γράφει ο Τάσος Σταυρίδης.
Έρχονται εκλογές !
Σε λιγότερες από 100 ημέρες, όλοι μας θα κληθούμε να επιλέξουμε Δήμαρχο και γενικότερα τους ανθρώπους που θα καθορίζουν την τύχη της περιοχής μας σε τοπικό επίπεδο. Πόσοι από εμάς όμως μπορούν να ισχυριστούν, ότι ψηφίζουν με κριτήρια που δεν είναι επηρεασμένα από συμφωνίες, συμφέροντα και υποσχέσεις ή στην καλύτερη περίπτωση από άγνοια και αδιαφορία; Πόσοι από εμάς μπορούν να ισχυριστούν ότι στο αποτέλεσμα της κάλπης αποτυπώνεται πλήρως η διάθεση της ευγενούς και ανιδιοτελούς προσφοράς;
Πόσοι από εμάς δεν έχουν νιώσει σαν ιθαγενείς που τους δίνουν καθρεφτάκια και βιώνουν τη ρήση της Marian Evans (George Eliot) :
«Έρχονται εκλογές. Διακηρύσσεται η παγκόσμια ειρήνη και οι αλεπούδες δείχνουν ένα ειλικρινές ενδιαφέρον για την παράταση της ζωής των πουλερικών.»
Σε απλή αντιστοίχιση με την πραγματικότητα, πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει το ανειλικρινές ενδιαφέρον των αυτόκλητων αυτών σωτήρων, αφού θυμούνται ότι υπάρχουμε μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια;
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε, τόσο το προφίλ των υποψηφίων όσο και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται το εκλογικό σώμα αυτού του είδους την προβολή. Με άλλα λόγια ας αναφερθούμε στις φυλές των εκλογών!
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση συναντάμε τον υποψήφιο που θέλει όσο οτιδήποτε άλλο να εκλεγεί, αδιαφορώντας των μεθόδων που μετέρχεται. Το περιβόητο σταύρωμα δίπλα στο όνομά του θα επιτευχθεί «ο κόσμος να χαλάσει» ακόμη και με πολλά χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Η ηθική και ο τελικός στόχος είναι δύο έννοιες διαμετρικά αντίθετες.
Επίσης συναντάμε τις λεγόμενες «παλιές καραβάνες» που κατάγονται από μεγάλα τζάκια της περιοχής με στρατιές συγγενών, φίλων και ψηφοφόρων. Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι στηρίζουν στην εκλογή τους πολλά και ποικίλα συμφέροντα αφού συνήθως ανήκουν στο στενό πυρήνα του συνδυασμού, έχουν ρουσφετολογικές σχέσεις με τους ψηφοφόρους τους, μπαίνουν στα σπίτια τους, συνομιλούν, παζαρεύουν, πείθουν……
Τέλος συναντάμε τον ανιδιοτελή υποψήφιο, ίσως και λίγο αφελή κάποιες φορές, αυτόν που ως στάση ζωής έχει τον δονκιχωτισμό. Αυτόν που είναι επαγγελματικά καταξιωμένος, που δεν έχει στηρίξει συμφέροντα στην εκλογή του και ο μόνος λόγος ενασχόλησής του με τα κοινά είναι η αντικομφορμιστική διάθεση που έχει ώστε να προσφέρει στον τόπο του παράλληλα με την εμπειρία του και την επιστημονική και τεχνοκρατική αντίληψη που έχει.
Ας γυρίσουμε όμως στο σήμερα… Στο σήμερα που διακατέχεται από αντιλήψεις, ουτοπικές συζητήσεις και υποσχέσεις «καφενειακού» επιπέδου. Είναι όμως νομοτελειακά αδύνατον για κάποιον που αναλαμβάνει να ηγηθεί μιας ομάδας ανθρώπων, να έχει επιτυχές αποτέλεσμα όταν αυτό που υποστηρίζει δεν έχει υπόσταση και ουσιαστικό αντίκρισμα. Όταν κινείται χωρίς γνώση των θεμάτων και με εμμονική επανάληψη της κριτικής που δικαιούνται οι πολίτες να διατυπώνουν, αλλά όχι οι μέλλοντες αξιωματούχοι.
Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται διαπραγμάτευση και διαμόρφωση- μαζί με τους πολίτες – στρατηγικής που χτίζεται σήμερα για να δώσει καρπούς αύριο και όχι ξεπερασμένα λογύδρια, εμπλουτισμένα με θέσεις που βρωμοκοπάνε ναφθαλίνη και που προκαλούν μόνο απογοήτευση.
Τα τελευταία χρόνια, στο Δήμο Ραφήνας – Πικερμίου έχουν γίνει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, χωρίς όμως να μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι χρειάζονται ακόμη περισσότερα. Ίσως είναι η μοναδική φορά που ο Δήμαρχος δεν παρουσιάζει έργο μόνο στο λυκόφως της Δημαρχιακής του θητείας αλλά σταθερά και επαναλαμβανόμενα συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια.
Κλείνοντας την παρουσίαση της σκέψης μου θα ήθελα να εκφράσω μια ευχή.
Πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο.
