αρχιτέκτονας. Οι γενιές του ‘80 και του ’90 μεγάλωσαν με το όνειρο να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι γιατί τώρα έμπαινε και το οικονομικό, η αρπαχτή, η μίζα. Και μάλιστα με όλο το κυνισμό. Δημόσιος υπάλληλος με τις μίζες και τις αρπαχτές του. Τέτοια όνειρα. Έτσι στην Ελλάδα δημιουργήθηκε και μια κοινωνική συμπεριφορά, συνδεδεμένη με τους δημόσιους υπαλλήλους και σε αυτό συμπεριλαμβάνονται και αυτοί που θα ‘θέλαν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι δημιουργώντας πρότυπα και στερεότυπα. Πόσες φορές ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα δεν χαρακτηρίσαμε κάποιον δημόσιο υπάλληλο από την συμπεριφορά του;
Πριν τις εκλογές του Φλεβάρη σε άρθρο μου, είχα γράψει ότι θα κερδίσει αυτός που θα έλξει/πείσει αυτή την εικονική μεσαία τάξη. Τα κατάφερε ο Τσίπρας για τον απλό λόγο ότι ήταν ο μόνος που τους υποσχόταν ότι δεν θα αλλάξει τη θέση τους και τα «κεκτημένα», κυρίως κοινωνικά κεκτημένα. Τους έγλειφε και τους χάιδευε δείχνοντας τους ότι ακόμα κι αυτός, ο επαναστάτης, ο αριστερός, τους θεωρούσε εξουσία και αναντικατάστατους. Είναι αυτοί του 10-15% που ψήφισαν Αντρέα, Σημίτη, Κωστάκη, βγάλανε τον Γιωργάκη και στη συνέχεια τον Σαμαρά. Και γι’ αυτούς σήμερα ο Τσίπρας κάνει ακόμα και απεργίες εναντίων του.
Προηγουμένως ανέφερα τον Τζιτζικώστα και τον Άδωνι, εσείς προσθέστε και τον Μεϊμαράκη και τον Κυριάκο και δείτε σε ποιους μιλάνε, σε ποιους αναφέρονται όταν ζητάνε ψήφο. Μήπως στον εργάτη, στη ταμεία του σουπερμάρκετ – ναι στο εργάτη γιατί το ΚΚΕ δεν έχει την αποκλειστικότητα των δικαιωμάτων του εργάτη – ή τον εφοπλιστή και τον εργοστασιάρχη; Όχι, σε κανέναν από αυτούς. Μιλάνε στο δημόσιο υπάλληλο, σε αυτή την εικονική μεσαία τάξη που ανάφερα και που τώρα πια είναι από τους παλιούς επιστάτες μέχρι τους μπάτσους και τους καραβανάδες. Το ίδιο δεν κάνει και η Φωφό με τον Ποταμάκη; Ή διαφέρει ο Κουτσούμπας; Έχετε ακούσει τον Κουτσούμπα να αναφέρει κάτι για τους αστέγους; Σιγά μην καεί. Μπας και ψηφίζουν οι άστεγοι για να νοιαστεί και κανένας γι’ αυτούς; Θα μου πείτε μιλάει ο Λαφαζάνης. Γι’ αυτό και δεν ακούγεται. Γι’ αυτό και δεν είναι στη Βουλή. Αλλά μήπως κι αυτός είναι λιγότερο υποκριτής; Όταν ήταν κυβέρνηση – γιατί ό,τι και να λέει, κυβέρνηση ήταν – τι έκανε εκτός από το να κοντράρει τον Τσίπρα; Μήπως σαν υπουργός κούνησε το δαχτυλάκι του για τους αστέγους; Τίποτα δεν έκανε. Τίποτα απολύτως. Αλλά σήμερα πρώτος στη παρέλαση με πλαστικό σημαιάκι.
Παρέλαση λοιπόν με πλαστικά σημαιάκια. Συνθήματα από σιλικόνη και μολότοφ ήταν αυτό όλο και καλά κάνει ο Τσίπρας και πάει στη Τουρκία στις 17 Νοέμβρη να δει ποδόσφαιρο. Η 17 Νοέμβρη ανήκει σε αυτούς που δεν θα μπορέσουν να πάνε στο Πολυτεχνείο γιατί θα δουλεύουν για να ταΐσουν τις οικογένειες τους, στους ανέργους που θα κλαίνε, σε αυτούς που πεινάνε και σε αυτούς που δεν έχουν στέγη για το κεφάλι τους. Ας πάνε ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, ο Καραμανλής, ο Τζιτζικώστας, η Φωφό και ο Ποταμάκης άντε κι ο Λεβέντης. Όλοι αυτοί που ποτέ δεν καταλάβανε. Όλοι αυτοί από την εικονική μεσαία τάξη, για την εικονική μεσαία τάξη σε εικονικές πράξεις εικονικού ηρωισμού.
Ναι, οικονομική είναι η κρίση στην Ελλάδα. Και πολιτική είναι η κρίση. Αλλά πάνω από όλα είναι κοινωνική. Μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία στα χέρια μιας μειονότητας με όργανο της μια εικονική τάξη που με την ίδια ευκολία χτες ψήφιζε Κωστάκη, Γιωργάκη, Αντωνάκη και Τσίπρα, αύριο μπορεί και να ψηφίσει Κασιδιάρη, έχει ήδη ψηφίσει Λεβέντη. Μια οικονομία αντιπροσωπευτική για τσιφλικάδες με καινούργια ταυτώνυμα και μια εικονική τάξη με πραγματικά δικαιώματα που παρασιτικά επιβιώνει σε βάρος του υπάλληλου, του εργάτη, του ανέργου, του πεινασμένου και του αστέγου. Γιατί όλους αυτούς τους εκμεταλλεύεται. Κουτοπόνηρα. Γιατί ακόμα και μια εικονική τάξη χρειάζεται την ανθρώπινη μάσκα. Γιατί αν πραγματικά ήθελε ο Τσίπρας τώρα δεν θα υπήρχε ούτε ένας άστεγος και πεινασμένος.
**************************************************
Την περίοδο που εξελισσόταν η ιστορία με την διαπραγμάτευση και πολλές φορές στη συνέχεια, σε άρθρα μου μίλησα ότι υπάρχει μια συγκυρία που αν η Ελλάδα εκμεταλλευόταν σωστά θα μπορούσε να έχει οφέλη. Και μάλιστα κόντρα σε πολλές προβλέψεις είχα γράψει – ειδικά σε βρετανικά έντυπα – ότι ο Κάμερον θα κερδίσει τις Βρετανικές εκλογές και η επανεκλογή του θα αλλάξει πολλά στην Ευρώπη.
Ο Κάμερον κέρδισε τις εκλογές και πολύ φοβάμαι ότι από την Τρίτη που μας πέρασε και ο Βρετανός πρωθυπουργός παρουσίασε τις πρώτες προτάσεις για τις αλλαγές που περιμένει από την ΕΕ για να συνεχίσει η Βρετανία να είναι μέλος, σήμανε την αρχή του τέλους της ευρωπαϊκής ένωσης όπως την ξέραμε, ή καλύτερα όπως θα την θέλαμε. Αυτά που ζητάει ο Κάμερον γίνονται μόνο με τη διάλυση της συμφωνίας του Μάαστριχτ (που η Βρετανία δεν έχει υπογράψει) την διάλυση της συμφωνίας της Λισαβώνας και το τέλος της ελεύθερης μετακίνησης μέσα στα όρια της ΕΕ. Άρα το τέλος της ΕΕ.
Το όνειρο της Μάργκαρετ Θάτσερ. Μια χαλαρή οικονομική ένωση και τίποτα περισσότερο, αφήνοντας τα όνειρα για μια ενωμένη Ευρώπη στην επιστημονική φαντασία. Το κλειδί είναι όμως το γεγονός ότι έτσι όπως την καταντήσανε την ΕΕ τα τελευταία είκοσι χρόνια μήπως αυτή είναι η καλύτερη λύση;
**************************************************
Για τον «δημοσιογράφο» Μπόγδανο σαν όνομα έχω διαβάσει φευγαλέα εδώ κι εκεί, αλλά ποτέ δεν έδωσα σημασία. Διάβασα όμως τις δηλώσεις του για το Πολυτεχνείο. Επειδή όπως είπα δεν έχω δει εκπομπή του ή παρουσία του, φαντάζομαι θα εμφανίζεται αντί με κουστούμι με μαύρη στολή, ψηλές μπότες και κάτι χρυσά γραμματάκια στο πέτο με την νεκροκεφαλή. Το μουστακάκι είναι πάντα προαιρετικό σε αυτές τις περιπτώσεις.
**************************************************
Η ΝΔ πλησιάζει στην τελική στροφή για την εκλογή προέδρου. Αφού τους έχουν φτύσει όλοι, αφού έχουν φτυστεί και μεταξύ τους, συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ψιχαλίζει. Εγώ πάντως θέλω Άδωνι πρόεδρο. Αν τα καταφέρει μάλιστα να γίνει και πρωθυπουργός θα πρέπει να περηφανευόμαστε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των ευκαιριών που ακόμα κι ένας Άδωνις μπορεί να γίνει πρωθυπουργός!!!
**************************************************
Για μια ακόμα Παρασκευή ένα σκίτσο του Θάνου Ραφτόπουλου που λέει πολλά!
**************************************************
Στη φωτογραφία, Αλέξης: «Έτσι που λες Αγγέλα μου, τους είπα να κάνουν γενική απεργία για να με ξεματιάσουν και το φάγανε. Γέμισε η Αθήνα Αγγέλα μου!»
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα πατήστε εδώ!
