Το είχαμε πει και στη Βουλή, στη συζήτηση ενός εκ των νομοσχεδίων αυτών, ότι ο τίτλος που βάζουμε σε αυτή τη νομοθεσία είναι του γνωστού βιβλίου του Τζόναθαν Κόου «Τι ωραίο πλιάτσικο!» -όπου περιγράφει τη Βρετανία της Θατσερ-, και αυτό διότι το ΥΠΕΚΑ διευκόλυνε την εκποίηση με τρόπο καθαρά σκανδαλώδη και δεν προστάτεψε, ως όφειλε, την δημόσια περιουσία.
Ταυτόχρονα, ο Υπουργός ενέκρινε περιβαλλοντικούς όρους (ασθμαίνοντας, να προλάβει μην και γίνουν εκλογές), σε μια σειρά σκανδαλωδών επενδύσεων, οι οποίες έχουν ξεσηκώσει φορείς και κατοίκους, όπως αυτή της εταιρείας ιδιωτικών καναδοελληνικών συμφερόντων “ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ” στην Χαλκιδική, όπου της παραχωρήθηκαν 300.000 και πλέον στρέμματα ελληνικών δασών σχεδόν δωρεάν, να βγάζει χρήματα, με μια καταστροφική για τον τόπο εξόρυξη, έναντι πινακίου φακής!
Γιατί έγιναν όλα αυτά κι άλλα πολλά; Γιατί έπρεπε να καταστραφεί το δίκαιο για το περιβάλλον, να μην είναι εμπόδιο οι νόμοι στην αδηφαγία των απαλλοτριωτών. Γιατί, βεβαίως, είναι πολλά τα λεφτά που μπορούν να βγάλουν όσοι επενδυτές αποκτήσουν το δημόσιο πλούτο και τους φυσικούς πόρους.
Το περιβάλλον και οι φυσικοί πόροι όμως, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι για ξεπούλημα. Είναι περιουσία της ελληνικής κοινωνίας και μέσα για την ανάπτυξή της και την ευημερία της. Αυτό που πρέπει να κάνει μια κυβέρνηση, όπως διατάσει και το Σύνταγμα, είναι να διατηρήσει και να προστατεύσει αυτή την περιουσία και να τη διαχειριστεί για την ευημερία των πολιτών και την ανάπτυξη.
Ποιά ανάπτυξη όμως; -μιας και όλοι πιπιλάνε αυτή την καραμέλα-. Μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη με φτωχούς κατοίκους; ΟΧΙ. Μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη με κατεστραμμένο περιβάλλον; ΟΧΙ. Μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια; ΟΧΙ. Μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς κανόνες και με το δημόσιο πλούτο χάρισμα σε αδηφάγα επενδυτικά σχέδια. Φυσικά ΟΧΙ, αν θέλουμε ανάπτυξη για την χώρα και τους ανθρώπους της.
Για εμάς, ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει με μια ορθή διαχείριση αυτού του πλούτου, υπό δημόσιο έλεγχο και με κριτήριο τη διατήρησή του, τη βιωσιμότητά του, την ευημερία των πολιτών και την αύξηση των κερδών της κοινωνίας.
Αυτές τις αξίες, βέβαια, μόνο η Αριστερά τις διαθέτει. Και μόνο μια Αριστερή κυβέρνηση μπορεί να διασώσει τον πλούτο της χώρας. Εξάλλου, όσο πίσω και να κοιτάξουμε στην ιστορία μας, η Αριστερά πρωταγωνίστησε σε όλους τους μεγάλους αγώνες -από τους απελευθερωτικούς έως τους κοινωνικούς-, αγώνες που επέτρεψαν την ελευθερία και την πρόοδο.
Έτσι, για εμάς, σήμερα είναι μεγάλης σημασίας να φτιάξουμε ένα πλαίσιο προστασίας του περιβάλλοντος, το οποίο θα λαμβάνει υπόψη του τα μεγάλα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής και τους τρόπους της ανάσχεσής της, με άξονα να πλέξουμε μια πολιτική με βασικά χαρακτηριστικά αυτά που ήδη περιγράψαμε εδώ.
Έχει τεράστια σημασία τι θα κάνουμε σε μεγάλα ζητήματα, όπως για παράδειγμα αυτά της δημόσιας περιουσίας που την έχουν βγάλει στο σφυρί, μέσω του λεγόμενου Ταμείου Αξιοποίησης, αλλά και σε αυτά της ενέργειας, της διαχείρισης των απορριμμάτων, της ακριβής και επικίνδυνης καύσης τους, των δασών και των δασικών εκτάσεων που βρίσκονται μόνιμα σε κίνδυνο γιατί δεν υπάρχουν δασικοί χάρτες κοκ. Αναμφισβήτητα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε καταργώντας μια σειρά από περιβαλλοντοκτόνους νόμους.
Και αναφέρω ενδεικτικά: Το λεγόμενο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου πρέπει να καταργηθεί. Ό,τι μεταφέρεται εκεί, πωλείται και χάνεται για πάντα και το σχέδιο των ντόπιων και ξένων μνημονιακών δυνάμεων είναι να μεταφερθεί εκεί όλη η δημόσια περιουσία, ακόμα και κτίρια, χώροι κλπ., που δεν ανήκουν μόνο στο Δημόσιο αλλά και στους Δήμους. Δεν πρέπει να αφήσουμε να συντελεστεί αυτό το έγκλημα, πρέπει να καταργηθεί το Ταμείο και να εξεταστούν οι ποινικές ευθύνες όλων όσων συντέλεσαν στο αντισυνταγματικό και ανήθικο ξεπούλημα. Η δημόσια περιουσία είναι μοχλός ανάπτυξης για τον ελληνικό λαό και δεν είναι για να χαρίζεται σε επενδυτές.
Πρέπει, επίσης, να αλλάξει η νομοθεσία για την ενέργεια. Σημαντικός τομέας, όπου έγινε πολύ κουβέντα με τη “διαφήμιση” από το Υπουργείο του προγράμματος ΗΛΙΟΣ, ένα πρόγραμμα κακό και μη εφαρμόσιμο, που εάν εφαρμοστεί, δεσμεύει για πολλά χρόνια τον προσανατολισμό της χώρας και με πανάκριβο, για το λαό, αντίτιμο. Η ενέργεια είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Αυτό πρέπει να είναι βασικός άξονας της ενεργειακής πολιτικής στην Ελλάδα, η οποία θα έχει στόχο να καλύψει τις ανάγκες των ανθρώπων, με φροντίδα για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, δίνοντας δηλαδή μεγάλο βάρος στις ΑΠΕ.
Πώς, όμως; Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένας ορθολογικός χωροταξικός σχεδιασμός για τις ΑΠΕ, με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνίας. Σε αυτό το χωροταξικό σχεδιασμό έχει σημασία η φέρουσα ικανότητα των περιοχών εγκατάστασης, η κοινωνική ωφέλεια υπό τη μορφή των ανταποδοτικών εισφορών και των δημιουργούμενων θέσεων εργασίας, οι πραγματικές ανάγκες σε ενέργεια, αλλά και η δημοκρατική συμμετοχή των πολιτών και των ειδικών φορέων στη λήψη των σχετικών αποφάσεων. Με λίγα λόγια, δεν χωροθετούμε με βάση τις επιθυμίες και τα συμφέροντα των επενδυτών, και αποκλείουμε την παραχώρηση δημόσιας γης -και μάλιστα δωρεάν και όπου να’ ναι, όπως έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις-. Διότι αυτό που κατάφεραν είναι να δυσφημήσουν την ίδια την υπόθεση των ΑΠΕ, η οποία είναι πολύ σημαντική για την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής. Ο σχεδιασμός, λοιπόν, θα είναι κεντρικός και ο έλεγχος δημόσιος. Μάλιστα, στο χωροταξικό σχέδιο για τις ΑΠΕ, πρέπει να αποκλειστούν επίσης προστατευόμενες περιοχές ή περιοχές υψηλού κάλλους, δάση, αναδασωτέες περιοχές, αιγιαλοί και γη υψηλής παραγωγικότητας. Δεν προστατεύουμε λεηλατώντας…
Ο κ. Παπακωσταντίνου όλα αυτά τα έχει δώσει βορά στην κερδοφορία επενδυτών σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Και για να συνεννοούμαστε με τους πολίτες, οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις όταν λένε επενδύσεις, εννοούν την ανεξέλεγκτη κερδοφορία του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Θα πρέπει, παράλληλα, να δημιουργηθεί μια διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης τέτοια, που να μπορεί να εξασφαλίζει τον κοινωνικό έλεγχο σε αυτού του είδους τα έργα, πράγμα που τώρα έχει καταργηθεί, γιατί ξήλωσαν κάθε νομοθεσία που έστω και λίγο εξασφάλιζε κάποιους περιορισμούς. Και, φυσικά, πρέπει να υπάρξει μια τιμολόγηση για τις ΑΠΕ, τέτοια που να μην είναι δυσβάσταχτη για την κοινωνία. Για τις σημερινές τιμές που έχουν δοθεί υπάρχουν εκτιμήσεις ότι τα επόμενα 25 χρόνια, η αύξηση που θα προκαλέσουν για τον καταναλωτή στο ρεύμα, θα είναι 250% πάνω σε σχέση με σήμερα.
Ο κατάλογος είναι μακρύς σε όσα θα μπορούσαμε να πούμε στα περιβαλλοντικά ζητήματα και τα ζητήματα της οικολογίας και της ποιότητας ζωής, που τα διέλυσαν οι νεοφιλελευθερες μνημονιακές δυνάμεις, μαζί με τα εισοδήματα των πολιτών. Η Αριστερά έχει πλήρες σχέδιο για αυτά τα ζητήματα. Το έχουμε παρουσιάσει και στη Βουλή όταν συζητιόνταν τα αντίστοιχα νομοσχέδια. Και θα δώσουμε μεγάλη μάχη, απ’ όπου και να βρισκόμαστε, για να διασωθεί αυτός ο ανεκτίμητος φυσικός πλούτος που διαθέτουμε.
Από αυτό τον πλούτο ζούμε σήμερα σε μεγάλο βαθμό, αν σκεφτούμε πως οι κυριότερες ασχολίες, μεγάλου μέρους του πληθυσμού, είναι ο τουρισμός, η γεωργία, η αλιεία. Αυτές οι δραστηριότητες εξαρτώνται αποκλειστικά από το περιβάλλον και τη βιωσιμότητα που θα του εξασφαλίσουμε.
Η φύση και το τοπίο ήταν πάντα πολύ σημαντικά για όλους μας σε αυτή τη χώρα. Ήταν απόλυτα συνδεδεμένα με τις ζωές μας και τους χρωστάμε σεβασμό.
Δείτε εδώ το άρθρο της Ηρούς Διώτη στο περιοδικό apopseis με θέμα το Περιβάλλον
