Το μεγαλύτερο σοκ για κάποιους ίσως να ήταν όταν πάνω στην εξέδρα των ομιλητών και ακριβώς δίπλα από τον Μίκη Θεοδωράκη, ο αυτοαποκαλούμενος πρόεδρος των παραολυμπιονικών σήκωσε το χέρι και χαιρέτισε φασιστικά. Ας μη κρυβόμαστε, ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν ήταν ο μόνος με αυτές τις απόψεις και από ό,τι κατάλαβα όσο άκουσα κάποιους από τους διοργανωτές να μιλάνε, μάλλον είναι πολύ κοντά στην νοοτροπία του.
Η χαρά του φασίστα όμως δεν κράτησε για πολύ, αφού ήρθε άμεσα η απάντηση από τον κεντρικό ομιλητή, τον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη που είπε ότι πολεμάει τον φασισμό σε όλες του τις μορφές. Μπορεί λοιπόν να σκέφτεστε «κρίμα να μην έχει μία κάμερα να δείχνει τη φάτσα του αυτοανακυρηχθέντα προέδρου των παραολυμπιονικών» και αυτή είναι μία πολύ λάθος σκέψη. Αυτό που πραγματικά χρειαζόμασταν ήταν μία κάμερα να δείχνει τον Μιχαλολιάκο και τη Ζαρούλια και το γέλιο που τους κόπηκε απότομα.
Ακόμα και αυτό όμως ως θέαμα θα υστερούσε μπροστά σε μία κάμερα που θα έδειχνε το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα μόλις άκουσε τις λέξεις που ακολούθησαν: “αριστερόστροφος φασισμός”. Μπορώ σχεδόν να φανταστώ την αλκαλική γεύση στο στόμα του όταν άρχισε να συνειδητοποιεί ότι πλέον αυτές οι δύο λέξεις μπήκαν στο καθημερινό λεξικό μας, τον περιγράφουν στο μυαλό μας απόλυτα και θα ακολουθούν αυτόν και την παρέα του για πάντα.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η ίδια γεύση ξυδίλας έμεινε και στους απλούς, μη κομματικούς πολίτες που μετείχαν στο συλλαλητήριο, που για πρώτη ή δεύτερη φορά κατέβηκαν να διαδηλώσουν έχοντας κάποια ελπίδα ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα τους ακούσει και κάτι ίσως να αλλάξει, για να μάθουν ακόμα μία φορά πόσο πραγματικά νοιάζεται για εκείνους ο μεγάλος ηγέτης μας.
Τι μάθαμε και τι άλλαξε από όλη αυτή την ιστορία; Πολλά, και είμαι σίγουρος ότι θα διαβάσουμε πολύ ωραίες αναλύσεις τις επόμενες ημέρες. Αν θέλετε νακρατήσετε ένα μόνο πράγμα, σας προτείνω αυτή την ξυνίλα. Είναι η γεύση του συμβιβασμού με τον δίπλα, τον διαφορετικό τον οποίο μπορεί και να μισείς επειδή είναι αριστερός, δεξιός, κεντρώος, φασίστας, μετανάστης, αστυνομικός, μπαχαλάκιας και αναγκάζεσαι να παραδεχτείς ότι και αυτός είναι μέρος της χώρας που αγαπάς και προσπαθείς να υπερασπιστείς. Είναι η παραδοχή του ότι δεν φταίει μόνο ο άλλος που είναι στραβός, αλλά και εσύ επειδή με τις πράξεις σου τον οδήγησες στο να παρεκλίνει. Ο Μίκης Θεοδωράκης πολύ σωστά είπε ότι έχουμε και εμείς ευθύνες για το ότι ανατράφηκαν ολόκληρες γενιές σκοπιανών πιστεύοντας ότι είναι Μακεδόνες -ίσως επειδή αδιαφορούσαμε για το τι γίνεται στους ανθρώπους δίπλα μας- αλλά έχουμε τις ίδιες ευθύνες και για το ότι κάποιοι συμπολίτες μας πιστεύουν πως είναι μία λύση τα μπάχαλα, η βία, ο τραμπουκισμός και ο φασισμός –τόσο ο συνηθισμένος όσο και ο αριστερόστροφος.
Υ.Γ. Η χειρότερη δική μου στιγμή; Όσα περιέγραψα σε κάποιον βαθμό τα περίμενα. Αυτό που δεν θα μπορούσα να προβλέψω ποτέ και για κανέναν λόγο είναι ότι κάποιος θα περίμενε να φτάσει ο Μίκης Θεοδωράκης πάνω στην σκηνή και τη στιγμή που τον αποθεώνουν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα να αρχίσει να βγάζει μαζί του σέλφιζ. Αυτοί είμαστε: η Ελλάδα που θέλει να επηρεάσει την διεθνή πολιτική σκηνή και που σαραντάρηδες μαντράχαλοι αδυνατούν να καταλάβουν ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να παίζουν με το κινητό τους.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
