γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Σταδιακά το πεδίο των ευθυνών ξεκαθαρίζει. Μετά από μια σειρά επιτυχιών ασφάλειας, στη λαθρομετανάστευση, στην υγειονομική κρίση και εσχάτως στην γεωπολιτική, το τυχαίο γεγονός του δυστυχήματος τάραξε τα νερά. Η τυχαιότητα όμως, ως αναπάντεχη κατάσταση που δεν εμφανίζει προβλεψιμότητα, επ΄ ουδενί δεν εκφράζει την κανονικότητα.
Στην τυχαιότητα μένει να αποκαλυφθούν οι υπεύθυνοι και οι διαχρονικά αφανείς ασυνείδητοι δρώντες. Αντίθετα, η κανονικότητα, ως ένα σύνολο χαρακτηριστικών που παραμένουν σταθερά, βιώνεται στις προοπτικές που ανοίγονται, στην ανάπτυξη, στα χαμόγελα στην αγορά, στον τουρισμό, στην κατανάλωση και στη χαμηλή ανεργία. Και είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια βιώσαμε τις θετικές αυτές αλλαγές, μετά την μνημονιακή λαίλαπα του λαϊκισμού.
Αναμφισβήτητα προέκυψαν σημαντικές βεβαιότητες. Ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε άψογα και λειτούργησε προφυλακτικά για την κυβέρνηση. Πυροσβεστική, αστυνομία, υγειονομικοί και Περιφέρεια Θεσσαλίας υπό το συντονισμό του εξαίρετου Αγοραστού ανταπεξήλθαν άψογα. Δεν χωρά καμία σύγκριση. Ένα δεύτερο σημείο αφορά την διαλεύκανση της τραγωδίας.
Η αποτελεσματική διαλεύκανση της περίπλοκης και οδυνηρής πραγματικότητας του δυστυχήματος μπορεί να γίνει ξεκάθαρα από τους σημερινούς κυβερνώντες. Οι έρευνες διευρύνονται και η σημερινή ηγεσία εγγυάται τη διαφώτιση και απόδοση ευθυνών και όχι πολιτικές διώξεις σκοπιμότητας όπως στην περίπτωση της Novartis. Το πρόσφατο πολύνεκρο δυστύχημα προκάλεσε κρίση εμπιστοσύνης και αποκάλυψε τη δυστοκία και αδυναμία του κράτους να ελέγξει τις δομές του. Το κυρίαρχο αφήγημα ασφάλειας κλονίστηκε.
Για την αντιπολίτευση, η επιδίωξη εκμετάλλευσης της τραγωδίας στα θολά νερά της αναταραχής, αποβαίνει άκαρπη. Η απουσία αυτοκριτικής στις πολιτικοσυνδικαλιστικές συστοιχίες του ιδεοληπτικού προοδευτισμού και ο στρατευμένος μαυρογιαλουρισμός που επιδιώκει τη μετατόπιση σε δευτερογενείς και πολιτικά ανώδυνες θέσεις, έναντι της μετωπικής σύγκρουσης με τον κρατικό συντεχνιασμό και τα κρατικά στεγανά, δεν προσθέτουν στην αξιοπιστία της. Αντιμάχονταν λυσσαλέα κάθε αξιολόγηση του δημοσίου, φροντίζοντας μάλιστα να συντηρήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το αναποτελεσματικό και αναξιοκρατικό κράτος.
Για την κυρίαρχη κυβερνητική τροχιά ο χρόνος καλλιεργεί τις θετικές βεβαιότητες, δίνοντας τα αναγκαία περιθώρια αναγνώρισης των παραλείψεων όσο και κύρια επανατοποθέτησης έναντι της πραγματικότητας. Η πρότερη καλή μαρτυρία στέκει σύμμαχος στα επόμενα βήματα σταθερότητας και ασφάλειας. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια πίεση προς την κυβέρνηση αλλά σε καμία περίπτωση αλλαγή. Το καθολικό αίτημα για αλλαγή αφορά το κράτος και τις δομές του, τη διάκριση της πολιτικής από τον παρασιτισμό και τις κρατικές παθογένειες. Απαιτείται λοιπόν ένα νέο συμβόλαιο με τους πολίτες, μια νέα ειλικρινή σχέση που θα εγκυμονεί συγκρούσεις και ανατροπές με τις λογής συντεχνίες του κράτους.
