Γενικότερα, στην χώρα μας έχουμε τσακωθεί με την πραγματικότητα και με το αυτονόητο. Χαρακτηριστικότερη περίοδος ίσως ήταν τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Δεν μιλάω για τον ΓΑΠ που είχε αρνηθεί κατηγορηματικά ότι υπάρχει οποιαδήποτε οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Ας πούμε για χάρη του άρθρου ότι αυτό ήταν απλά ένας κακός πολιτικός που διάλεξε μία κακή στρατηγική για να μαζέψει ψήφους. Μιλάω για άτομα που ακόμα και μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου έλεγαν «εγώ πάντως δεν βλέπω καμία κρίση. Όλες οι καφετέριες είναι γεμάτες, οι δρόμοι είναι συνέχεια μποτιλιαρισμένοι από καινούρια αμάξια, τα μπουζούκια είναι γεμάτα και όλοι πάνε διακοπές». Απλά, καμία επαφή με την πραγματικότητα του παραδίπλα που μόλις έμεινε άνεργος ή που μόλις έμεινε άστεγος ή που σκέφτεται να αυτοκτονήσει για να μην επιβαρύνει τα παιδιά του με χρέη και κόστη νοσηλείας. Αν το παράδειγμα σας φαίνεται κάτι το μακρινό που ανήκει στο παρελθόν, σκεφτείτε ότι σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό μας η χώρα έχει ραγδαία ανάπτυξη, ότι η ανεργία μειώνεται θεαματικά και ότι οι επιχειρηματίες συνωστίζονται για να επενδύσουν στη χώρα μας. Όπως είπαμε, καμία επαφή με την πραγματικότητα του δίπλα.
Ας αφήσουμε όμως το πού βρισκόμαστε. Ίσως με την παιδεία και την νοοτροπία που έχουμε να μη μπορέσουμε να συμφωνήσουμε ποτέ. Πάμε σε κάτι πιο απλό. Πού θέλουμε να πάμε; Πού στοχεύουμε ως χώρα; Κάντε ένα απλό πείραμα: ρωτήστε τον δίπλα σας πού θα ήθελε να βρίσκεται η Ελλάδα σε 5 χρόνια ή, ακόμα καλύτερα, σε 20 χρόνια. Θα δείτε ότι είμαστε σαν τον αδέσποτο σκύλο που έχει φάει τόσο ξύλο που φοβάται να σηκώσει το κεφάλι του λίγο πιο πάνω από τους ώμους του.
«Θα ήθελα να έχει βελτιωθεί η οικονομία». Ναι, όλοι μας θα το θέλαμε αυτό. Ακόμα και οι Γερμανοί θα ήθελαν καλύτερη οικονομία. Αυτό είναι το όνειρό μας; Εκεί στοχεύουμε;
«Θα ήθελα να μη φεύγουν τα παιδιά μας στο εξωτερικό». Και πριν από πενήντα, εβδομήντα ή εκατό χρόνια οι Έλληνες έφευγαν στο εξωτερικό. Το όνειρό τους όμως δεν ήταν να μη φεύγουν, αλλά αυτή η θυσία τους να πιάσει τόπο. Όνειρό τους δεν ήταν μία χώρα με κάπως καλύτερη παιδεία και οικονομία, αλλά μία Ελλάδα δυνατή και ελεύθερη.
Και ξέρετε τι άλλο είχαν ως όνειρο οι παλιότερες γενιές; Μία Ελλάδα χωρίς πόλεμο. Μπορεί να πει κάποιος ότι ζούμε έναν οικονομικό πόλεμο, αλλά δεν ζούμε με έναν μόνιμο φόβο εξανδραποδισμού, εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας όπως οι πρόγονοί μας. Εδώ και 43 χρόνια στον χώρο που πλέον ονομάζουμε Ελλάδα έχουμε ελευθερία και ειρήνη, και αυτό είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια. Και όμως, όνειρό μας είναι απλά να ξαναγίνουμε όπως ήμασταν πριν από καμιά δεκαριά χρόνια.
Θυμάμαι στο «Άκρως Οικογενειακόν», την κωμική σειρά με τον Γιάννη Μπέζο, όπου συνέχεια έλεγαν «αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, τότε θα πας εκεί που κοιτάς». Όντως, αν δεν αποφασίσουμε το που θα θέλαμε να πάμε και να στοχεύσουμε εκεί, θα καταλήξουμε να πάμε εκεί που κοιτάμε: να φτιάξουμε μία μίζερη χώρα με μια λίγο καλύτερη οικονομία από την τωρινή μας.
Δεν ξέρω πότε θα γίνουν εκλογές, αλλά θα ήθελα από κάποιο κόμμα να ακούσω για πρώτη φορά έναν στόχο για την επόμενη εικοσαετία. Κάτι για το οποίο θα πρέπει να παλέψουμε όλοι μαζί για να το πετύχουμε και που οι επόμενοι θα το βρουν έτοιμο, όπως εμείς βρήκαμε την ειρήνη και την ελευθερία. Δικιά μου πεποίθηση είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν έχουμε δημοκρατία στην χώρα μας (μπορείτε να διαβάσετε εδώ το γιατί) και θεωρώ ιδανικό το να στοχεύσουμε εκεί. Όχι να κάνουμε βιαστικές κινήσεις χωρίς διάλογο και μελέτη, αλλά να χαράξουμε μία πραγματική στρατηγική.
Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να φτιάξουμε ένα σύστημα εναλλακτικής ψήφου, όπως αυτό που ισχύει σε άλλες χώρες, όπου αν δεν εκλεγεί αυτός στον οποίο έβαλες τον σταυρό προτίμησης, η ψήφος μεταφέρεται σε αυτόν που έβαλες τον δεύτερο σταυρό. Έτσι, υπάρχει πολύ μεγαλύτερη αντιπροσώπευση, χτυπιέται η οικογενειοκρατία και η πλουτοκρατία εντός των κομμάτων και οι Βουλευτές αποκτούν πολύ μεγαλύτερη δύναμη από αυτή που τους αφήνουν τα κόμματα να έχουν αυτή τη στιγμή.
Αλλά αυτό είναι μία πρόταση που λέει ότι για να πάμε από το σημείο Α (όπου δεν έχουμε δημοκρατία) στο σημείο Β (όπου έχουμε δημοκρατία) πρέπει να κάνουμε αυτές τις κινήσεις. Είναι δηλαδή μία φυσιολογική στρατηγική και θα μπορούσε αντί για τη δημοκρατία να έχει φτιαχτεί για την παιδεία, την υγεία, την δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ό,τι άλλο μπορούμε να θέσουμε ως στόχο. Γιατί δεν απαιτούμε κάτι τέτοιο στις επόμενες εκλογές; Γιατί δεν μπορούμε, επιτέλους, να πούμε όλοι μαζί ότι θα θέλαμε σε πέντε, δέκα ή είκοσι χρόνια από τώρα να βρισκόμαστε σε κάποιο συγκεκριμένο πολύ καλύτερο σημείο από αυτό που είμαστε σήμερα; Γιατί θέλουμε να μας συμπεριφέρονται οι έχοντες την εξουσία σαν να είμαστε το αδέσποτο που έχει φάει ξύλο, σαν ακόμα και τώρα να είμαστε ραγιάδες;
*Την φράση είπε ο Δρ. Χάρης Βλάδος. Άρθρα του στο apopseis.gr μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ!
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
