Συχνά έχω αναφέρει στο παρελθόν, ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Ποτέ δεν τον θεώρησα, παρόλο ότι πάντα έγραφα. Συνεχίζω να κοκκινίζω από ντροπή, ακόμα κι όταν πολύ δικοί μου άνθρωποι με αποκαλούν έτσι κι ίσως αυτό να είναι ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματά μου – εννοώ το κοκκίνισμα. Μια ζωή έγραφα για μένα, κρατώντας τις σκέψεις μου κλειδωμένες στα συρτάρια μου, πάντα σε όμορφα χρωματιστά τετράδια με σπιράλ. Σκέψεις δικές μου… για όλους. Φίλους, συγγενείς, γείτονες, συναδέλφους, αγαπημένους. Σκέψεις για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ποτέ δεν σκέφτηκα να τις δημοσιοποιήσω. Ποτέ επίσης δεν σκέφτηκα να απευθυνθώ σε κάποιον, που θα τις δημοσιοποιούσε. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι ίσως ήταν δειλία. Όχι πως με νοιάζει τι σκέφτεται ο καθένας, αλλά μόνο δειλή δεν έχω υπάρξει σ’ αυτήν τη ζωή. Κάποια στιγμή, εντελώς απρόσμενα, κάτι συνέβη και τα κλειδωμένα συρτάρια ξεκλειδώθηκαν. Μέσα σε μια μέρα. Μέσα σ’ ένα απόγευμα. Σε μια στροφή της διαδρομής και το ταξίδι ξέφυγε από την προγραμματισμένη του πορεία και χάραξε μια άλλη, καινούρια…
Στο νέο ξεκίνημα είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου δυο πράγματα: Ένα, να δείξω σεβασμό στον τόπο που θα στέγαζε τις σκέψεις μου, αφού για να του τις εμπιστευθώ, είχε προϋπάρξει η προϋπόθεση ότι τον είχα αισθανθεί «δικό μου τόπο». Και ναι, το apopseis.gr που φιλοξένησε τις σκέψεις και τις λέξεις μου για έναν ολόκληρο χρόνο, υπήρξε για μένα συγγραφική στέγη και κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μου. Το ευχαριστώ πολύ γι αυτό και θέλω να πιστεύω, ότι ανταποκρίθηκα επάξια στη δική του εμπιστοσύνη. Το δεύτερο που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, ήταν να δείξω σεβασμό στο αναγνωστικό κοινό, στο όποιο αναγνωστικό κοινό απέκτησα, πέρα από τους στενούς μου φίλους που ούτως ή άλλως διάβαζαν αυτά που έγραφα κι από πριν. Τώρα βέβαια, ίσως θα πρέπει να εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ με τη φράση «δείχνω σεβασμό». Αυτό που εννοώ λοιπόν, είναι πρωτίστως το μοίρασμα των προσωπικών μου προβληματισμών, μέσα από γλώσσα αληθινή και ειλικρινή, βγαλμένη από την ψυχή μου, που να αγγίζει αυτούς που διαβάζουν τα γραπτά μου και να αποτελεί τροφή για σκέψη. Αυτή ήταν η υψηλότερη προσδοκία μου. Ελπίζω ότι τα κατάφερα αρκετά καλά, έτσι τουλάχιστον έδειχναν τα… στατιστικά. Μόνο που εμένα δεν με ενδιέφεραν ποτέ οι αριθμοί. Δεν έχω σχέση μαζί τους. Δεν είχα ποτέ μου καλή σχέση με τα νούμερα και το χρήμα, γενικώς, με ό,τι… απαριθμείται.
Το τελευταίο διάστημα, έπιασα πολλές φορές εξ απήνης τον εαυτό μου, να κάνει δισεκατομμύρια σκέψεις, που δεν ήθελε να τις μοιραστεί με κανέναν άλλο. Σκέψεις για τον τόπο μας, τους πολιτικούς μας, την κοινωνία μας, τους ανθρώπους. Τελευταία, απ’ όπου κι αν πιάσω το νήμα και έχοντας περάσει μέσα μου γενεές δεκατέσσερις όλα τα προαναφερόμενα, πάντα καταλήγω απογοητευμένη απ’ τους ανθρώπους. Όχι αβάσιμα, αλλά δεν θα το αναλύσω τώρα αυτό. Έπιασα, λοιπόν, δεκάδες φορές τον εαυτό μου, να έχει να πει πράγματα, αλλά ταυτόχρονα να μην θέλει να τα μοιραστεί με τους άλλους. Αυτό αυτομάτως σημαίνει, γράφω, αλλά δεν δημοσιοποιώ. Το μόνο που θα πω πάνω σε αυτό, ότι οι άνθρωποι είναι πραγματικά αυτοί που σου δημιουργούν προσδοκίες, οι οποίες με τη σειρά τους σε πληγώνουν, σε ματώνουν, σε πονάνε, σε απογοητεύουν. Τελικά, ακόμα και αυτοί που πίστεψες ως διαφορετικούς, καλύτερους, ξεχωριστούς. Προσωπικά όμως, όταν βρίσκομαι σε τέτοια κατάσταση, συνεχίζω να καταγράφω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, δεν επιθυμώ όμως να τα μοιράζομαι με κανέναν. Και δεδομένων των δύο παραπάνω υποσχέσεων με τις οποίες δεσμεύτηκα απέναντι στον εαυτό μου όταν ξεκίνησα αυτό το ταξίδι, σήμερα που μιλάμε, βρίσκομαι μπροστά σε μια καινούρια μεγάλη στροφή, που – πιστέψτε με – δεν ξέρω αν θέλω να την πάρω… ανοιχτά, κλειστά ή με.. χειρόφρενο. Γι αυτό και πήρα τη μεγάλη απόφαση – καθόλου αβασάνιστα – να αποστασιοποιηθώ για ένα διάστημα και να επιστρέψω στα χρωματιστά μου σπιράλ και στα συρτάρια μου.
Ευχαριστώ όλους σας για το ενδιαφέρον που δείξατε απέναντι στα γραπτά μου πονήματα και ιδιαιτέρως τους ανθρώπους που τα φιλοξένησαν στον συγκεκριμένο ιστότοπο. Είναι λίγο να πω ότι αισθάνομαι ευγνωμοσύνη, γιατί είπαμε… δεν δίνω καμία σημασία στους αριθμούς, δίνω όμως τεράστια σημασία στους ανθρώπους. Και πίσω από τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα υπάρχουν τρεις άνθρωποι – τρεις τουλάχιστον γνωρίζω εγώ – με ήθος, αξιοπρέπεια και εντιμότητα, σπάνια για την εποχή μας. Τους ευχαριστώ, λοιπόν, πολύ! Πάρα πάρα πολύ και ελπίζω ότι σύντομα θα συνταξιδέψουμε!..
Τελικά, μακάρι να είχαν όλοι την ευθιξία – καθένας στον τομέα του – να αποσύρονταν, έστω και παροδικά, όταν πια δεν θα ‘χαν τίποτα να πουν, να πράξουν, να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.
Εύχομαι σε όλους σας Καλά Χριστούγεννα και μια καλοφωτισμένη Καινούρια Χρονιά!
ΥΓ. Τελικά, δεν ήταν και τόσο δύσκολο να βάλω τις λέξεις στη σωστή σειρά! 🙂
Για να διαβάσετε το βιβλίο της Λίλιαν Μπαντάνη «Η σχοινοβάτης», πατήστε εδω!
