ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Ποιητική μετάλλαξη
Τσιμέντο ο ουρανός
Βλέμμα για χαραμάδες
και η απόσταση μεγάλη
Πως βλέπουμε οπότε
είναι στην ευθύνη μας,
πως ξεμπροστιάζουμε ουρανό
στις χαραμάδες του από την αρχή,
είναι στην ευθύνη μας.
Ούτως ή άλλως με πλάνες ζούμε.
Απ’ όταν μάθαμε να προβάλλουμε το «πραγματικό»,
να επιλέγουμε τα χρώματά του.
Απ’ το γαλάζιο στο σταχτί.
Έτσι γεννήκαμε ποιητές
οπλισμένοι ματιά αναρχική,
που αρνείται τα ακατανόητα,
που λοιδωρεί τα άπαρτα κάστρα,
που με την αποκοτιά της πορεύεται στο «λίγο»
και το φουσκώνει σε «πολύ».
Έτσι γεννήκαμε ποιητές.
Στο Σύμπαν το ατομικό,
το ενδεδυμένο τα ντύματα της ποίησης.
Άλλον τρόπο δεν είχαμε
απ’το να φτιάχνουμε και να φτιάχνουμε,
σύμπαντα ικανά να χωρούν τ’ ανθρώπινα.
«Πόθους και πάθη».
Ποιητές έργων ποιητικών.
Να, …όπως τώρα, που άνθρωπος
ως λόγος, ως βλέμμα,
ξανατρυπά ουρανό,
παρακάμπτει τα «τσιμεντένια» του και
λικνίζεται, λικνίζεται μαζί του
σε χορό δηλωτικό,
με το φαντασιακό του ενός
να εμφιλοχωρεί στο φαντασιακό του άλλου.
Τσιμέντο ο ουρανός
Βλέμμα για χαραμάδες
μα η απόσταση,
απόσταση δεν ήταν.
