Ήταν εύκολες για τον κ. Βαρουφάκη οι βαρύγδουπες δηλώσεις ότι «δεν θα συνεργαστούμε με την τρόικα» την οποία μετονόμασε σε θεσμούς και πλέον «διαπραγματεύεται» (όσο του έχει επιτρέψει ο κ. Τσίπρας να διαπραγματεύεται). Ήταν εύκολο να χάνουμε πολύτιμο χρόνο διαπραγματευόμενοι που θα συναντιούνται τα στελέχη της τρόικα με τους αρμοδίους στην Ελλάδα (στα Υπουργεία ή στα ξενοδοχεία) και ήταν επίσης εύκολο να παρουσιάζουμε προσκόμματα ότι «έχουν χαλάσει οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και δεν έχουμε τα στοιχεία» πάνω στα οποία θα γίνονταν οι συζητήσεις με την τρόικα.
Το δύσκολο για την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα όμως, ήταν να αντιληφθούν την σημαντικότητα της κατάστασης. Να αντιμετωπίσουν με παρρησία την πραγματικότητα και το γεγονός ότι η Ν.Δ. κράτησε δυόμισι χρόνια τη χώρα όρθια και δημιούργησε προοπτικές για να βγει οριστικά από τα Μνημόνια.
Απεναντίας θεώρησαν ότι η διαπραγμάτευση είναι απλά μια βιωματική πραγματικότητα που συνδέεται με την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση. Μια κατάσταση κατά την οποία η Ελλάδα θα μπει περιμένοντας να συντρίψει τους συνομιλητές της και να τα πάρει όλα. Αυτή την αφελή και παιδιάστικη αντίληψη καλλιέργησαν στην κοινωνία, παρουσιάζοντας την προηγούμενη Κυβέρνηση ως «εκείνους που υπέγραφαν τα πάντα» κάτι που είναι εντελώς αναληθές.
Ο κ. Τσίπρας και η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπέπεσαν στο μοιραίο λάθος του λαϊκισμού, καλλιέργησαν υπέρμετρες προσδοκίες και πριν αρχίσουν να διαπραγματεύονται άρχισαν τους θριάμβους. Δυστυχώς, αλλά θα βρεθούν αντιμέτωποι με την οργή της κοινωνίας για τις γκρεμισμένες της προσδοκίες.
Το χειρότερο όμως δεν είναι η αποτυχία της διαπραγματευτικής στρατηγικής του κ. Τσίπρα. Αυτό ίσως κάποτε να αποτελέσει ένα διδακτικό κεφάλαιο σε φοιτητές πανεπιστημίων στρατηγικής και στελέχη επιχειρήσεων, για το πώς να αποφύγουν μια ολέθρια διαπραγμάτευση.
Το χειρότερο είναι ότι ο κ. Τσίπρας σήμερα τραβά επικίνδυνα το σχοινί, το ίδιο που τραβούν και οι εταίροι και δανειστές μας με τη συμπεριφορά τους και τις παράλογες -αναμφίβολα- αξιώσεις τους.
Ο χρόνος για την Ελλάδα τελείωσε. Είναι λυπηρό ο κ. Τσίπρας να πρέπει να επιλέξει μεταξύ του κομματικού συμφέροντος και του εθνικού και να αμφιταλαντεύεται, φοβούμενος την αυτοακύρωσή του. Οι λεονταρισμοί για εκλογές ή δημοψήφισμα είναι ανόητοι και δηλώνουν πρόθεση απόδρασης από το πεδίο των ευθυνών.
Ο μόνος δρόμος, εθνικά και πατριωτικά προσανατολισμένος, είναι αυτή τη στιγμή η εθνική συνεννόηση, των υγιών πολιτικών δυνάμεων του τόπου, με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
