γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Θα υπάρξουν εκπλήξεις πράγματι.
Η στροφή της Ευρώπης είναι συντηρητική. Οι “δεξιότεροι” σχηματισμοί όλο και περισσότερο εκφράζουν τους πολίτες, σε μια Ευρώπη όπου η ύβρις της αναξιοκρατίας ανακατεύει τον προοδευτισμό και την οικολογία, με την αλαζονεία και τη μνησικακία. Η περίπτωση της Καϊλή ήρθε να ταράξει τα νερά της πραγματικότητας. Οι πρακτικές είναι συγκεκριμένες, μη αποκαλυπτόμενες, με τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις να πρωτοστατούν. Ενίοτε τα άπλυτα της Δημοκρατίας βγαίνουν στην επιφάνεια, αλλά το πολίτευμα κοστίζει. Κοστίζει σε χρήμα και ενδεχομένως σε ελευθερίες, αναδεικνύοντας για πολλοστή φορά το παράδοξο της σιωπηλής συναίνεσης των θεσμών, στην αναγκαιότητα της Δημοκρατίας για άμυνα και περιφρούρηση. Ενίοτε οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων στέκουν σε μια επιλεκτική λήθη, ως αυταπάρνηση του εγώ τους, επιδιώκοντας να μεταφέρουν το μήνυμα του νέου στην κοινωνία. Η υποκρισία περισσεύει. Για τους αδίστακτους δημαγωγούς οι αυταπάτες αποτελούν φορέα εξιδανίκευσης της εξαπάτησης προς τους αφελείς πολίτες. Με γλωσσοπλαστικούς βερμπαλισμούς και μετέωρα σημαίνοντα του κοινωνικού γίγνεσθαι, τοποθετούν τη Δημοκρατία στην προκρούστεια κλίνη κατά το δοκούν.
Τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς… Αλλά το σύμπαν συνωμοτεί, περιφρονώντας την αναγκαιότητα για ψευδαίσθηση και αυταπάτη, για μοιρολατρία και αποπροσανατολισμό από τα ουσιαστικά προβλήματα. Για άλλους πάλι το απεταξάμην, ριζωμένο στο ατομικό και συλλογικό ασυνείδητο, προσπαθεί να απενοχοποιήσει το παρόν, προκειμένου να αφήσει αλώβητο το μέλλον. Ωστόσο η αναγκαιότητα ύπαρξης του χώρου είναι απείρως σημαντικότερη, από μια μάταιη αποστασιοποίηση. Ούτε Δούρειος βρίσκεται, ούτε Θούριος χρειάζεται. Ένα παραστρατημένο γέννημα της παράταξης υπήρξε, όπως πολλοί άλλοι σ΄ αυτή τη χώρα. Ένα βρώμικο παραμύθι σμιλευμένο από μια αήθη Σταχτοπούτα.
Απαιτείται λοιπόν συνειδητοποίηση, αυτογνωσία και ουσιαστικό πολιτικό μήνυμα. Αυτό αναζητούν οι πολίτες. Η μπάλα στην εξέδρα δεν βοηθά. Αλλά δεν είναι μόνο το Κατάρ ή το Μαρόκο. Η Ευρώπη παραβλέπει την εργαλειοποίηση των εκατομμυρίων τούρκων μεταναστών στην Γερμανία και την εξάρτησή της από τα φθηνά τουρκικά εργατικά χέρια. Αντιμετωπίζει με περισσή υποκρισία τις πολιτικές διώξεις, τις φυλακίσεις, την καταπάτηση των δικαιωμάτων και την επιθετικότητα έναντι της χώρας μας. Πόσοι άραγε λομπίστες δουλεύουν για χάρη της Τουρκίας και πόσοι ενδεχομένως χρηματίζονται προς απόδειξη της αναγκαιότητάς της; Η Ευρώπη οφείλει να εγκαταλείψει την υποκριτική θεώρηση του κόσμου υπό τον άκρατο διεθνιστικό οικονομισμό, που αγκαλιάζει όλα τα πολιτικά κόμματα, καθιστώντας τα ευάλωτα σε πρακτικές ιδιοτελούς επιλογής. Είναι βέβαιο πως περισσότεροι σκελετοί μπορεί να πέσουν έξω από το ευρωπαϊκό ντουλάπι.
