γράφει ο Κωνσταντίνος Λυκογιάννης.
Ξέρουμε και πολύ συχνά μαθαίνουμε από τις εφημερίδες καθώς και όλα τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, για επιτυχίες Ελλήνων που, μετά τις πανεπιστημιακές σπουδές τους στην Ελλάδα, για διάφορους λόγους, μετανάστευσαν στο εξωτερικό και διακρίθηκαν στο αντικείμενό τους με τις βασικές γνώσεις που απέκτησαν δωρεάν από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια.
Μιλάμε για επιφανείς γιατρούς, δικηγόρους, αρχιτέκτονες, καθηγητές, προέδρους πανεπιστημίων, προέδρους επιχειρήσεων, πετυχημένους ιδιοκτήτες μεγάλης κτηματικής περιουσίας (Real estate), και γενικά για πτυχιούχους που πέτυχαν την επιστημονική και οικονομική τους καταξίωση με τις σπουδές που πήραν δωρεάν από τα πανεπιστήμια της Ελλάδας. Δηλαδή, όποια επαγγελματική κατάρτηση απέκτησαν πληρώθηκε από τον Έλληνα φορολογούμενο. Και τούτο διότι το Ελληνικό Σύνταγμα, άρθρο # 16/4, επιτάσσει ότι όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν Παιδείας, σε όλα τα κρατικά εκπαιδευτήρια.
Δηλαδή, τα δίδακτρα του πανεπιστημίου που φοίτησαν αυτοί οι Έλληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό, πληρώθηκαν από κάποιον άλλον. Από τον Έλληνα φορολογούμενο και ίσως από κάποιον που δεν μπορούσε να πληρώσει το ενοίκιο του δωματίου του δικού του παιδιού για να πάει στο Πανεπιστήμιο. Οι ελάχιστοι φόροι του όμως συνέβαλαν ώστε κάποιος άλλος, που ίσως οι γονείς του μπορούσαν να πληρώσουν δίδακτρα, παίρνει δωρεάν την επαγγελματική του κατάρτηση.
Φυσικά, σύμφωνα με το Σύνταγμα, η ανώτατη παιδεία που πήραν στη πατρίδα είναι «δικαίωμα» και επομένως δεν χρωστάνε τίποτα σε κανένα. Θα πρέπει όμως, σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, να είναι πιο ευαίσθητοι και ως εκ τούτου, να αισθάνονται ευγνώμονες και να αναγνωρίσουν ότι έχουν κάποια υποχρέωση, να επιστρέψουν κάτι στον Έλληνα φορολογούμενο. Επαναλαμβάνω, νομικά δεν χρωστάνε σε κανένα τίποτα, αλλά ηθικά δεν χρωστάνε σε αυτούς που πλήρωσαν για να εφοδιαστούν με τα όπλα να κατακτήσουν το κόσμο τους;
Δεν τους αποδίδω δόλο, αλλά απλώς μια πιθανή αδιαφορία. Και κατά κάποιο τρόπο τους δικαιολογώ, διότι λόγω των κρατούντων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης στο τόπο της διαμονής τους, η έννοια «πατριωτισμός» μπορεί να έχει αμβλυνθεί σημαντικά. Δηλαδή ίσως, ασυναίσθητα, ο τόπος που άφησαν πίσω τους δεν έχει πια στη συνείδησή τους τόση μεγάλη σημασία.
Παρ΄όλα αυτά όμως τους προτρέπω να το ξανασκεφτούν και να αναγνωρίσουν ότι έχουν κάποιο χρέος να ξεπληρώσουν. Και επομένως να βρουν κάποιο τρόπο ώστε να αναληφθεί εκ μέρους τους μια συλλογική και συντεταγμένη προσπάθεια, με σκοπό τη συμβολή τους στη χρηματοδότηση της δωρεάν Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει κάνει τη γη πολύ μικρή και οι αποστάσεις έχουν σχεδόν εκμηδενιστεί, ώστε εύκολα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κάπου στο κόσμο, όπως, στην Αμερική ή στην Ευρώπη ή στην Αυστραλία, ή ακόμα και στην Ελλάδα, αφού οι πιο πολλοί που έμειναν πήρανε και αυτοί δωρεάν παιδεία, ένα διεθνή φορέα με αποκλειστικό σκοπό τη δημιουργία ενός Αποθεματικού Ταμείου* (Endowment Fund), το προϊόν του οποίου θα χρησιμοποιούταν αποκλειστικά για την ανέλιξη της τριτοβάθμιας «παιδείας» στην πατρίδα. Όπως π.χ. της συνεργασίας διεθνών κέντρων επιστημών με τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, ανάθεση ερευνών σε αυτά από επιχειρήσεις που ηγούνται, χρηματοδότηση διδάκτρων σε άπορους φοιτητές για μεταπυχιακές σπουδές και για κάτι που, ειδικά σήμερα τόσο επιτακτικά χρειάζεται ο άπορος φοιτητικός κόσμος, τη δημιουργία και συντήρηση της Φοιτητικής Στέγης. Λόγω της κρίσης που διέρχεται σήμερα η χώρα μας, οι φτωχοί φοιτητές της επαρχίας τώρα έχουν μεγάλο πρόβλημα διαβίωσις και επιβίωσης.
Ό,τι μπορεί καθένας από το περίσσευμά του. Ένας μπορεί 100 δολλάρια το χρόνο, άλλος 500, άλλος 1.000, άλλος 10.000, ή, γιατί όχι, 1.000.000. Ας λάβουν δε υπ’ όψιν ότι σε όλα τα πολιτισμένα κράτη η προσφορά τους θα αφαιρείται από το φορολογητέο εισόδημά τους, το οικονομικό βάρος δεν θα είναι και τόσο αβάσταχτο. Είπαμε, από το περίσσευμά τους.
Η δημιουργία του εν λόγω φορέα θεωρώ ότι μπορεί να είναι δύσκολη αλλά είναι στο χέρι τους να την κάνουν εφικτή, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι στη διάρκεια των δραστηριοτήτων τους στο κλάδο τους, πιθανόν πολλοί απ’ αυτούς, θα έχουν επιλύσει πολύ μεγαλύτερα και πιο πολύπλοκα προβλήματα. Και, δεδομένου ότι κάθε αρχή είναι δύσκολη, κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίσουν είναι να το πάρουν την απόφαση και να αγκαλιάσουν την ιδέα.
Άλλωστε, πολλοί από αυτούς είναι συνταξιούχοι που ζητάνε να βρουν τρόπο να …..σκοτώσουν την ώρα τους. Τους διαβεβαιώ ότι αναλαμβάνοντας τη πραγμάτωση αυτού του έργου, θα είναι ο καλύτερος και ο πιο δημιουργικός τρόπος να διαπράξουν αυτό το ..έγκλημα, να σκοτώσουν την ώρα τους. Και ταυτοχρόνως να συνδέσουν το όνομά τους με ένα τέτοιο χρήσιμο και μεγαλειώδες έργο.
Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο. Και τούτο γιατί θα αναγκαστούμε να πετάξουμε το καθρέφτη που κρατάμε μπροστά μας και, εκτός του εαυτού μας, να δούμε ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι γύρω μας που έχουν επιθυμίες, όνειρα και βασικές ανάγκες. Ίσως μας είναι ακόμα πιο δύσκολο γιατί φοβόμαστε ότι πιθανόν θα αισθανθούμε προσβεβλημένοι αν κάνουμε κάτι που άλλοι μας προτρέπουν και μας υπενθυμίζουν. Να βοηθήσουμε άλλους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Σας διαβεβαιώ ότι θα είναι υπέροχο. Γιατί έτσι ξεφεύγουμε από το ζώο μέσα μας, βρίσκουμε τον εαυτό μας και γινόμαστε «άνθρωποι» ανακαλύπτοντας την ευτυχία που αισθάνεσαι όταν δίνεις.
*Προτείνω «Αποθεματικό Ταμείο», διότι η εν λόγω χρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης πρέπει να είναι θεσμική, δηλαδή, σταθερή και διαρκείας.
