Τελικά εσείς τι έχετε καταλάβει; Χρεοκοπήσαμε, χρεοκοπούμε η θα χρεοκοπήσουμε; Η για να ξεκινήσουμε, η κρίση έφερε το μνημόνιο ή το μνημόνιο την κρίση; Άρα η πρώτη ερώτηση είναι, το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό; Αλλά μια και μιλάμε για την κότα να την και η δεύτερη ερώτηση, ποιος γκάστρωσε την κότα που έκανε το αυγό; Ερώτηση με πολλαπλές απαντήσεις γιατί χάσαμε τον κόκορα. Και ο Γιωργάκης κάτι έκανε, κι ο Κωστάκης κάτι έκανε, κι ο άλλος ο Κωστάκης, ο ελιάς κάτι έκανε, κι Αντρικός έβαλε το κάτι τι του (αυτός από κεκτημένη ταχύτητα) και ο πάππους Κωστάκης κάτι έκανε.
Τριάντα χρόνια όλοι κάτι κάνανε κι αντί να κάνουν τη γριά κότα να βγάλει ζουμί αυτοί συνέχισαν να κάνουν αυγά. Μέχρι που η κότα έμεινε από ζουμί και τα αυγά βγήκαν ομελέτα. Αλλά μιλάμε για την χειρότερη ομελέτα στην ιστορία της ομελέτας με τα τσόφλια μαζί, χωρίς αλάτι και πιπέρι. Όπου όλοι ψάχνουν να βρουν υστερικά ποιος γκάστρωσε την κότα, ποιος ήταν πρώτος, η κότα η το αυγό και κανένας μα κανένας δεν σκέφτηκε αν αυτή η ομελέτα θα μπορούσε να ταΐσει και κανέναν.
Η υπέρτατη δοκιμασία για οποιοδήποτε σύγχρονο και πολιτισμένο κράτος σε ώρες δύσκολες είναι εάν μπορεί να προστατέψει αυτούς που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη, τους απροστάτευτους. Στην Ελλάδα λοιπόν έχουμε αποτύχει. Όχι μόνο έμειναν απροστάτευτοι οι απροστάτευτοι αλλά τους ζητάμε να πληρώσουν και το μάρμαρο. Λοιπόν με τα τσόφλια και το μάρμαρο ομελέτα βρώσιμη δεν φτιάχνουμε και στο τέλος οι πεινασμένοι θα αρχίσουν να τρώνε ότι βρίσκουν μπροστά τους. Αυτή τη στιγμή με τους χιλιάδες ανέργους και συμπολίτες μας δεν μιλάμε για όρια φτώχιας αλλά για τα όρια ψωμιού. Μάλιστα, ψωμί και γάλα δεν μπαίνουν πια στο τραπέζι. Και δεν φτάνει να βγαίνουμε στα παράθυρα και να λέμε ότι συμπάσχουμε. Η ευθύνη – γιατί μιλάμε για ευθύνη – των πολιτικών που αποτελούν αυτό το κράτος δεν είναι να συμπάσχουν – αυτό είναι συναίσθημα – η ευθύνη και υποχρέωση των πολιτικών είναι να βρουν λύσεις και να τις εφαρμόσουν ώστε να αποδείξουν ότι ένα σύγχρονο και πολιτισμένο κράτος σε ώρες δύσκολες μπορεί να προστατέψει αυτούς που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη.
Αλλά παρακολουθώντας αυτά που λέγονται, γράφονται και ακούγονται, ακόμα και αυτά που έγιναν στη Βουλή την τελευταία εβδομάδα βλέπω για άλλη μια φορά να στήνονται συζητήσεις για το αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό και για το ποιος γκάστρωσε την κότα και έκανε το αυγό. Και όλοι πέρα από πομπώδη «συμπάσχουμε» αφήνουμε ένα λαό να περνά από το όριο της φτώχιας στο όριο έλλειψης ψωμιού χωρίς να κάνουμε τίποτα.
Έλατε στη θέση μου για μια στιγμή. Δεν βρίσκομαι εκεί αλλά ζω μόνιμα με την αγωνία. Όχι με την αόριστη αγωνία τι κάνει ο ελληνικός λαός αλλά την πολύ συγκεκριμένη αγωνία τι κάνει ο Κώστας, ο Παναγιώτης, τι κάνει η κόρη του Γιώργου και ο γιος του Στέλιου. Και ο Κώστας έχει δει την σύνταξη του – αυτή τη σύνταξη που περίμενε τα τελευταία είκοσι χρόνια και συνέβαλε πληρώνοντας ώστε να είναι ενισχυμένη ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες τις εποχής – να εξατμίζεται σε σημείο που να μην φτάνει για τα βασικά. Ο Παναγιώτης έχει δει μειώσεις στο μισθό του και στα πενήντα του δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει στις βασικές ανάγκες του σπιτιού του αφήνοντας λογαριασμούς απλήρωτους. Η κόρη του Γιώργου είναι άνεργη και ο γιος του Στέλιου απελπισμένος ότι δεν θα βρει ποτέ δουλειά με πιέζει να του βρω δουλειά στη Φιλανδία. Με αυτούς εγώ δεν συμπάσχω, με αυτούς εγώ πονώ.
Και από όλα αυτά τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν ψάχνω να βρω απαντήσεις. Απαντήσεις δεν μπορώ να βρω στη Φιλανδία γιατί οι Φιλανδοί κοιτάζουν πρώτα από όλα την Φιλανδία και βλέποντας το καράβι να κλυδωνίζεται το μόνο που κάνουν αυτή τη εποχή είναι να προσπαθούν να σώσουν όσα περισσότερα μπορούν με ότι κόστος κι αν σημαίνει αυτό για παλιούς και νέους συνεταίρους. Περιμένω λοιπόν απαντήσεις από τους συμπατριώτες μου πολιτικούς που άλλωστε έχουν και την υποχρέωση να συμπάσχουν. Όλοι μας εμπεδώσαμε ότι το μέτωπο της δραχμής μας οδηγεί στην καταστροφή για να μην ξεχνάμε ότι έχουν μερίδιο εδώ που φτάσαμε γιατί δεν συμφωνούσαν σε όλα και είναι υπεύθυνοι για όσα θα συμβούν γιατί δεν συμφωνούν σε όσα διαφωνούν. Παράλληλα τώρα είμαστε όλοι σίγουροι ότι το μέτωπο του ευρώ μας οδηγεί στην καταστροφή και για να μην ξεχνάμε αυτοί φταίνε που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και είναι υπεύθυνοι για όσα θα μας συμβούν γιατί δεν συμφωνούν σε όσα διαφωνούν.
Ώρες συζητήσεων, χιλιάδες σελίδες και εκατοντάδες λήψεις, όλες για να μας πουν ότι η απέναντι πλευρά μας οδηγεί στην καταστροφή. Και στην μέση όλων αυτών και κυρίως έλλειψη επιχειρημάτων είδαμε να φυτρώνει και η μισαλλοδοξία από περασμένες συμφορές που είχαμε αφήσει πίσω μας. Τελικά ούτε και σε αυτό φανήκαμε ώριμοι, το να αφήσουμε την ιστορία να κρίνει για το παρελθόν και όχι πάθη βγαλμένα όχι από εμπειρίες αλλά από αναμνήσεις άλλων.
Όλο και πιο συχνά ακούω και διαβάζω κόσμο που ζητεί όλοι τους να ενωθούν, να κάτσουν και να βρουν λύσεις αντί να συνεχίζουν αυτό το παιχνίδι, η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα. Κανείς δεν περιμένει ξαφνικά τη ΝΔ να αγκαλιάσει το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταλλάσει φιλάκια με το ΠΑΣΟΚ. Οι ιδεολογικές του διαφορές είναι τουλάχιστον χαοτικές και δεν θα λυθούν τώρα. Αλλά αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα κοινό πρόβλημα, ανεξάρτητα ιδεολογικών διαφορών. Ένας λαός που πεινάσει. Και γι αυτόν το λαό έχουν την υποχρέωση όχι να συμπάσχουν αλλά να κάτσουν και να δουν τις λύσεις που έχουν να προτείνουν και με επιχειρήματα να βρουν τη μέση λύση για να μην συνεχίσουν να πεινάμε οι απροστάτευτοι. Αυτούς που όλοι αυτοί σε μια πολιτισμένη κοινωνία και ένα σύγχρονο κράτος έχουν την υποχρέωση να προστατεύουν. Να βγάλουν το μάρμαρο και τα τσόφλια από την ομελέτα η τουλάχιστον το ζουμί από την κότα και να ταΐσουν αυτόν τον λαό. Με λίγα λόγια να δώσουν αυτό το παλιό «ψωμί, παιδεία, ελευθερία!»
Και φτάσαμε και στην ιστορία που κάποιοι θέλουν να την κάνουν ομελέτα. Δυστυχώς το μόνο πράγμα που είναι ομελέτα στην περίπτωση τους είναι το μυαλό τους. Μέσα στον παραλογισμό τους η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να δώσω στην αφίσα της Χρυσής Αυγής που αμφισβητούσε το πολυτεχνείο και τους νεκρούς του είναι η εξής. Μέσα στη παντελή έλλειψη ιδεολογικής πλατφόρμας και επιχειρημάτων και σε ρυθμούς μιμητισμού κάποιος ανεγκέφαλος εγκέφαλος αποφάσισε να κάνει αυτό που κάνουν οι συνοδοιπόροι τους στη βόρεια Ευρώπη με την αμφισβήτηση του ολοκαυτώματος. Απλά να προβοκάρουν αντιδράσεις για να μιλάνε μετά περί …ελευθερίας του λόγου! Σχιζοφρενικό αλλά από σχιζοφρενείς φασίστες δεν περιμένεις κάτι διαφορετικό.
Ο κάθε πολιτισμένος λαός είναι περήφανος για τις ηρωικές του στιγμές μέσα στην ιστορία του και όταν αυτές οι ηρωικές στιγμές είναι σύγχρονες τον κάνουν ακόμα πιο περήφανο γιατί αποδεικνύουν ότι τίποτα από όσα τον αντιπροσωπεύουν δεν έχει χαθεί στα χρονοντούλαπα της ιστορίας. Ο Λεωνίδας και ο Κολοκοτρώνης δεν μας τέλειωσαν πριν από αιώνες αλλά υπάρχουν και σήμερα και όταν χρειάζονται βρίσκουν το δρόμο τους για να υπερασπιστούν όσα κάνουν αυτό το λαό περήφανο και ανεξάρτητο. Η πιο ηρωική στιγμή των τελευταίων ετών, σε γενιές που ακόμα έχουν ζωντανές αναμνήσεις και μαρτυρίες ήταν η στιγμή του Πολυτεχνείου.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν ο Ανδρουλάκης, η Δαμανάκη και κάποιοι άλλοι που εξαργύρωσαν την συμμέτοχη τους σε αυτή την ηρωική στιγμή και προς τιμήν τους κανένας από τους ανωτέρω ποτέ δεν είπε ότι αυτοί ήταν το Πολυτεχνείο. Το Πολυτεχνείο ήταν εκατοντάδες έλληνες, νέοι και γέροι, μέσα και έξω από τις πύλες του κτιρίου αδιάφορο αν στην συνέχεια κάποιοι προσπάθησαν να το καπηλευτούν. Το πολυτεχνείο ήταν οι χιλιάδες δημοκράτες έλληνες – αδιάφορης ιδεολογικής κατάταξης – που συμμετείχαν ακόμα και ακούγοντας από το δωμάτιο τους την εκπομπή και τα καλέσματα για δημοκρατία του ραδιοφωνικού σταθμού που είχαν στήσει οι φοιτητές. Ίσως οι συνομήλικοι μου να θυμούνται ότι τις πρώτες μέρες τα κόμματα – νόμιμα και παράνομα – είχαν αποκηρύξει την εξέγερση του Πολυτεχνείου και αυτοί που φώναζαν σε όλη την Ελλάδα μαζί με τα έγκλειστα παιδιά του Πολυτεχνείου ήταν οι δημοκράτες έλληνες. Έλληνες. Η σημαία που κυμάτιζε μέχρι τη τελευταία στιγμή στο Πολυτεχνείο και που είναι αυτή τη στιγμή φυλαγμένη με σημάδια από αίμα δεν ήταν η σημαία κανενός κόμματος, ήταν Ελληνική σημαία!
Και υπήρχαν νεκροί, Έλληνες νεκροί, όπως υπήρχαν νεκροί και καθ’ όλη τη διάρκεια της χούντας. Και τι ειρωνεία, ένας από τους πρώτους που έγραψαν αναφέροντας ονομαστικά τους νεκρούς του Πολυτεχνείου ήταν ο Τράγκας! Έλληνες νεκρούς. Και το αίμα όλων αυτών είναι στα «καθαρά» χέρια του Μιχαλολιάκου και όλων των ομοϊδεατών του κασίδων – για τους μη γνώστες κασίδης είναι ο φαλακρός – με το μυαλό στα μπράτσα που προσπαθούν να κάνουν ομελέτα με τσόφλια και αμελέτητα.
Η υπέρτατη λοιπόν δοκιμασία για οποιοδήποτε σύγχρονο και πολιτισμένο κράτος σε ώρες δύσκολες είναι εάν μπορεί να προστατέψει αυτούς που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη, τους απροστάτευτους και την ιστορία του από όλους τους μισαλλόδοξους Εφιάλτες.
******************************************************************
Η φωτογραφία είναι μαυρόασπρη αλλά προσέξτε το …χρώμα που έχουν οι σημαίες. Είναι όλες γαλανόλευκες!!!
