γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Μετά από μια παρατεταμένη περίοδο αποτυχιών, ως μάννα εξ ουρανού φαινόταν η κατάσταση. Η περίοδος της αλλοπρόσαλλής και αντιφατικής πολιτικής τελείωνε. Το παιδί υπόσχονταν θα τα αλλάξει όλα. Οι αριστεροί συχνά χρησιμοποιούσαν ένα ωφέλιμο φορτίο ατελείωτης ουτοπικής ορολογίας για να μεταδώσουν την αίσθηση ότι μας βομβαρδίζουν με σοφία. Όραμα που και στο παρελθόν προσέφεραν απλόχερα.
Πέραν όμως του ότι στην πραγματικότητα δεν λέγανε τίποτε ουσιαστικό, παρά υπονόμευαν τους θεσμούς και την κοινωνία, σήμερα ενάντια στη φθορά αναζητούν τη στίλβουσα στιγμή της αξιοπρέπειας του παρελθόντος. Οι υποτιθέμενες επαναστατικές αξίες της Αριστεράς του 20ού αιώνα, θάρρος, ηρωισμός, αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια, πατριωτισμός, ήταν οι αξίες του παραδοσιακού αριστερού κόσμου, των αγωνιστών του πεζοδρομίου που τέθηκαν στην υπηρεσία της αριστερής υπόθεσης. Αποτελούσαν ένα αδιαμφησβήτητο μέτρο σύγκρισης, ανέλιξης και αξιοσύνης.
Σήμερα, οι αξίες αυτές των αγωνιστών αμφισβητούνται, ακυρώνονται και οι φορείς τους λοιδορούνται. Όχι τυχαία οι αναταράξεις είναι πολλές. Ο πολιτικός ορθολογισμός του Μαρξ αντικαθίσταται σταδιακά από πομπώδη κιτς πολιτικά ιδεολογήματα και σοφιστείες του Φουκώ προκειμένου για τον ανάλογο θόρυβο. Η Αριστερά αποδομείται και εξαφανίζεται και τη θέση της λαμβάνει το ερμαφρόδιτο ιδεολόγημα της υποτιθέμενης μεταμοντέρνας Αριστεράς των δικαιωμάτων, του ακτιβισμού και των ταυτοτήτων. Μια νεοφιλελεύθερη Αριστερά της πλούσιας αστικής τάξης, απελευθερωμένη επιτέλους από τα ταξικά εργατικά βαρίδια. Μια Αριστερά της κοινωνικής εξατομίκευσης και όχι του λαού, της άρσης του αποκλεισμού και όχι της εκμετάλλευσης, προσηλωμένη στη θρησκεία της προόδου, που τόσο τα μέσα ενημέρωσης προβάλλουν.
Η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ενσαρκώνει όλο αυτό το απολιτικό πλαίσιο. Διαλέγεται με την πολιτική επικαιρότητα χάρη των εσωκομματικών του αντιπάλων. Αδυνατεί να παράξει πολιτική, ούτε καν πολιτικά ορθές απόψεις πέρα από άρνηση και διαφωνία. Περισσότερο όμως δείχνει να βρίσκεται σε ένα ναρκισσιστικό μικρόκοσμο που το μόνο πράγμα που ενδιαφέρει είναι η εμμονή στην πολιτική καριέρα. Οι ναρκισσιστές άλλωστε χρησιμοποιούν την οικειότητα εναντίον της κοινωνίας. Το βιώσαμε εκκωφαντικά μάλιστα, όταν από τα τσάμικα του Συντάγματος καταλήξαμε στις καρπαζιές των Βρυξελλών, στην αδήριτη ανάγκη της πραγματικότητας του ανόητου επαίτη τσαμπουκά. Στην πραγματικότητα πλήθος στελεχών αισθάνονται το κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο. Το τέλμα στο οποίο έχουν περιέλθει.
Πλήθος στελεχών, εγκλωβισμένοι στο λαμπερό περιτύλιγμα αρνούνται να παραδεχτούν ότι πιάστηκαν κότσοι. Όσο η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πυροδοτεί τις εσωτερικές ιδεολογικές αντιφάσεις τους, οι διαφωνίες και αποχωρήσεις θα συνεχίζονται. Ο Δραγασάκης δεν ήταν ο τελευταίος που αποχώρησε. Η αποχώρηση άλλωστε λειτουργεί λυτρωτικά, επιτρέποντας τη διατήρηση της αξιοπρέπειας.
