γράφει ο Δρ. Παναγιώτης Καρκατσούλης.
Όσες φορές κι αν έχω κάνει την διαπίστωση για το πόσο πρωτόγονοι πελατοκράτες αποδεικνύονται οι Συριζαίοι, δεν παύω να εκπλήσσομαι κάθε φορά που ξανασυμβαίνει. Τέτοια ανερυθρίαστη επέλαση στο κράτος που στοιχίζει δισεκατομμύρια γίνεται, για πρώτη φορά, στη νεώτερη ιστορία της χώρας. Δεν εννοώ μόνον αυτά που πληρώνουμε για τις άχρηστες προσλήψεις αλλά κι αυτά που χάνουμε από τους Ευρωπαίους εταίρους, όπως είναι τα κέρδη που θα έπρεπε να μας επιστραφούν από την πώληση των ελληνικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που ανέρχονται σε 4.8 δις ευρώ. Η είδηση που πέρασε στα ψιλά μέσα στο καμίνι των εξελίξεων της γκαζόζας και των πρόθυμων βουλευτών-κομπάρσων του κ. Τσίπρα, ήταν ότι οι Ευρωπαίοι βλέποντας ότι δεν προχωράμε στις μεταρρυθμίσεις που είχαμε συμφωνήσει αλλά ξαναγυρνάμε στις παλιές μας συνήθειες, αρνήθηκαν να μας χορηγήσουν την πρώτη δόση του άνω ποσού, το οποίο είχε συμφωνηθεί ότι θα μας κατέβαλαν τον περασμένο Δεκέμβρη.
Κι αν κάποιος διερωτηθεί γιατί η κυβέρνηση επιλέγει αυτό τον, μετά βεβαιότητας, καταστροφικό δρόμο για τη χώρα, η μόνη ορθολογική απάντηση είναι ότι το κάνει προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία. Αυτή αποκτά μέσα στην συμπλεγματική τους ψυχολογία δυσθεώρητες διαστάσεις. Στον παροξυσμό που τους διακατέχει για την ανεύρεση τρόπων διατήρησης της εξουσίας, θεωρούν ότι οι προσλήψεις μαζί με τα επιδόματα-φιλοδωρήματα μπορούν να την διασφαλίσουν.
Εκείνο, επίσης, που κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι εξακολουθούν να λένε χονδροειδή ψέμματα, ακόμη και τώρα που η σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία έχει οριστικά διαρραγεί. Αποδεικνύονται παθολογικοί ψεύτες και δημαγωγοί που αγνοούν κάποιον άλλο τρόπο άσκησης πολιτικής. Πάρτε, για παράδειγμα, την συμφωνία με την εκκλησία που ανακοινώθηκε χθες. Προκειμένου να κατευνάσουν τα πνεύματα των παπάδων και να μην διακινδυνεύσουν τις ψήφους τους δεν διστάζουν να βγαίνουν με πηχυαίους τίτλους ότι διασφάλισαν τις θέσεις τους «μέχρι την Δευτέρα Παρουσία». Έτσι ονομάζουν την άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης σε σχέση με την αρχική επιδίωξή της να εκπαραθυρώσει τους ιερείς από το δημόσιο, προκειμένου στις 10.000 θέσεις που θα εκκενώνονταν να προσλάβουν άλλους 10.000 καινούργιους.
Άλλη επιδίωξη δεν είχαν. Οι σχέσεις κράτους και εκκλησίας τους αφήνουν, στην πραγματικότητα, αδιάφορους. Ψάχνουν εναγωνίως να βρουν τρόπους για να μπορέσουν να διορίσουν. Το κοινό τους διψάει για νέες προσλήψεις. Κι αυτό τους εξωθεί σε έωλες κατασκευές, οι οποίες έχουν ελάχιστες πιθανότητες να εφαρμοστούν, αλλά αφήνουν ανοιχτό ένα παράθυρο ελπίδας. Στην προκειμένη περίπτωση επιχειρούν μ’ έναν δούρειο ίππο, δηλαδή, με την δημιουργία ενός ταμείου μισθοδοσίας κληρικών, ν’ αφήσουν μια, έστω αμυδρή, ελπίδα στους ψηφοφόρους τους ότι μπορεί να διοριστούν σε μια από τις περιούσιες 10.000 θέσεις των ιερέων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανανεώνει το ενδιαφέρον τους γι’ αυτές δημιουργώντας ένα ταμείο στο οποίο θα εισρέουν κι άλλα έσοδα για την εκκλησία μαζί με την κρατική επιχορήγηση η οποία, βαθμιαία, θα υποκαταστήσει τον μηνιαίο μισθό. Θυμάστε το λογικό παίγνιο «ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει;» με το οποίο μαθαίναμε πως διαστρεβλώνεται η σημασία μιας λέξης, μιας έννοιας, εάν τεθεί εκτός συγκειμένου; Το ίδιο επιχειρούν οι Συριζαίοι ρουσφετοπράκτες κι εδώ. Φτιάχνουν ένα Ταμείο το οποίο δεν προκύπτει από καμία αναγκαιότητα, προκειμένου να κλείσουν το μάτι στους ψηφοφόρους τους ότι οσονούπω οι παπάδες θα πάψουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Και τότε, οι θέσεις θα είναι διαθέσιμες γι αυτούς.
Όσοι θέλουμε να μπούμε εμπόδιο στις νοσηρές τους επιδιώξεις δεν έχουμε παρά να αντιταχθούμε στην άμεση ή έμμεση αλλαγή του στάτους των ιερέων. Η αντίστασή μας δεν αφορά τόσο την συγκεκριμένη περίπτωση αλλά εκφράζει την πολιτική μας αντίθεση στην πιο εξωνημένη στον πελατειασμό κυβέρνηση από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους.
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε και στο Dailypost.gr
