Σε οικονομικό επίπεδο, αυτό που έμενε στην κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστερά», ήταν μερικές «διορθωτικές» κινήσεις για την ανακούφιση εκείνης της λιγότερο πολιτικοποιημένης μάζας που με τις μετακινήσεις της βγάζει κυβερνήσεις μπας και την κρατήσει στην εξουσία. Αλλά κι εκεί απέτυχε ο Τσίπρας σπρώχνοντας πολλούς από αυτούς στην αγκαλιά του Μητσοτάκη που υπόσχεται σαν άλλος …Θεσσαλονικιός, καλύτερες μέρες. Ή τουλάχιστον τέτοιες ονειρώξεις έχει η σημερινή Νέα Δημοκρατία. Μόνο που εκεί αντιμετωπίζουν άλλο πρόβλημα, ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει ένα αξίωμα για τους επιτυχημένους μάνατζερ: ότι ξέρουν να διαλέγουν συνεργάτες. Ο λαός έχει το δικό του αξίωμα, πολύ πιο απλό: πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι. Από τον λαϊκιστή χουντικό, σίγουρα ξενοφοβικό και όλα τα εις -φοβικός Άδωνη, μέχρι την αποτυχημένη από δημοσιογράφο μέχρι ευρωβουλευτή (αλήθεια, το θυμάται ότι είναι ευρωβουλευτής;) Σπυράκη και ό,τι έχει ξεπέσει από το Σαμαρικό όνειδος, ο κύκλος του «μελλοντικού» πρωθυπουργού είναι για ροχάλες.
Η αξιοκρατία του «προέδρου» στις επιλογές του έχει για κορυφή τον κατιμά, τον πάτο, και κάθε βλέψη ότι αυτοί καποια μέρα μπορεί να κυβερνούν την Ελλάδα το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να αυξήσει τα κύματα αυτών που επιθυμούν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Παράλληλα και σαν να μην έφτανε η ανικανότητα και η απόλυτη μετριότητα που προεδρεύει αυτή τη στιγμή στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει έρθει προς βοήθεια το βαπόρι από τον Πειραιά, γεμάτο χρήμα μυρωδάτο και στα κουπιά μισθοφόρους καλαμαράδες εξαγοράζοντας ΜΜΕ και συνειδήσεις. Και για να κλείσει ο κάδος απορριμμάτων του Κούλη, στην παρέα συμμετέχουν φιλικά και διαπομπευμένες εταιρίες δημοσυσκοτίσεων.
Για την παρέα Φώφη-Ποταμάκης-Λεβέντης που συμπληρώνει την κουλική αντιπολίτευση δεν υπάρχει κάτι να πεις. Ελλείψη ιδεολογίας, στρατηγικής, οράματος, έστω και σοβαρής σκέψης, ακολουθούν τυφλά και κωφεύοντας τον Κούλη και τον Άδωνη. Αυτό από μόνο του τα λέει όλα.
Αλλά αρκετά με το μισιακό και την παρέα του, ας επιστρέψουμε στον Αλέξη. Ο Τσίπρας έχασε τον έλεγχο και της πολιτικής κατάστασης όταν βρήκε την δεξιά του και έχασε την αριστερά. Η μεγάλη ειρωνεία βέβαια είναι ότι με το που έχασε ο Τσίπρας την αριστερά, σύσσωμη η δεξιά αποφάσισε να τον …ταυτοποιήσει με τη αριστερά και να σακουλιάσει αγώνες και θυσίες ενός αιώνα σε έναν Αλέξη προσπαθώντας πολλές φορές υστερικά να ξαναγράψει την ιστορία με μεθόδους γκεμπελικούς και Χρυσαυγήτικους.
Η αλήθεια κύριοι Αδώνιδες της ιστορικής παραχάραξης είναι ότι: ο Αλέξης μπορεί κάποτε να ήταν αριστερός αλλά ο Τσίπρας ΠΟΤΕ δεν ήταν η αριστερά. Η αριστερά είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον κάθε Τσίπρα, τον κάθε Κουτσούμπα ή όποιον άλλον νομίζει ότι η αριστερά του ανήκει. Τα θέλω, τα πιστεύω και οι ελπίδες της ελληνικής αριστεράς δεν περιορίζονται στην ντουλάπα του σπιτιού του Αλέξη και της Μπέτυς, ή στο γραφειάκι του κάθε Κουτσούμπα.
Από τους καπνεργάτες της Καβάλας μέχρι τους αγωνιστές στα βουνά κατά των ναζί και το πολυτεχνείο – αρέσει δεν αρέσει στο κάθε φασισταριό, γερμανοτσολιά, Βορίδη και Χίτη Χρυσαυγήτη – η ελληνική ιστορία τα τελευταία εκατό χρόνια είναι συνδεδεμένη με αυτή της ελληνικής αριστεράς και αυτό ΔΕΝ ξαναγράφεται από κανέναν Κούλη, κανένα μαϊντανό Άδωνη, κανένα σπυράκι αλλά και κανέναν Αλέξη.
Πιο συγκεκριμένα και όσο αφορά τον Αλέξη, ο Τσίπρας χρειάζεται την αριστερά αλλά η αριστερά στην Ελλάδα ΔΕΝ χρειάζεται τον Τσίπρα, γιατί σε αντίθεση με την δεξιά στην Ελλάδα, η αριστερά ποτέ δεν ήταν υπηρέτης εικονολατρίας και θεοποίησης θνητών.
Στη συγκεκριμένη στιγμή και συγκυρία όμως για τον Τσίπρα υπάρχει το …αντίδωρο που μπορεί να δώσει ελπίδα παραμονής στην εξουσία και είναι το τόσο εμφανές πια γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία έχοντας αφήσει πίσω της την ψευδαίσθηση του κεντρώου φιλελευθερισμού ζει σε έναν ιδεολογικό μεσαίωνα παρωχημένων ιδεών, πλέγμα εθνικισμού, αντικομουνισμού, καιροσκοπισμού, σαμαρικής διαφθοράς, λύσσας για την εξουσία (το μεγάλο φαγοπότι) και τραμπικού μιμητισμού.
Ο αποτυχημένος λοιπόν Τσίπρας μπορεί δικαιολογημένα να λέει ότι: ισχύς του η διατήρηση του Κούλη στη προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.
*********************************
Στο πνεύμα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατικής πολιτικής των μένουμε ευρώ, παρέα μου με σκίτσο μακαρονάδα, ο Θάνος Ραφτόπουλος.
*********************************
Στη φωτογραφία … ο πίνακας του Ιταλού Τζουζέπε Πελίτσα φαντάζομαι ότι ΔΕΝ χρειάζεται εξήγηση.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
