Παραδεδομένες κοινωνικοπολιτικές σταθερές πρέπει να καταπνιγούν γιατί εκφράζουν την αστική τάξη. Η σκόπιμη αλλοίωση και ποδηγέτηση των θεσμών συγκροτούν ένα ουσιαστικό δείγμα αποστροφής προς τη Δημοκρατία. Ωσάν ακραιφνείς αριστεροί στοχεύουν στην πλήρη ιδεολογική χειραγώγηση των θεσμών και των πολιτών.
Στην πράξη δεν αναζητούν λύσεις παρά να αποσείσουν κάθε ευθύνη από πάνω τους, μεταφέροντας τα βάρη αλλού, φτιάχνοντας ενόχους και ταξικούς εχθρούς. Το πρόσημό τους επιδιώκει να αφήσει αποτύπωμα, έστω και εσφαλμένο. Τα πάντα για την παράσταση. Στο όνομα του ουμανισμού, της κίβδηλης ισότητας και της υποτιθέμενης κοινωνικής δικαιοσύνης προσπαθούνε να επιβάλλουν την ομοιομορφία και την ισοπέδωση, φτάνοντας στην ξεδιάντροπη ενοχοποίηση των αρίστων.
Επιλογή τους είναι η αποδόμηση των προτύπων στην κοινωνία και στον πολιτισμό, χάρη της ουράνιας πολιτείας που ονειρεύονται, του φαντασιακού προορισμού της ιστορίας. Κύρια δε η αποδόμηση της παιδείας και της ιδιοκτησίας, ως στυλοβάτες της μεσαίας τάξης. Γιατί με την παιδεία αναπτύσσει ο πολίτης την ανεξάρτητη κριτική σκέψη ενώ με την ιδιοκτησία αποκτά τα εχέγγυα για την ικανοποίηση των προσωπικών του αναγκών, πράγμα αδιανόητο για μαρξιστές.
Αλλά η παθολογική πολιτική κουλτούρα της χώρας μας ευνοούσε πάντα το λαϊκισμό και όχι τις αλλαγές ή την προσαρμογή στο σύγχρονο. Διαχρονικά το πολιτικό προσωπικό, πλην των Κ. Μητσοτάκη και Κ. Σημίτη, ήταν εξαιρετικά κατώτερο των περιστάσεων. Αναπαράχθηκε έτσι ένας προσοδοθηρισμός από τη δεξιά έως και την αριστερά. Κάποιοι λοιπόν καθησύχαζαν τον κόσμο πως “λεφτά υπάρχουν”, ενώ οι περισσότερο αετονύχηδες έταζαν “το σκίσιμο των μνημόνια με μιας” και πως θα μοίραζαν το κέρας της Αμάλθειας.
Ακόμη και σήμερα κυριαρχεί μια διαλεκτική ασυναρτησία στο όνομα της κρίσης. Αυτή η πολιτική και πνευματική μας παρακμή ανέδειξε τη Χ.Α., τον Σώρρα, τον Τζήμερο, τη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ένα σωρό άλλα εξαμβλώματα.
Αλλά η Δημοκρατία δεν χρειάζεται ραγιάδες, ούτε πολύ περισσότερο πολιτικούς τυχοδιώκτες. Οι σημερινοί κυβερνώντες αποτελούν βαθιά διχασμένες προσωπικότητες, με αντιφάσεις και ιδιοτελείς συμπεριφορές. Οι πρακτικές τους δεν περιποιούν καμία τιμή και κανένα ηθικό πλεονέκτημα. Οι υπέρμαχοι της ηθικής, αντάρτες το πρωί, ικέτες το βράδυ, φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν με περισσή υποκρισία, χωρίς ντροπή και συναίσθηση. Από το ιδεολόγημα της κομμούνας στις πωλήσεις όπλων και από την σεισάχθεια, με απίστευτο κυνισμό, στους πλειστηριασμούς δεκάδων χιλιάδων ακινήτων μεροκαματιάρηδων, εργατών, ανέργων, συνταξιούχων και κάποιων φιλέτων.
Οποιαδήποτε περί του αντιθέτου διαβεβαίωση θυμίζει το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Ένα τίποτε δηλαδή. Η αριστερίζουσα οξύνοια είναι οχετός κυνισμού και ψεύδους. Το πρόσφατο δελτίο τύπου της Διεθνούς Αμνηστίας είναι ενδεικτικό για τον ανθρωπισμό τους. Οι λαλίστατοι του αριστερού ουμανισμού εξαφανίστηκαν και τη θέση τους καταλαμβάνουν κυνικές αθυροστομίες. Η πολιτική νομιμοποίηση έχει χαθεί.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
