γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Η ελευθερία του ανθρώπου και το αυτεξούσιο είναι κυρίαρχα στην Ορθόδοξη θεολογία. Τα κίνητρα του Ιούδα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο. Στην ορθόδοξη εικονογραφία δεν απεκδύεται σχεδόν ποτέ την αξία και το αξίωμα του αποστόλου. Αλλά η ιδιοτέλεια και η φιλοδοξία του τον οδήγησαν στην αυτοκαταστροφή.
Ο Ιούδας επέλεξε τον μανδύα για τον κύριό του. Δεν μπορούσε να υπηρετήσει δύο Κυρίους, γι’ αυτό πρόδωσε τον Ένα. Δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον Χριστό στην ταπεινή του υπηρεσία, δεν του άξιζε να πλένει πόδια και σίγουρα όχι τον σταυρό. Πίσω από τα ιστορικά γραφόμενα αποκαλύπτεται με ανιστορικούς όρους η αλήθεια, η ελπίδα και η πίστη στο αύριο.
Το σημαινόμενο, πίσω από το όχημα μεταφοράς, δεν ταυτίζεται χωρο-χρονικά με το σύγχρονο για τον παγκοσμιοποιημένο άνθρωπο, παρά εστιάζει σε μια αλήθεια άχρονη και υπερβατική, ξεπερνώντας τα όρια του χρόνου και τις δεσμεύσεις του χώρου.
Άλλωστε μεταξύ των πιο βάναυσων γεγονότων της ύπαρξής μας είναι η θνητότητά μας. Περιέργως, ο πολιτισμός μας δεν έχει θέση για το θάνατο, ούτε αποτελεί μέρος της σύγχρονης αφήγησης, επιτείνοντας το άγχος του ανθρώπου. Η άρνηση σχετίζεται με την κουλτούρα του καταναλωτισμού μας. Οι νεκροί ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν. Αλλά ένας Ιούδας κατοικεί μέσα σε όλους μας. Και κατά κάποιο τρόπο, οι αμαρτίες μας αντιπροσωπεύουν στιγμές που προτιμήσαμε να κυνηγήσουμε και να αποδεχτούμε το προσφερόμενο τίμημα, αντί να το απορρίψουμε για χάρη του Χριστού.
Η διαπίστωση αυτή είναι μια τρομακτικά ειλικρινής αποκάλυψη της ανθρώπινης καρδιάς, που βρίσκει το είναι της να επανεξετάζει τις πολλές προδοσίες για τον Χριστό. Έτσι καμιά φορά είναι πολύ καλύτερο να είσαι ο κλέφτης στο σταυρό, και να ζητάς ταπεινά τη συγχώρεση. Διότι υπάρχει ένα «προσωπικό» Πάσχα στον καθένα μας, όπως υπάρχει και μια προσωπική κόλαση. Αλλά αυτή η κόλαση δεν είναι η τελευταία λέξη, ούτε αποτελεί πεπρωμένο.
Ο Χριστός υπερνικά αυτό το ψεύτικο πεπρωμένο και μας καλωσορίζει στη νέα ζωή. Πήρε τη γη και την οδήγησε στον Ουρανό. Αν η Μεγάλη Εβδομάδα και το Άγιο Πάσχα μας οδηγούν κάπου, αυτό δεν είναι παρά μια βαθιά κατάδυση στην αλήθεια του εαυτού μας, διδάσκοντάς μας να μετράμε και να βλέπουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας μέσα από το πρίσμα της ταπεινότητας του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Χριστός Ανέστη!
