Προφανώς αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Πρωθυπουργό μας, αλλά και για την πλειονότητα των πολιτικών μας. Αυτό όμως που είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα ήταν πραγματικά ιδιοφυές και γι’ αυτό ξεκινάω από εκεί. Δεν το λέω ειρωνικά, ήταν όντως ένα δείγμα ανώτερης πολιτικής ευφυΐας και χαρακτηριστική ήταν η αντίδραση των δανειστών: παρεξηγήθηκαν που δεν υπήρξε προηγούμενη συνεννόηση, αλλά όταν κατάλαβαν τι ήταν οι δύο παροχές που εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησαν μόνο ισοδύναμα για την αναστολή του ΦΠΑ και όχι για τις παροχές στις συντάξεις. Γιατί αν δώσεις σε κάποιον 300 ευρώ για να του τα πάρεις πίσω μετά από 5 ημέρες, τότε ο μόνος τρόπος για να φανείς γενναιόδωρος είναι να είσαι στην Ελλάδα και να δηλώσεις ότι είσαι ο Αϊ Βασίλης.
Αλήθεια, ξέρετε πολλούς συνταξιούχους των 300 ευρώ χωρίς οικονομικά προβλήματα; Σίγουρα θα χρωστάνε σε φόρους, στην ΔΕΗ ή στο νερό, αν δεν χρωστάνε στις τράπεζες. Όταν λοιπόν ο συνταξιούχος των 300 ευρώ πάρει άλλα 550 ή όταν ο συνταξιούχος των 700 ευρώ πάρει άλλα 150, που θα τα δώσει; Λέτε να πάει διακοπές σε σαλέ στην Ελβετία ή να κάνει Χριστούγεννα στην Τσεχία και να ξοδέψει τα επιπλέον λεφτά που πήρε στο εξωτερικό; Μη κοροϊδευόμαστε, θα τα δώσει στους λογαριασμούς που χρωστάει για να συνεχίσει να έχει νερό και ρεύμα χειμωνιάτικα. Αν χρωστάει σε δάνεια, θα τα δώσει εκεί και θα είναι σαν να έδωσε μια μικρή χρηματοδότηση το κράτος στις τράπεζες. Αν δεν χρωστάει πουθενά, το πολύ-πολύ να τα δώσει για πετρέλαιο θέρμανσης (όπου με τους υπέρογκους φόρους πάλι θα καταλήξουν στο κράτος) ή να τα δώσει για να αγοράσει κάτι ενόψει γιορτών, οπότε να κινήσει την αγορά και μέσω φόρων τα χρήματα να καταλήξουν και πάλι στο κράτος. Από τα 617 εκατομμύρια που “έδωσε” ο Τσίπρας, υπολογίζω ότι τουλάχιστον τα 600 θα έχουν επιστρέψει στο κράτος μέσα σε ένα εξάμηνο.
Για να γίνει όμως αυτή η επιστροφή χρημάτων στο κράτος θα πρέπει αυτοί που παραλαμβάνουν τα χρήματα να είναι πραγματικά εξαθλιωμένοι. Θα πρέπει να μη μπορούν ούτε να αποθηκεύσουν αυτά τα χρήματα, ούτε φυσικά να τα ξοδέψουν στο εξωτερικό ή να τα δώσουν κάπου όπου το κυρίως κέρδος φεύγει στο εξωτερικό, πχ να αγοράσουν ένα αμάξι ή μια ηλεκτρική συσκευή. Εννοείται λοιπόν πως οι σημερινοί συνταξιούχοι θα επιστρέψουν αυτά τα χρήματα στο κράτος, αφού αδυνατούν να τα ξοδέψουν οπουδήποτε αλλού. Αλλά ο Τσίπρας μόνο “ευχαριστώ” δεν ζήτησε να του πούμε, άντε, το πολύ-πολύ να του αφήσουμε κουλουράκια και γάλα δίπλα από το δέντρο όπως κάνουν οι Αμερικάνοι.
Φυσικά δεν είναι μόνο ο Τσίπρας που αυτοπροσδιορίζεται και είναι ό,τι δηλώνει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν Βουλευτή των ΑΝΕΛ το καλοκαίρι του δημοψηφίσματος και στις επακόλουθες εκλογές που σε κάθε κατηγορία ότι η στάση του «δεν ήταν φιλοευρωπαϊκή» απαντούσε ότι είχε το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται. Έλεγε «δεν θα μου πείτε τι είμαι, εγώ είμαι ευρωπαϊστής, εγώ ξέρω τι είμαι». Δεν είχε σημασία η ευρωσκεπτικιστική στάση που εξέφραζε, είχε σημασία το τι έλεγε ότι ήταν και επέμενε σε αυτό με πάθος. Δεν έχει σημασία όταν οι Βουλευτές της Χρυσής Αυγής σπάνε ανυπεράσπιστους στο ξύλο, δηλώνουν, άρα είναι, χριστιανοί. Δεν έχει σημασία που τα περισσότερα στελέχη –μέχρι και ο προσωρινός πρόεδρος Βαγγέλης Μεϊμαράκης- της Νέας Δημοκρατίας για χρόνια προέρχονταν από την ΔΑΠ και την ΟΝΝΕΔ, με κομματικά βιογραφικά και κομματικά ένσημα, δηλώνουν, άρα είναι, αξιοκράτες. Δεν πιάνω στο στόμα μου το ΠΑΣΟΚ για να δώσω παράδειγμα από αυτούς. Εκεί υπάρχει η απόλυτη παράνοια, δεν θα με τρελάνουν αυτοί εμένα.
Το έχω ξαναπεί στο παρελθόν: Ο Τσίπρας δεν είναι κάποια εξαίρεση. Είναι ο Πρωθυπουργός που μας αξίζει, γιατί έτσι είμαστε και εμείς ως λαός. Αν δεν αλλάξουμε εμείς, δεν πρόκειται να αλλάξουν οι πολιτικοί του τόπου μας και θα συνεχίσουν να μας λένε ότι είναι αξιοκράτες, αριστεροί, ευρωπαϊστές, χριστιανοί. Μέχρι και Αϊ Βασίληδες θα μας λένε ότι είναι και εμείς θα το πιστεύουμε, και ας το ξέρουμε από μικρά ότι τα μόνα δώρα που έρχονται είναι αυτά που κάνουμε εμείς στον εαυτό μας.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
