γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Στη σωστή πλευρά πράγματι. Από την εποχή της Αντάντ ακόμη, στο ΟΧΙ του Μεταξά, στην καθοριστική επιλογή στη Δύση με την εξάλειψη των εθνοπροδοτικών κομμουνιστοσυμμοριών, με την είσοδο στο ΝΑΤΟ, στην ΕΟΚ, στο Ευρώ και σήμερα ενάντια στην εισβολή. Παραδοσιακά με αμυντικό και ειρηνικό δόγμα.
Σήμερα τα αίτια του πολέμου, ως έλλειμμα πανευρωπαϊκού πολιτικού ορθολογισμού, αποσιωπώνται και πλείστοι καβαλώντας τις αστερόεσσες αέριες μάζες της ενότητας, ακολούθησαν τα προστάγματα του ιππικού. Ενός ιππικού που δηλώνει ρητά καμία εμπλοκή, εγκαταλείποντας τους αλαλάζοντες στο θέατρο των επιχειρήσεων.
Οι ενέργειες συμπαράστασης επιδιώκουν τη διπλωματική εύνοια και αναγνώριση από φίλους, εταίρους και συμμάχους στο μέλλον. Όπως η συμφωνία των Πρεσπών έδωσε υποθετικούς διπλωματικούς πόντους στη χώρα μας, οι οποίοι ωστόσο δεν οδήγησαν στην εφαρμογή της συμφωνίας, δεν σταμάτησαν την αναθεωρητική ρητορική της γείτονας, ούτε την πώληση όπλων από τους συμμάχους, Γερμανούς, Ισπανούς και Ιταλούς.
Απεναντίας ο τουρκικός αναθεωρητισμός εκδηλώνεται εντονότερος και διεκδικητικότερος. Οι λαοί εύκολα υιοθετούν απλουστεύσεις για τις ηγεμονικές υπερδυνάμεις, όμως η διεύρυνση ισχύος και ασφάλειας ενίοτε τις φέρνει σε συνεργασία προκειμένου να διαχειριστούν μια αλλογενή κρίση.
Έτσι, παρά την ενότητα της Δύσης, κάποια μηνύματα είναι αξιοπρόσεκτα. Οι απανταχού εφοπλιστές, συμπεριλαμβανομένων ημών, από το ΄14 και μετά, κατασκεύασαν ή αγόρασαν πολλά πλοία μεταφοράς LNG και LPG, με προεξασφαλισμένες μάλιστα ναυλώσεις.
Το ψήφισμα στον ΟΗΕ καθυστέρησε με την αποχή μάλιστα της Κίνας. Όχι ότι παίζει κανένα ρόλο βέβαια, αν αναλογιστούμε τα της Κύπρου. Η Αγγλία αποχώρησε από την Ε.Ε. συμμετέχοντας στην AUKUS που επιμελώς ξεχνάμε, ενώ η Γερμανία επανεξοπλίζεται αλλά όχι στα πλαίσια πανευρωπαϊκού στρατού. Η Gazprom Bank δεν έχει καμία οικονομική επίπτωση από το swift.
Έτσι, η πολιτική απόφαση για παροχή στρατιωτικού εξοπλισμού, όσο και αν βαπτίζεται αμυντικός υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, δεν είναι παρά έμμεση εμπλοκή με την υπερδύναμη Ρωσία. Ολίγον εμπλοκή δεν υπάρχει, ούτε ολίγον έγκυος. Μια ενέργεια παντελώς αχρείαστη και πιθανά επικίνδυνη.
Υπάρχουν αξίες που παραδοσιακά δίνουμε στους λαούς, ανθρωπιστικές, αμυντικές, πολιτιστικές, δικαϊκές. Μπορούμε επιπλέον, αγωγούς, ασφάλεια και οτιδήποτε παράγει παγκόσμιο συμφέρον. Όχι όπλα όμως, διότι τα περί Διεθνούς δικαίου συνθλίβονται στην πρώτη αναμέτρηση.
Οι Μαγγελάνοι δεν έχουν μειονότητα εκεί, ούτε οι Κονκισταδόρες να διακυβεύσουν. Πώς ενδεχομένως θα αντιμετωπιστεί το λεχθέν της Ρωσίας για τη Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου∙ οι πυρηνικές φιλοδοξίες της Τουρκίας, δια της Ρωσίας επίσης. Στους προβληματισμούς αυτούς, οι βερμπαλισμοί και οι λογοκοπίες περί διεθνούς δικαίου δεν αρκούν. Ο κόσμος αλλάζει και οι θέσεις αρχής αποτελούν κρίσιμο μέγεθος.
